Ενα πυκνό πλέγμα προσεγγίσεων στη μαύρη περίοδο της χούντας επιχειρείται από σήμερα και ώς τις 22 Απριλίου στην Αθήνα με αφορμή τη συμπλήρωση μισού αιώνα από το στρατιωτικό πραξικόπημα, με τη συμμετοχή εκπροσώπων της πανεπιστημιακής κοινότητας αλλά και ερευνητών – μελετητών της σύγχρονης Ιστορίας. Στο επιστημονικό συνέδριο «Πενήντα χρόνια μετά – νέες προσεγγίσεις στη δικτατορία των συνταγματαρχών» στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών η θεματολογία συνθέτει ένα καλειδοσκόπιο της επταετίας, η οποία παραμένει εν πολλοίς μια «άγνωστη» περίοδος για το νεότερο κοινό. Για παράδειγμα, για τις κουλτούρες καταστολής, τη σιωπή της Ιστορίας και την «κάθαρση» που δεν έγινε θα μιλήσει η καθηγήτρια Εγκληματολογίας και Αντεγκληματικής Πολιτικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης Σοφία Βιδάλη, δομώντας την ομιλία της πάνω στο δίπολο δικτατορία – δημοκρατία.
Μια άλλη πτυχή της περιόδου, με το βλέμμα στραμμένο στο εξωτερικό, θα φωτίσει ο αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο York του Τορόντο Σάκης Γκέκας, εστιάζοντας στον αντιδικτατορικό αγώνα που αναπτύχθηκε στον Καναδά, μιλώντας ειδικότερα για τους μετανάστες ακτιβιστές. Η ομιλία του έλληνα πανεπιστημιακού του Καναδά είναι ενταγμένη στην ενότητα «Ελληνες στο εξωτερικό: στον αστερισμό της αντίστασης». Στην ενότητα «Το δικτατορικό καθεστώς σε διεθνές περιβάλλον», με συντονιστή τον καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης Ηλία Νικολακόπουλο, μεταξύ άλλων αξιοσημείωτων θεμάτων, ο Νίκος Παπαναστασίου, λέκτορας στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθήνας, θα μιλήσει για τον ρόλο της ραδιοφωνικής «Εκπομπής του Μονάχου» και την εξέλιξη των ελληνογερμανικών σχέσεων στο διάστημα 1967-1974. Αν και τότε η Ελλάδα είχε μπει στον γύψο, όπως έχει ειπωθεί, η βουβή περίοδος είχε ήχο. Εκεί επικεντρώνει την ομιλία της η μεταδιδακτορική ερευνήτρια Αννα Παπαέτη, που αναπτύσσεται στο τρίπτυχο μουσική – ήχος – βασανιστήρια την περίοδο της χούντας, στο πλαίσιο της ενότητας «Το καθεστώς: προπαγάνδα και καταστολή».
Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ. Μια διαφορετική και πολύ ενδιαφέρουσα πτυχή αναδεικνύει και η δρ Φιλολογίας, διδάσκουσα στο Ελεύθερο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, Μαρία Νικολοπούλου, η οποία προτείνει μια συγκριτική παρουσίαση των φοιτητικών περιοδικών και των underground εκδόσεων, προδικτατορικά αλλά και κατά την επταετία, εστιάζοντας στον τρόπο που εκφραζόταν γραπτώς στις εκδόσεις η σεξουαλικότητα.
.
Η ερευνήτρια εστιάζει το ενδιαφέρον της στην πενταετία 1971-1974, καθώς τότε καταγράφεται μια εκδοτική έκρηξη. Οφειλόταν σε μια κίνηση του καθεστώτος να φανεί ανεκτικό και φιλελεύθερο, «δημοκρατικό». «Ακριβώς τότε οι νέοι που ήρθαν σε επαφή με τα νέα ρεύματα, ελλείψει κομματικών μηχανισμών, εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία και έβγαλαν περιοδικά» εξηγεί. Τεκμηριωμένα εκδοτικά στοιχεία δεν υπάρχουν, πλην όμως εκτιμάται ότι εκείνη την περίοδο κυκλοφορούσαν περίπου δέκα underground περιοδικά –έντυπα που είχαν να κάνουν με την αντικουλτούρα, τη νέα Αριστερά, τον αναρχικό χώρο –και περιοδικά που εξέδιδαν οι ανεπίσημες φοιτητικές οργανώσεις, όπως το «Ξαστεριά» που εξέδιδαν οι κρήτες φοιτητές, διότι το καθεστώς «επιχειρούσε να καπελώσει τις φοιτητικές οργανώσεις βάζοντας δικούς της στα προεδρεία».