Το κλίμα των ημερών ευνοεί την αναζήτηση του φιλοσοφικού ή υπαρξιακού αυτονόητου. Στην εποχή των διαδικτυακών ευχών, των αγαπησιάρικων emoticon και των ψυχαναγκαστικών προτροπών να αγαπάμε αλλήλους, το να αναρωτηθείς πώς εφαρμόζεται στην καθημερινότητα η καλοσύνη των άλλων κινδυνεύει να διολισθήσει στην αφέλεια. Η αλήθεια όμως δεν είναι κάτι που για να το πλησιάσεις χρειάζεται πάντα να σκάψεις στα έγκατα των εννοιών και των ιδεών. Μερικές φορές είναι τόσο προφανής, απλή και απλοϊκή συγχρόνως, ώστε η ανθρώπινη ανάγκη τής κρεμάει στολίδια διανόησης για να φαντάζει περισπούδαστη. Σαν παιχνίδι άρχισε λοιπόν στην παρέα των πασχαλινών διακοπών η αναζήτηση απάντησης στο ερώτημα «τι σημαίνει καλός άνθρωπος;».

Μέχρι που το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, την ώρα του θρήνου και των εγκωμίων, μάθαμε ότι «έφυγε» η Μαρία. Η φίλη μας. Η Φίλη. Μία γυναίκα που η μεγάλη καρδιά της ήταν η συγκολλητική ουσία ανάμεσα σε παρέες και σε ανθρώπους. Και τότε, καθώς οι αναμνήσεις θόλωναν τα μάτια, συνειδητοποίησα τι σημαίνει καλός άνθρωπος. Πόσο σπουδαίο αλλά και απλό συγχρόνως πράγμα είναι η καλοσύνη. Eνα μεγαλειώδες τίποτα. Εκείνο το «Πεπάκι, δεν θα κρυώσεις;» που μου έλεγε όταν το θερμόμετρο έδειχνε 40 βαθμούς κι εγώ κυκλοφορούσα με κάτι ημίρουχα. Ή τότε που ενώ κολυμπούσα την είδα να μπαίνει στη θάλασσα κρατώντας μια χαρτοπετσέτα. «Σου έφερα ένα τυροπιτάκι μήπως και πείνασες». Επουσιώδη και αυτοαναφορικά αλλά στην καλοσύνη μπορείς να αναφερθείς, έστω και ελλειμματικά, μόνο αν την έχεις νιώσει πάνω σου. Σαν ζακετάκι για την ψύχρα των ανθρώπων. Καλό ταξίδι Μαρία μας.

Τελευταία Νέα