Αδύνατο να γίνουν σωματείο

Ξαναδιάβαζα μέσα στο Πάσχα τα ποιήματα του Ντίνου Χριστιανόπουλου που ασθενεί εδώ και καιρό –μου ήρθε και πιο φτηνά από το να πάω στη Κέρκυρα και να πετάω κανάτια απ’ το παράθυρο δίκην τρίποντου όπως κάποιοι κυβερνητικοί, που συνήθως προτιμούν τα πυροτεχνήματα σε στυλ Βροντάδου καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Σε ένα ποίημα ο Ντίνος (που του εύχομαι τα καλύτερα) λέει τα εξής:

Σκέφτηκα: θαρρείς και το ποίημα γράφτηκε για να περιγράψει προφητικά την εν γένει σημερινή κατάσταση, όχι μόνο δίπλα στην Τουρκία αλλά σε όλο τον κόσμο. Διάφοροι ηγέτες απολύτως ασύμβατοι μεταξύ τους και σε διάφορες ποικιλίες παραφροσύνης, όπου βέβαια κυριαρχεί το αυτοκρατορικό σύνδρομο, συνυπάρχουν στο όριο της ζούρλιας –είχαμε καιρό να απολαύσουμε τέτοιον ταυτόχρονο διαταραγμένο συνδυασμό. Διότι δεν είναι μόνο ο Ερντογάν που μέσα στην πτωχαλαζονεία του, αντί να ενώσει την Τουρκία, απέδειξε ότι αυτή τελικά αποτελείται από μπακλαβαδοκόμματα, δεν είναι μόνο ο Γκρούεφσκι που καμαρώνει ότι είναι απόγονος μπατζανάκη του Κάσσανδρου. Eίναι και η παράνοια της Συρίας λίγο παραδίπλα, ο αντιμιλιταριστής κομμουνιστής Κιμ Γιονγκ Ουν που κάθε μέρα εξαπολύει κι έναν πύραυλο –λες και πρόκειται για φιστίκια. Είναι και ο οδηγός λεωφορείου Μαδούρο που πιστεύει ακόμα ότι θα πετύχει εκεί όπου απέτυχε ο Λένιν, ο απρόβλεπτος Τραμπ, οι ισλαμιστές που κόντρα στη λίμπιντο και κατά εντελώς ακατανόητο τρόπο ονειρεύονται μπούργκες αντί για στρινγκ, οι δικοί μας εδώ που συνεχίζουν να σκίζουν τα Μνημόνια, κι ένα σωρό άλλοι. Αδύνατο να γίνουν σωματείο.

Το πράγμα μάλλον όζει πόλεμο, τελικά, αλλά το θέμα είναι πού και πώς θα ξεσπάσει. Τόσοι απρόβλεπτοι ηγέτες μαζί, θα είναι δύσκολο να μη μας γυρίσουν πίσω, στην παλιά τέχνη του ανθρώπινου είδους που είναι η σφαγή. Αλλά, με βάση τα τελευταία γεγονότα, κυρίως με το δημοψήφισμα στην Τουρκία, μπορούν να βγουν και πολλά, πιο ειδικά συμπεράσματα, που δείχνουν πόσο άδικο είχε η υποτίθεται καλοπροαίρετη σκέψη του πολιτικώς ορθού, το οποίο αφού ξεφτιλίστηκε πρώτα στην Αμερική με την εκλογή Τραμπ, τώρα έρχεται να γελοιοποιηθεί με το αποτέλεσμα στην Τουρκία, το οποίο αθέλητα, πάλι περιγράφει προφητικά ο Ντίνος με τους στίχους:

Τζάμπα ο Κεμάλ Ατατούρκ τόσα χρόνια έκαιγε τη λάμπα. Οι δυνάμεις αδράνειας του Ισλάμ, οι ιμάμηδες κι ένας κάποιος Ταγίπ έδειξαν γρήγορα πως η γείτων κατά βάθος είναι τραβηγμένο χειρόφρενο. Τουλάχιστον κατά το ήμισυ. Πρόκειται για πραγματική τραγωδία, αν σκεφτούμε πώς μπορεί να ζήσει, πια, στην Τουρκία ένας σώφρων κι ελεύθερος άνθρωπος. Πώς και πού να αναπνεύσει. Και πως η πραγματική τάξη στη γείτονα δεν θα μπορέσει να αποκατασταθεί παρά ύστερα από πολλά χρόνια και με πάρα πολύ αίμα –διότι όταν έχεις φυλακίσει, διώξει απ’ την δουλειά του και κυνηγήσει τον μισό πληθυσμό, ε, αυτό δημιουργεί μια κατάσταση που κάποτε, μάλλον σύντομα, θα ξεσπάσει. Το θεαματικά φριχτό τέλος του Καντάφι είναι κάτι που πιθανώς δεν θα αποφύγουμε να το ξαναδούμε να παίζεται σε επανάληψη αρκετές φορές ακόμη σε διάφορα σημεία του κόσμου. Η Υβρις πάντα εγγυάται τη Νέμεση. Δοκιμασμένα και αλύγιστα πράματα. Μάχαιραν έδωσες, γιαταγάνι θα λάβεις.

