Υποψιάζομαι ότι ο κυβερνητικός σχεδιασμός υπακούει σε κάποια αμφίβολη θρησκειολογία. Νομίζουν πως μετά τα Πάθη έρχεται υποχρεωτικά η Ανάσταση.
Λάθος. Ή, για την ακρίβεια, συνέβη άπαξ, ο εμπλεκόμενος ήταν γιος του Θεού κι έκτοτε το γιορτάζουμε κάθε χρόνο.
Προς το παρόν η κυβέρνηση θυμίζει περισσότερο Επιτάφιο. Με μέλλον δυσοίωνο για δυο λόγους.
Πρώτον, επειδή δεν έχει πολιτικό αφήγημα. Ούτε οι υπάλληλοι του Παππά δεν πιστεύουν πλέον ότι οι εκλογές θα γίνουν «στην ώρα τους» κι ότι «θα τις χάσει η ΝΔ» διότι «έχει στρατηγικό αδιέξοδο».
Δεύτερον, επειδή δεν έχει γραμμή. Οι «νέοι που προσπαθούν» πάλιωσαν κι οι «παλιοί που φταίνε» αρχίζουν να αποτελούν ευχάριστη ανάμνηση.
Μια (δεξιά) κυβερνητική εφημερίδα υποσχόταν Μεγάλη Παρασκευή ότι υπάρχουν «πέντε καυτοί φάκελοι για τη νέα εισαγγελέα» και Μεγάλο Σάββατο ότι «έρχονται διώξεις από τον… Παναμά». Καπάκι ο Κουρουμπλής προανήγγειλε ότι στην Εξεταστική για την υγεία «θα έλθουν στοιχεία που θα συγκλονίσουν την κοινωνία».
Εντάξει, το πιάσαμε το υπονοούμενο. Αλλά δεν βλέπω ενθουσιασμό στις εξέδρες. Πιο πλάκα θα έχει η επόμενη Εξεταστική για τον Κουρουμπλή.
Αν θέλετε την ταπεινή μου γνώμη, αυτά τα κόλπα τελείωσαν.
Το blame game κούρασε κι εξαντλήθηκε. Ο κόσμος έριξε όσες ευθύνες μπορούσε να ρίξει, θύμωσε όσο ήταν να θυμώσει και ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ για το άχτι του. Τώρα αναζητά προοπτική, ηρεμία και μια κανονικότητα.
Αυτό είναι το μοναδικό αφήγημα που ενδιαφέρει σήμερα την ελληνική κοινωνία. Αλλά ένα αφήγημα που για υποκειμενικούς κι αντικειμενικούς λόγους δεν μπορεί να υπηρετήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Δημιούργημα της κρίσης ο ίδιος, ταυτισμένος με την κρίση, δύσκολα θα ανεβάσει άλλη παράσταση. Μόνο μέσα από την κρίση ευδοκιμεί και το έχει καταλάβει.
Το στρατηγικό ματ της αντιπολίτευσης είναι ότι δεν του άφησε περιθώρια να αλλάξει ρεπερτόριο. Να γίνει ένα κόμμα «σαν τα άλλα». Να εγγραφεί στη διάρκεια και την εναλλαγή. Να αποτελέσει μέρος μιας κανονικότητας.
Οχι πως η αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσει μονιμότερους μηχανισμούς εξουσίας δεν είναι έκδηλη. Πασχίζει με όλα τα μέσα. Προσπάθησε κι από τους έξω. Νταραβερίζεται με κόσμο και με υπόκοσμο.
Αλλά το «τείχος» (που λέει κι ο Μουζέλης…) λειτούργησε αποτελεσματικά και τον καθήλωσε στον μονοδιάστατο ρόλο μιας επιλογής έκτακτης περίστασης.
Με άλλα λόγια, η στρατηγική επιτυχία των κομμάτων του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου» είναι ότι κράτησαν ζηλότυπα την κανονικότητα στο γήπεδό τους.
Και γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει εκλογές πριν περάσουμε την κρίση.
Οχι επειδή δεν έχει καμία πιθανότητα να την περάσει. Αλλά επειδή δεν έχει κανένα συμφέρον.
