Αν δεν υπήρχαν οι κρίσεις στην ανθρώπινη Ιστορία, θα έπρεπε να είχαν επινοηθεί.
Μαΐστροι δυνατοί που καθαρίζουν τη μολυσμένη ατμόσφαιρα των σχέσεων.
Σε βοηθούν να δεις την πραγματικότητα χωρίς φτιασίδια. Να αντιληφθείς τη χάλκευση των χαρακτήρων, των σχέσεων, των υποσχέσεων. Το ψεύτικο από το αληθινό.
Να ξεχωρίσεις αν στις φλέβες του χεριού που σου χτυπά την πλάτη κυλά αίμα φιλίας ή ζηλοφθονίας και έχθρας.
Να διαπιστώσεις πως τελικά αυτά που σε ένωναν με τους συνοδοιπόρους δεν ήταν κρίκοι από ατόφιο χρυσάφι αλλά γάντζοι από σκουριασμένο σίδερο.
Χαλκευμένα όντα που η μπόρα τα οξειδώνει και τα κάνει να μοιάζουν με τενεκέδες. Αγανα της ψυχής μας που στενοχωρήθηκαν με τη χαρά μας και χάρηκαν με τη λύπη μας.
Ο στρόβιλος της κρίσης παρέσυρε πολλές ρανίδες των ψυχικών μας αποθεμάτων. Μας στράγγισε οικονομικά, δοκίμασε τις αντοχές μας. Πρέπει όμως να νιώθουμε υπόχρεοι απέναντί της γιατί λειτούργησε ως πυξίδα ανθρώπων. Από εδώ οι αμοραλιστές, από εκεί οι νιχιλιστές, δεξιά οι ζηλόφθονοι και πάνω οι αυθεντικές ψυχές.
Οι περιλάλητοι έγιναν ρικνοί, κρύφτηκαν πίσω από τα προβλήματα ή ακόμα χειρότερα χάθηκαν μέσα στο ανάδεμα των προβλημάτων.
Οι παρακεντέδες βρήκαν σανίδα σε τιμή ευκαιρίας και ανέβηκαν στο κύμα της φυγοπονίας.
Οι κρίσεις πάσης φύσεως είναι η κάθαρση ύστερα από βορβοροκύλιση χρόνων. Φεύγουν από πάνω σου όλοι οι φενακισμοί και νιώθεις ξανά καθαρός.
Τα σκύβαλα μένουν πάνω στο κόσκινο αφήνοντας το στάρι καθαρό για τον κόσμο που το αξίζει. Και είναι πολύς αυτός ο κόσμος που δυστυχώς πληρώνει τα λάθη άλλων.
Αλλά όπως λέει μια ινδική παροιμία: ό,τι είναι δύσκολο να αντέξεις είναι γλυκό να το θυμάσαι. Κι εμείς θα αντέξουμε για να τα θυμόμαστε.
Καλή Ανάσταση…