Δεν σκέφτεται άραγε ο Ερντογάν ότι αυτός ο νόμος περί επαναφοράς της θανατικής ποινής μπορεί κάποτε να εφαρμοστεί και σε όσους τον ψηφίσουν; Διότι έχει ο καιρός γυρίσματα και μυστικές είναι οι βουλές του Αλλάχ –αλλά όταν είσαι καβάλα στο άλογο δεν τα υπολογίζεις όλα αυτά, καθότι πιστεύεις πως υπάρχει κάποια Interamerican της καρδιάς που σου εξασφαλίζει τον παντοτινό έρωτα της εξουσίας. Βέβαια, υπέρ ευσταθείας του κράτους ευχηθώμεν, η Ιστορία όμως άλλο διδάσκει. Τι διδάσκει; Μέμνησο της πτώσεως των δυνατών.

Το πιο ενδιαφέρον, όμως, από το δημοψήφισμα είναι οι Τούρκοι της Ευρώπης, που ψήφισαν υπέρ του Ταγίπ σε ποσοστό 62%. Δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι εκεί στη Σουηδία, στη Δανία, στη Νορβηγία, στη Γερμανία, τόσα χρόνια δεν κατάλαβαν τίποτε από τις δημοκρατίες εντός των οποίων ζουν, ψωμίζονται και ευλογούνται –μάλλον η Ευρώπη τους έκανε χειρότερους, πιο φανατικούς και αυτό μήπως είναι ένα ωραίο δίδαγμα για την Ορθή Σκέψη, για το κορέκτ; Οτι εκτός, δηλαδή, από την Σαουδική, υπάρχει και η σουηδική Αραβία;

Και άρα, τι συμβαίνει; Πώς να το ερμηνεύσεις; Πάντως, τόσα χρόνια σίγουρα δεν προέκυψε όχι αφομοίωση, αλλά μάλλον πάκτωση του φανατισμού –ή, όπως έγραψε πάλι ο Χριστιανόπουλος:

Πού είναι λοιπόν το λάθος; Η Κωνσταντινούπολη που ψήφισε Οχι είναι πιο μπροστά από τη Στοκχόλμη που ψήφισε Ναι; Η Πόλη έγινε η Δανία του Νότου, όπως ήθελε να κάνει εμάς ο ΓΑΠ αλλά δεν τα κατάφερε; Και πώς θα πάει τώρα ο βέβηλος Ερντογάν να προσευχηθεί μες στην Αγιά Σοφιά, σε ένα περιβάλλον όχι Ελλήνων, αλλά Τούρκων που δεν τον θέλουν; Βαρύ μεροκάματο.

Το πράγμα πάντως φαίνεται να είναι γενικώς, σε όλο τον πλανήτη, λίγο πριν από τον εκτροχιασμό. Το κατάλαβαν μέχρι και κάποιοι δικοί μας κυβερνητικοί, που τα βάζουν για αριστερό ξεκάρφωμα συνέχεια με την Εκκλησία, αλλά πήγαν το Σάββατο στους ναούς, ευλαβούμενοι δήθεν, κρατώντας λαμπάδες, να προσευχηθούν –μόνο εδαφιαίες μετάνοιες και push ups που δεν έκαναν ενώπιον του θυμιατού. Κι όλα αυτά γιατί απλώς υπήρχαν εκεί μέσα και κάμερες της τηλεόρασης που πολλαπλασίαζαν το θεαθήναι. Αλλά, έτσι ή αλλιώς και σε κάθε περίπτωση, με τους παπάδες, όπως λέει κι ο Ντίνος, αδύνατο να γίνουν σωματείο.