Ενα πολύχρωμο πάπλωμα απλωμένο στον τοίχο καμωμένο από 54 ξεχωριστές ιστορίες. Ζευγάρια και μοναχικοί άνθρωποι ξαποσταίνουν πάνω σε ξύλινες επιφάνειες διαστάσεων 40Χ40 εκ. που συνθέτουν ένα μεγάλο έργο το οποίο αποτελεί και την πλέον πρόσφατη δουλειά του ζωγράφου και καθηγητή στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Μιχάλη Μανουσάκη που θα φιλοξενηθεί από την Πέμπτη στην γκαλερί Εκφραση – Γιάννα Γραμματοπούλου.

«Ολα ξεκίνησαν όταν εντόπισα στο εργαστήριό μου μερικά κομμάτια ξύλου κι άρχισα να τα ζωγραφίζω χωρίς πλάνο. Οσο όμως προχωρούσα διαπίστωνα πως επρόκειτο για μικρότερα επεισόδια μιας ιστορίας που διαρκώς μεγάλωνε», λέει ο ζωγράφος στα «Πρόσωπα» για την έκθεσή του, η οποία αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης δουλειάς του με πυρήνα την οικογένεια. «Εδώ θα έλεγα ότι φτάσαμε στην κορύφωση, στο θέμα της συνύπαρξης με τους άλλους. Στο επίκεντρο βρίσκεται το ζευγάρι ως ένας ύμνος στη συντροφικότητα», συνεχίζει και επισημαίνει ότι η έκθεσή του είναι αφιερωμένη στις «ιερές συζύγους», δεδομένου ότι πιστεύει ότι «δίπλα σε κάθε άνδρα βρίσκεται μια σημαντική σύζυγος. Με ενδιαφέρει το αρχέτυπο της γυναίκας με το μεγάλο παρελθόν που εκφράζεται με το μακρύ μαλλί της, σαν ποτάμι και πηγή της δύναμής της απέναντι στον φαλακρό άνδρα».

Ολο αυτό το παζλ – πάπλωμα που διατρανώνει τη σημασία της παρουσίας του συντρόφου στη ζωή μας μήπως μοιάζει ουτοπικό σε μια εποχή μοναξιάς κι απόγνωσης; «Δεν στέλνω μηνύματα. Καταγράφω τις αγωνίες μου. Ο καλλιτέχνης δεν είναι παρά ένας άνθρωπος που αισθάνεται πράγματα όπως κι οι υπόλοιποι, απλώς εκείνος έχει τη δυνατότητα να τα εκδηλώνει», απαντά.

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ. Μέσα όμως σε έναν κυκεώνα προβλημάτων, με τους πρόσφυγες να αναζητούν καταφύγιο, τους άπορους να ψάχνουν φαγητό στα σκουπίδια και τη ζωή όλων μας να αλλάζει δραματικά διαρκώς λόγω της κρίσης, δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να καταπιαστεί με ένα θέμα σχετικό με την επικαιρότητα; «Οχι, διότι νιώθω ότι οι εξελίξεις με ακυρώνουν. Η ζωγραφική σκέψη με ξεπερνά όταν προβάλλονται τα γεγονότα στην τηλεόραση, που αποτελεί μέσο μετάδοσης των συναισθημάτων. Ενα ντοκουμέντο –ένας άνθρωπος που πνίγεται επί παραδείγματι –είναι πιο ουσιαστικό από τη δική μου διαμεσολαβημένη έκφραση. Οταν ο άλλος κινδυνεύει, δεν υπάρχει καλύτερος καλλιτέχνης από τον διασώστη. Η καλλιτεχνική μου πλευρά με βοηθά να κρατώ την ανθρώπινη διάσταση και να βλέπω το πώς πρέπει να παρέμβω: ότι δεν πρέπει τελικά να παρέμβω. Δεν καταλαβαίνω πώς θεοποιούνται αυτοί που κάνουν έργα με αντικείμενα των μεταναστών. Τα ερμηνεύουν δηλαδή; Προσωπικά θυμώνω».

Τελικά με αυτή τη δουλειά του –ως συνέχεια της προηγούμενης με άξονα τη γέφυρα και την οικογένεια –μήπως ο Μιχάλης Μανουσάκης κλείνει έναν κύκλο; «Δεν ξέρω. Αναπολώντας τη δουλειά μου από την πτυχιακή μου κιόλας εργασία, έχω την αίσθηση ότι ζωγραφίζω το ίδιο πράγμα. Εχω την ίδια αγωνία η οποία ξεκίνησε από το πορτρέτο μου κι επεκτάθηκε στα πορτρέτα των οικείων μου. Οσο για τη γραφή μου, πιστεύω ότι κάθε καλλιτέχνης προσπαθεί να δώσει ένα μικρό στίγμα το οποίο προκύπτει από τη διαδικασία της δουλειάς του. Αισθάνομαι ότι με το πέρασμα του χρόνου βρίσκομαι όλο πιο βαθιά και πιο κοντά στην ιδιαίτερη γραφή μου, αλλά ίσως τελικά και να μη θέλω να το βρω διότι τότε θα έχω τελειώσει».

Τελευταία Νέα