Ευτυχώς που 40 βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος ενδιαφέρθηκαν για το ελεύθερο κάμπινγκ, οπότε, όσοι ξέμειναν από λεφτά ή σπίτι λόγω πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, θα μπορούν να κάνουνε μεγαλοπρεπείς διακοπές κοιμώμενοι κατάχαμα, σε επαφή με τη μητέρα γη, ανάμεσα σε ζούδια και σκνίπες, ξαναβρίσκοντας έτσι τη φυσική ζωή, τον ήλιο, τον καθαρό αέρα και τη βροχή, που τόσα χρόνια τους στερούσαν η απολαβή ενός λογικού μισθού και οι μικροαστικές συνήθειες.
Εχουν πια τη δυνατότητα όλοι οι Ελληνες, κυρίως οι άνεργοι, οι λιμοκτονούντες συνταξιούχοι και οι οικογενειάρχες που ζούνε απ’ τα δοσίματα της βαλσαμωμένης γιαγιάς, να γλιτώσουν απ’ την καπιταλιστική Σαντορίνη, απ’ τα λαμπερά ξενοδοχεία και τις ιδιωτικές παραλίες και να τσαντιριάζουν όπου βρούνε. Χωρίς έξοδα δωματίου, χωρίς καθαρά σεντόνια και μαξιλάρια που είναι κακές έξεις του φιλελευθερισμού, θα απολαμβάνουμε την κουρελού και το αυθεντικό χώμα, τις πέτρες κάτω απ’ τη ράχη, που βοηθούνε στις ισχιαλγίες, κυρίως όμως στη βελτίωση της ορθοσωμικής, που άλλοι πληρώνουν αδρά σε γυμναστήρια για να την κάνουν –μιλάμε πλέον για personal προπόνηση: εσύ και το αμμοχάλικο. Κι αν φοβάσαι τα φίδια, ρίξε θειάφι γύρω απ’ τη σκηνή –ή πάρε μερικά μαθήματα επιβίωσης απ’ τον Σπαλιάρα.
Η αφορολόγητη αυτή προσφορά του κράτους –χωρίς να ξοδεύει τίποτε –έχει κι άλλο θετικό σκοπό: να εθίσει τον λαό στη μη χρήση του χρήματος και στην ανταλλαγή κεφτέδων και ντομάτας με άλλους σκηνίτες, την εκπαίδευση στο ψάρεμα, ακόμα και στο κυνήγι, αν κάποιος είναι οπαδός του βουνού και στήσει τη σκηνή σε κατσάβραχο, όπου, πέριξ, κυκλοφορούν λαγοί, κατσίκια ξεκομμένα από κανένα κοπάδι, ασβοί ελεύθερης βοσκής χωρίς γλουτένη, βιολογικά ραδίκια και άλλα εκλεκτά, μη παχυντικά εδέσματα, δωρεάν.
Η πρωτοβουλία εντάσσεται σε μια γενικότερη ιδεολογική θεώρηση που ευνοεί την απλυσιά, τους αιώνιους φοιτητές, το κίνημα Δεν Πληρώνω (τουλάχιστον πριν από), τις καταλήψεις, γενικώς κάθε μορφής πλιάτσικο, τράκα, τζαμπαρία και χαμοζωή, ώς και τους φυλακισμένους που αποφυλακίστηκαν και εισβάλλουν σε σπίτια ηλικιωμένων μικροαστών –ενώ αν είσαι ακτήμων, άκληρος, μονοχίτων και ανυπόδητος, χωρίς την καταραμένη ιδιοκτησία, ποιος θα ‘ρθει να σε κλέψει στο τσαντίρι, πολύ περισσότερο αφού δεν θα έχεις ούτε καν μια καρυδένια ντουλάπα να κρυφτεί;
Πρόκειται για ένα είδος αντίληψης κόσμου κάτι σαν art povera, για ιδεολογικοποιημένη μιζέρια, η οποία απεχθάνεται το χρήμα, το κέρδος, τις τράπεζες, την ιδιοκτησία, τα ωραία ξενοδοχεία, τη χαρά των ανθρώπων, και το ιμπεριαλιστικό αιρ-κοντίσιον (ή, αρχοντίσιον). Ενώ χωρίς κλιματισμό, με σαράντα βαθμούς μέσα στη σκηνή κοιμάσαι μια χαρά κάθιδρος, γίνεσαι φλαμπέ, δοκιμάζοντας και απολαμβάνοντας τις αντοχές του σώματος –πέραν του ότι αποφεύγεις τα κρυώματα και τις ψύξεις που προκαλεί αυτό το διαβολομηχάνημα, το αιρ-κοντίσιον, απ’ το οποίο επίσης μπορεί να αρπάξεις την επικίνδυνη νόσο του λεγεωνάριου. Εξάλλου μπορείς πλέον να κατασκηνώσεις και μέσα στο νέο τούνελ μίσους του καπετάν Νικήτα, που έχει όση σοβιετική σκιά θέλεις.
