Οσο σκληρός, επιθετικός και φουρτουνιασμένος δείχνει εν ώρα εργασίας τόσο προσηνής, ευγενικός και ευχάριστος είναι όταν βρίσκεται μακριά από τους αγωνιστικούς χώρους. Για πολλούς φτασμένους μπασκετμπολίστες, ο συνδυασμός των δύο αυτών προσωπικοτήτων σε μία είναι το μυστικό της επιτυχίας του.
Ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, ο κορυφαίος –βάσει τίτλων αλλά και επιρροής στο άθλημα –προπονητής μπάσκετ είναι μια ξεχωριστή φυσιογνωμία. Είτε τον λατρεύεις είτε είσαι ένας από τους ελάχιστους που τον αντιπαθούν, δεν μπορείς να αμφισβητήσεις την ασύλληπτη οξυδέρκειά του στο κοουτσάρισμα, τη σπάνια ικανότητά του να δίνει κίνητρο στους παίκτες του, τη μοναδική εργατικότητά του, την ασύγκριτη επιρροή του στην εξέλιξη ενός αγώνα. Προκειμένου να υποστηρίξει το πλάνο που έχει σχεδιάσει και πρωτίστως να εξωθήσει τους παίκτες του να εφαρμόσουν τις οδηγίες του, δεν διστάζει να τσαλακώσει την εικόνα του φθάνοντας σε πρωτοφανείς εκρήξεις, οι οποίες συνδυάζονται με ένα ξεχωριστό χρώμα που παίρνει το πρόσωπό του και έχει καθιερωθεί στην μπασκετική κοινωνία ως μελιτζανί (του Ομπράντοβιτς).
Ο γεννημένος στις 9 Μαρτίου 1960 στο μικρό Τσάτσακ έχει μάθει να ζει σχεδόν πάντα στα όρια αυτού του χρωματισμού. Η έκφραση έχει καθιερωθεί «στα κόκκινα», αλλά καθότι ο πολυνίκης προπονητής απεχθάνεται το συγκεκριμένο χρώμα (ακολουθεί παράδειγμα) και αρέσκεται να περνά τα όρια στα πάντα –πλην του σεβασμού και της ηθικής -, η φράση τού ταιριάζει παραφρασμένη, «ζει τα πάντα στο μελιτζανί»!
Λάτρης του μπάσκετ και της ζωής, ο 57χρονος Σέρβος εκτονώνει την ενέργεια που περισσεύει από την επαγγελματική δραστηριότητά του απολαμβάνοντας στο έπακρο τη ζωή. Ο προπονητής της Φενέρμπαχτσε μπορεί να ξοδέψει μια ολόκληρη ημέρα στην Ulker Arena, όπου ύστερα από τον πρώτο χρόνο συνεργασίας με την τουρκική ομάδα φρόντισε να αγοράσει για το γραφείο του καναπέ-κρεβάτι ώστε να ξεκουράζεται τις ώρες που περισσεύουν ανάμεσα στις διπλές προπονήσεις. Οταν όμως διαθέσει χρόνο για να ξεσκάσει, φροντίζει και «του δίνει να καταλαβαίνει».
Το βασικό στοιχείο είναι ότι αποφεύγει να μιλήσει για μπάσκετ. «Οι φίλοι μου είναι σημαντικότατο κομμάτι της ζωής μου. Ο ρόλος τους είναι καθοριστικός στην καθημερινότητά μου και στην ψυχική ηρεμία μου» λέει για τους κολλητούς του, οι οποίοι συνήθως αντιμετωπίζουν τη ζωή όπως εκείνος –είναι όλοι τους «έξω καρδιά»! Συχνά σκαρώνει «αποδράσεις» από το εργασιακό περιβάλλον του για να συναντήσει την πηγή ενέργειάς του, τα φιλαράκια του. Κατά τα 13 χρόνια που ζούσε στην Αθήνα ο προορισμός ήταν το Βελιγράδι, από το 2012 που έφυγε από την ελληνική πρωτεύουσα τις μοιράζει μεταξύ σερβικής πρωτεύουσας και Αθήνας.
