«Aσανσέρ» στις γευσεις

Η εξέλιξη στις κουζίνες είναι θέμα ζωτικής σημασίας. Οι περισσότεροι μάγειροι προσπαθούν καθημερινά να βελτιώσουν τις γεύσεις τους, να παρουσιάσουν καινούργια πιάτα, να ανανεώσουν τα μενού. Η συνεχής και κουραστική δημιουργική διαδικασία κάποιες φορές αποδίδει καρπούς. Οχι όμως πάντα.

Ενα εστιατόριο που αισθάνθηκα ότι έχει μεγάλη βελτίωση σε σχέση με πέρυσι είναι το Χρύσα Χρύσα (Αιολέων 40 και Καλλισθένους, Πετράλωνα, τηλ. 213-0356.879). Ελληνικό – μεσογειακό μενού που μπορείς να απολαύσεις με 25 ευρώ. Δοκίμασα μία σαλάτα με πράσινα φύλλα, ζεστή μελιτζάνα στη σχάρα, κατσικίσιο τυρί, καρύδια και βινεγκρέτ με βαλσάμικο. Η φρεσκάδα από την πρασινάδα, η χαμηλή οξύτητα από τη βινεγκρέτ και η έντονη γεύση από το τυρί εναλλάσσονταν ομοιόμορφα στο στόμα δημιουργώντας έναν άψογο γευστικό συνδυασμό. Εξαιρετική ήταν η τηγανητή φέτα μέσα σε φύλλο κρούστας με τη σωστή ποσότητα μελιού από πάνω να την κολακεύει. Πολύ σωστό τηγάνισμα, χωρίς καθόλου λαδίλα.

Εξαιρετικά και τα κεφτεδάκια με τη σάλτσα ντομάτας και γιαούρτι ελαφρώς αρωματισμένο με τριγωνέλλα (μπαχαρικό με το οποίο φτιάχνεται το τσιμένι του παστουρμά). Από τα κυρίως επέλεξα γαρίδες με άνηθο, σος από ούζο και μπισκ από γαρίδες που συνοδευόταν με ρύζι μπασμάτι. Ενα εξωτικό πιάτο με ελληνικό twist, γαρίδες και ρύζι μαγειρεμένα τέλεια! Ζουμερό και τρυφερό ήταν το κοντοσούβλι κοτόπουλου με ντομάτα, αφράτες πιτούλες, κρεμμύδι και πειραγμένο τζατζίκι (με μέντα και λίγο σκόρδο) για να είναι πιο δροσερό. Μεγάλα πιάτα είναι το αρνάκι φρικασέ, που πιο μαμαδίστικο δεν γίνεται και το σιγοψημένο κατσικάκι στον φούρνο μέσα σε λαδόκολλα με αρωματική μαρινάδα από λευκό κρασί, μέλι και άγριο θυμάρι. Ενα εστιατόριο που θα επισκεφθώ και πάλι σύντομα.

Εκεί που είχα αποφασίσει ότι δεν θα ξαναπάω, αλλά βρέθηκα ύστερα από 10 μήνες για μία επαγγελματική υποχρέωση, είναι η Cookoovaya (Χατζηγιάννη Μέξη 2, Αθήνα, τηλ. 210-7235.005). Σε ένα τραπέζι 35 ατόμων δεν βρέθηκε κανείς από όσους ρώτησα που να απόλαυσε το μεσημεριανό του. Τα πρώτα δύο χρόνια που είχε ανοίξει το εστιατόριο είχα πάει περισσότερες από 40 φορές. Ειδικά το δεύτερο εξάμηνο το μενού είχε κορυφαίες προτάσεις. Ωστόσο, όσο περνούσε ο καιρός, τόσο πιο περίπλοκα γίνονταν τα πιάτα και τόσο λιγότερο μου άρεσαν. Υλικά που δεν ταίριαζαν, αλλά ούτε και είχαν αντιθέσεις και ισσοροπίες χαμένες. Σαν να πετούσαν υλικά χωρίς κανένα ζύγι πάνω στα πιάτα. Οι γευστικές επιλογές περιορίζονταν στα πιο απλά πιάτα και κυρίως στο διάφραγμα, την τεράστια μερίδα τόνου και την τυρόπιτα. Πόσες ευκαιρίες και πόσα χρήματα να δώσω; Παραιτήθηκα.

Στο πρόσφατο τραπέζι μου σερβίρισαν πάνω σε μία τραγανή πίτα τυρί κρέμα και καπνιστό χέλι το οποίο ήταν τόσο γλυκό, που το καθιστούσε μη βρώσιμο. Από όλα τα πιάτα ένα φιλέτο σχάρας ήταν καλό, αλλά στο δικό μου πιάτο είχε πέσει πολύ αλάτι και δεν κατάφερα να το φάω. Μοιράστηκα το πιάτο της διπλανής μου. Με τόσες θερμίδες δίχως γευστικό λόγο δεν έμεινα για τα γλυκά, αποχώρησα.