Δεν χρειαζόταν καν να τηλεφωνήσει η Μέρκελ. Ο Τσίπρας είχε αντιληφθεί ήδη από το Eurogroup στη Ρίγα ότι το τάνγκο με τον Βαρουφάκη έφθανε στο τέλος του. Μια συζήτηση με τον Προκόπη Παυλόπουλο, ο οποίος είχε σαφή εικόνα –μέσω Σόιμπλε –για τα τεκταινόμενα στην πρωτεύουσα της Λετονίας, έχει άρει και τους τελευταίους πρωθυπουργικούς προβληματισμούς. Η επισημοποίηση του διαζυγίου με τον απροσάρμοστο υπουργό είχε πλέον διαδικαστικό χαρακτήρα. Από τον Απρίλιο του ’15 ακόμη, ο Γιάνης αντιμετωπιζόταν στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ως πρώην. Στο Μαξίμου το μόνο που αναζητούσαν ήταν ο τρόπος που το διαζύγιο θα έδειχνε βελούδινο. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος προετοιμαζόταν ήδη για τον επόμενο ρόλο, ενώ ο Γιώργος Χουλιαράκης μεταλλάχθηκε σε ένα δίμηνο από τεχνοκράτης σε πολιτικό στέλεχος.

Δύο χρόνια μετά, ο Χουλιαράκης ετοιμάζει τις αποσκευές για την Ουάσιγκτον και την εαρινή Σύνοδο του ΔΝΤ. Θα είναι, άραγε, το τελευταίο ταξίδι με συνταξιδιώτη τον Ευκλείδη; Το ερώτημα που απασχολεί σχεδόν άπαντες στο συριζαίικο στερέωμα δεν είναι ρητορικό. Ο καπνός είναι πνιγηρός και κάποιος πρέπει να ανοίξει την πόρτα στο δωμάτιο, ακόμη κι αν δεν βλέπει τη φωτιά. Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών είναι αρμόδιος για τα έξοδα, αλλά πανταχού παρών στις διαπραγματεύσεις με το κουαρτέτο. Στη διετία που μεσολάβησε έχει μάθει τη δουλειά. Με την ολοκλήρωση της συμφωνίας, το βάρος πέφτει στη διαχειριστική ικανότητα –και ο Τσίπρας θεωρεί ότι ο Χουλιαράκης είναι αποτελεσματικός. Μια αναβάθμιση, άλλωστε, θα μπορούσε να καταγραφεί και ως επιστροφή, αφού στον Χουλιαράκη είχε στραφεί για το οικονομικό επιτελείο και στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Θάνου. Μια αποτελεσματική διαχείριση είναι η μόνη σανίδα σωτηρίας για το Μαξίμου στον χρόνο που κερδήθηκε –σε γενικές γραμμές, το υπέδειξε ο Τσίπρας και στο χθεσινό Υπουργικό Συμβούλιο, από το οποίο απουσίαζε ο Χουλιαράκης. Τα νέα πρόσωπα πρέπει και να σπρώχνουν τα πράγματα μπροστά. Για την έστω λειψή συμφωνία στα εργασιακά, για παράδειγμα, χρειάστηκε να αναλωθεί πρωθυπουργικό διαπραγματευτικό κεφάλαιο, με επιστολές και κάμποσα τηλεφωνήματα σε ομολόγους, ώστε να μπορεί σήμερα η Εφη Αχτσιόγλου να διαφημίζει τη συμφωνία.

Ο Τσίπρας δοκιμάζει τον καθηγητή Χουλιαράκη από την ημέρα που τον έφερε από το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ ο Γιάννης Δραγασάκης για το τιμόνι του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων (ΣΟΕ) και τις διαβουλεύσεις στο EuroWorking Group. Δεν ήταν πρόσωπο ζυμωμένο στην Κουμουνδούρου, αλλά αυτό δεν αποτελούσε μειονέκτημα σε ένα σχήμα που άντεχε μια πλειάδα εξωκοινοβουλευτικών έως τον Παύλο Πολάκη και τους ΑΝΕΛίτες. Από καταστάσεις που δεν ήθελε να προσαρμοστεί, ο Χουλιαράκης επέλεξε να μείνει σε απόσταση. Με τον Τσακαλώτο μπορεί να μην υπάρχει συναντίληψη σε κάθε ζήτημα, αλλά μπορούν να συνυπάρξουν. Με τον Τσίπρα βρήκε γρήγορα κοινό κώδικα, ενώ συγκαταλέγεται στις νεότερες αφίξεις που μπορούν να ανατρέψουν τις αρχικές αποφάσεις. Στο Συνταξιοδοτικό, ακόμη και στην πρόσφατη επιλογή για περικοπές από το πρώτο ευρώ, ο φειδωλός Χουλιαράκης έχει βάλει το χέρι του. Τις ελάχιστες φορές που παρεμβαίνει στη δημόσια συζήτηση, άλλωστε, δεν ακολουθεί τον συρμό –όπως με την υπόδειξη του περασμένου Δεκεμβρίου ότι για την ελληνική οικονομία είναι προτιμότερη μια αρνητική συμφωνία άμεσα, παρά μια καλύτερη συμφωνία αργότερα.

Κάπως έτσι, ο Χουλιαράκης φαντάζει ως συντηρητικός στον βιότοπο του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά για τον Τσίπρα σημασία έχει η χρησιμότητα, σε μια περίοδο που αρκετοί –όπως ο Τσακαλώτος –αναζητούν την αριστερή ταυτότητά τους. Ενας υπουργός που λειτουργεί ως «αερόσακος ασφαλείας» για τους έξω και ως «σάκος του μποξ» για τους μέσα μπορεί να μειώσει το ρίσκο. Οπως ο Στουρνάρας ή ο Χαρδούβελης στην κυβέρνηση Σαμαρά.

Τελευταία Νέα