«Filaraki, ti kanis? How is the weather in Athens?» είναι η ατάκα του όταν καλεί τους αθηναίους φίλους του για να τους κάνει έκπληξη, με ανάλογη ερώτηση για το Βελιγράδι όταν πηγαίνει στη Σερβία. Οι βραδιές στα στέκια του στο Κολωνάκι, με απίθανα αστεία που θυμίζουν κάτι από τους «Εντιμότατους φίλους», συνοδεύουν τον μύθο του.
«Ναι, μου αρέσει να πίνω με την παρέα μου. Μου αρέσει να διασκεδάζω και να απολαμβάνω φίνο κρασί ή να πηγαίνω σε μπαρ ή μπουζούκια και να τραγουδώ απολαμβάνοντας μερικά ποτήρια Chivas. Δεν το έκρυψα ποτέ και φυσικά δεν ζήτησα δανεικά κανενός, πολύ δε περισσότερο εκείνου» είχε πει φανερά εκνευρισμένος όταν ο Σταύρος Ελληνιάδης τον είχε χαρακτηρίσει με απαξιωτικό τρόπο. Αργότερα ο επίσης γλεντζές Ελληνιάδης ανακάλεσε κι αν βρεθούν παρέα στα μπουζούκια, ο Ομπράντοβιτς θα παραγγείλει και για εκείνον μερικά από τα καλάθια με λουλούδια. Πάντα όμως με μια υποσημείωση και με μια «απαίτηση»: τα γαρίφαλα να είναι λευκά (το παράδειγμα που λέγαμε παραπάνω) και όταν προορίζονται για τον καλλιτέχνη να προσφέρονται από 13 λουλουδούδες. Οι λόγοι ευνόητοι!
Στον Παναθηναϊκό ακόμη έχουν να λένε ότι ο επαγγελματισμός του δεν αλλοιωνόταν από τίποτα. «Μπορεί να οριστεί ραντεβού στις 9 π.μ. και να ξενυχτήσει μέχρι το ξημέρωμα, αλλά στις 8.55 π.μ. είναι εκεί, έτοιμος να συζητήσει τα θέματα που απασχολούν την ομάδα» περιέγραφε στενός συνεργάτης του προπονητικού τιμ που παραμένει στην ΚΑΕ Παναθηναϊκός.
Η τρέλα που φημίζεται ότι έχουν οι παρέες του είναι μια άλλη μορφή της τρέλας που έχει ο Ομπράντοβιτς για το μπάσκετ. Νυχθημερόν καταναλώνει φαιά ουσία για να βρει τρόπους να «προκαλέσει» τους παίκτες του. Ιδέες για να εφαρμόσει στους αγώνες αιφνιδιάζοντας τους αντιπάλους. Τρικ για να ανακατέψει την τράπουλα την ώρα ενός αγώνα που δείχνει να έχει στραβώσει για την ομάδα του.
Αυτά ήταν τα στοιχεία που (μαζί με τις οικονομικές θυσίες των αδελφών Γιαννακόπουλων) έκαναν τον Παναθηναϊκό την πιο επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Αυτά είναι τα στοιχεία που τώρα αγχώνουν τους οπαδούς των Πρασίνων για τα πλέι οφ, όπου για πρώτη φορά στη μετά Ζοτς εποχή ο ΠΑΟ έχει πλεονέκτημα έδρας. Η μοίρα το έφερε η πιο μεγάλη ευκαιρία για επιστροφή στα φάιναλ φορ να παιχτεί με αντίπαλο τον άνθρωπο που έβαλε την υπογραφή του στη χρυσή εποχή της ομάδας. Ας το απολαύσουμε, όπως μας δίδαξε ο Ζοτς να απολαμβάνουμε τη ζωή (και το μπάσκετ).
ΥΓ: Το οξύμωρο είναι ότι ο ίδιος θα το απολαύσει λιγότερο από κάθε άλλη φορά. «Εναν αντίπαλο δεν θα ήθελα στα προημιτελικά. Αν μπορούσα να διαλέξω, δεν θα ήθελα τον Παναθηναϊκό». Δεν είναι δήλωση, αλλά η επιθυμία του που όσοι ξέρουν τον Ζέλικο γνωρίζουν πως είχε.