Στην παρατεταμένη διαδικασία της διαπραγμάτευσης – μακριάς γαϊδούρας, όπου προφανώς θα συμφωνήσουν σε όλα τα ανελέητα μέτρα τα οποία προκάλεσαν, έπρεπε να υπάρξει και κάποιος ιδεολογικός, ψευδο-αριστερός αντιπερισπασμός, χωρίς έξοδα, κι αυτός είναι το «ελεύθερο κάμπινγκ». Θα πεις κι εκείνοι που κάνουν οργανωμένο κάμπινγκ δεν είναι ελεύθεροι; Είναι, αλλά το «ελεύθερο κάμπινγκ» ακούγεται αλλιώς, είναι μια μεγάλη προοδευτική προσφορά, άσχετα αν δεν υπάρχει Ελληνας που δεν θα προτιμούσε μια σουίτα στο «Ελούντα», ή ένα τρίκλινο με τζακούζι στο Grecotel, χώροι όμως που είναι ιδεολογικά μισητοί, διότι οδηγούν τον λαό στην απόλαυση και στην αστική παρέκκλιση.
Ενώ σιγά σιγά οφείλουμε όλοι να εθιστούμε στις καταλήψεις ή στην ιδέα του σκηνίτη που εξάλλου δεν πληρώνει και ΕΝΦΙΑ, να μάθουμε στο τσαντίρι, άποψη που υποστήριξε και το «Αλ Τσαντίρι», διότι ο λαός οφείλει να διδαχτεί να ζει λιτά (όπως δήλωσε προφητικά κι ο Βαρουφάκης τρώγοντας τις πέρδικες) και κυρίως να εξοικειώνεται ευθέως με την οικολογία των δασών, με τα αυθαίρετα, τις σαύρες, την αυθεντική, φυσική ζωή. Οφείλουμε όλοι να επιστρέψουμε στην χθόνια γη, όπως έγινε στην Καμπότζη το 1975-78, που εκατομμύρια «βρωμο-αστοί» αναγκάστηκαν να αφήσουν τις πόλεις και να σκάβουν νυχθημερόν στην ύπαιθρο, για να ανανήψουν ιδεολογικά, μετά το περίφημο Ετος Μηδέν του Πολ Ποτ. Αλλ’ αυτό είναι μια απώτερη σκέψη, για την εποχή που θα έρθει η ανάπτυξη με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.
Βέβαια υπάρχουν και άνθρωποι με κάποια οικονομική επάρκεια που κάνουν ελεύθερο κάμπινγκ από επιλογή –αλλά δεν αφορά αυτούς το νομοσχέδιο, παρότι κι εκείνοι ασυναίσθητα ίσως προπονούνται για το μέλλον, καθόσον έτσι κι αλλιώς το τσαντίρι είναι όραμα εξίσωσης προς τα κάτω και ιδεολογική νομοτέλεια.
Εφτά Ρομά, σ’ ένα δωμά. Εξάλλου το τσαντίριασμα ταιριάζει και στη φύση του Ελληνα, που ήταν ανέκαθεν η αναζήτηση, οι νέοι, ανοιχτοί ορίζοντες και η αυτάρκεια –εδώ ο Διογένης κάποτε ζούσε μέσα σε ένα πιθάρι, που του φαινόταν σαν μεζονέτα. Μήπως κι ο ρωμαίος αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος, οπαδός των στωικών, δεν κοιμότανε σε μια κοινή σκηνή; Η φυλή μας έχει εκθηλυνθεί με τον καπιταλισμό, τα ψυγεία και τα κλιματιστικά και πρέπει να επιδοθούμε στην φυσιολατρία, να γίνουμε πιονέροι της ένδειας κι όχι να πληρώνουμε έναν σκασμό λεφτά για ξαπλώστρα δίπλα στον Κωστόπουλο, να επιθεωρούμε τα διερχόμενα στρινγκ και γενικώς ό,τι προεξέχει. Επιστροφή στην απλότητα. Μπάνιο μια φορά την βδομάδα με κρεμαστό μουσλούκι, παρά (την) φύσιν, και σεξ στα πλατάνια –πλατανικός έρως. Ούτε άγχος, ούτε πισίνες με χλώριο, ούτε ρεσεψιόν και καρτελάκια στην πόρτα Do not disturb. Χώμα και πάλι χώμα.
–Who is who?
–Χους εις χουν.
Ετοίμασε από τώρα τα πασαλάκια.