Αν το δει κανείς χωροταξικά, ο Αλέξης Τσίπρας δέχθηκε ακόμη μια επίθεση από τα αριστερά του. Αλλά εδώ δεν είναι θέμα χωροταξίας. Γιατί μπορεί η επίθεση του Ζακ – Λικ Μελανσόν εις βάρος του Πρωθυπουργού να μην ήταν τόσο βίαια ωμή, όπως εκείνη της Ζωής Κωνσταντοπούλου που τον έχει χαρακτηρίσει «ξεφτιλισμένο», ήταν όμως εξίσου άκομψη: όταν ο Μελανσόν λέει ότι «εγώ δεν είμαι ο Αλέξης Τσίπρας για να κλειστώ επί 17 ώρες σε ένα δωμάτιο με κάποιον που με προσβάλλει», δεν απαξιώνει έναν πρώην πολιτικό του σύμμαχο, αλλά ένα φυσικό πρόσωπο.

Ο Μελανσόν υπονόησε σε είκοσι λέξεις ό,τι είπε η Κωνσταντοπούλου σε μία. Αλλά και ό,τι είχε υπονοήσει ο ίδιος ο Τσίπρας όταν κατάφερνε με το «Ολαντρέου» να απαξιώσει τόσο τον Γιώργο Παπανδρέου όσο και τον Φρανσουά Ολάντ. Ηταν η ίδια αλαζονεία, η ίδια έλλειψη πολιτικού τακτ, η ίδια πεποίθηση φυσικής ανωτερότητας που στην περίπτωση του Μελανσόν έφτασε σε ιλιγγιώδη ύψη με την προσθήκη της υπενθύμισης ότι αυτός «εκπροσωπεί τη Γαλλία» και –συνεκδοχικά –όχι την απόφυση της Bαλκανικής Xερσονήσου.

Θα ήταν εύκολο να δει κανείς τα επεισόδια αυτά ως ένα ενδοοικογενειακό μπούλινγκ χωρίς αθώα θύματα, ως μια σύγκρουση άνευ ορίων πίσω από τους τοίχους του ίδιου σπιτιού. Αλλά είναι κάτι παραπάνω από το «Σπιρτόκουτο» του Οικονομίδη. Εδώ οι έξαλλες προσβολές και το ακατάπαυστο υβρεολόγιο δεν εκστομίζονται από τους χαμένους ενός λούμπεν περιθωρίου, αλλά από ένα πρώην πολιτικό περιθώριο που σήμερα καρπώνεται ή διεκδικεί την εξουσία. Το μπούλινγκ δεν γίνεται από απελπισμένους ανίσχυρους, αλλά από πανίσχυρους πολιτικούς. Και μέχρι να εφευρεθεί η πολιτική ξεφτίλα, θα είναι ξεφτίλα σκέτη.

Τελευταία Νέα