Πριν από μερικές ημέρες, ένας δημοσιογράφος έγραψε ένα άστοχο και μάλλον κακόγουστο αστείο για μια πρώην υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ.
Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε!
Αγανακτισμένη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, ανακοίνωση της Γενικής Γραμματείας Ισότητας, οργισμένες δηλώσεις βουλευτών και στελεχών, άρθρα (ακόμη και υβριστικά) στον κυβερνητικό Τύπο.
Ο δημοσιογράφος αναγνώρισε ότι το αστείο ήταν άστοχο και εξέφρασε δημοσίως τη λύπη του γι’ αυτό.
Την ίδια ημέρα η εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε επισήμως (και με αφορμή τη συνάντηση Μητσοτάκη – Γεννηματά) ότι οι δύο πολιτικοί αρχηγοί είναι «αγκαζέ και στα “δώρα” από τη Siemens».
Αυτό δεν ειπώθηκε για αστείο. Ούτε άστοχο ούτε εύστοχο.
Και δεν ειπώθηκε από έναν απλό δημοσιογράφο.
Η εκπρόσωπος του κυβερνητικού κόμματος κατηγόρησε (ούτε λίγο ούτε πολύ) τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και την αρχηγό του τρίτου κόμματος της Βουλής ότι «τα παίρνουν» από μια εταιρεία.
Είναι ένα μείγμα συκοφαντίας και προσβολής. Εκτός αν το τεκμηριώνει με κάποιο τρόπο –δεν άκουσα κάτι σχετικό.
Αλλά ούτε κάποια αντίδραση κατέγραψα. Οσοι ευαισθητοποιήθηκαν για την πρώην υπουργό δεν εξέφρασαν την ίδια, αν όχι εντονότερη ευαισθησία για τη δήλωση της κομματικής εκπροσώπου.
Δεν άκουσα κανέναν τους να ενοχληθεί και κανέναν να την ανακαλεί στην τάξη.
Υποθέτω ότι η ευαισθησία τους θα ξυπνήσει εκ νέου, αν (ας πούμε) κάποιος κατηγορήσει τον Πρωθυπουργό ότι «τα παίρνει» από τη Fraport ή από τους κατασκευαστές των αυτοκινητοδρόμων.
Και ορθώς θα ξυπνήσει. Θέλω μάλιστα να τους διαβεβαιώσω προκαταβολικά πως θα συμφωνήσω μαζί τους. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να συκοφαντεί έναν πολιτικό. Οποιος κι αν είναι αυτός. Είτε συμφωνούμε μαζί του είτε όχι.
Αλλά με την ίδια ακριβώς λογική και με την ίδια ακριβώς μεζούρα, ούτε η κυβερνητική παράταξη έχει δικαίωμα να σπιλώνει τους πολιτικούς αντιπάλους της.
Ακόμη λιγότερο δικαιούται να οργανώνει την πολιτική αντιπαράθεση μέσα από τον βούρκο –το σημειώνω διότι διαισθάνομαι ότι αυτό ακριβώς σχεδιάζει.
Αφενός, επειδή κανείς δεν βγαίνει καθαρός από μια λασπομαχία.
Αφετέρου, επειδή δεν υπάρχει πιο χυδαία πράξη στην πολιτική από την αμφισβήτηση του ήθους του άλλου. Ακόμη περισσότερο, όταν γίνεται καταφανώς για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας.
Ξέρετε γιατί; Επειδή το ήθος της δημοκρατίας είναι ενιαίο και δεν έχει πρόσημα.
Προσοχή. Δεν λέω ότι όλοι είναι ίδιοι, μακριά από εμένα τέτοια σκέψη. Αλλά επειδή τα μέτρα με τα οποία κρίνουμε το ήθος του καθενός οφείλουν να είναι κοινά και ενιαία.
Αυτό ονομάζεται πολιτικός πολιτισμός. Πώς ονομάζεται το άλλο, βρείτε το μόνοι σας.
Τελευταία Νέα