Δεν είναι μόνο οι απρόβλεπτες τροπές των ενδοτουρκικών εξελίξεων με την αναπαραγόμενη αστάθεια στη σύνολη περιοχή. Είναι και οι εντελώς αχαρτογράφητες υποτροπές όσων διαμορφώνουν τις νέες διεθνείς ισορροπίες στο ευρύτερο περιβάλλον. Από το οποίο δεν λείπουν ακόμη και τα έωλα ενδεχόμενα πυρηνικού ολοκαυτώματος, με τρόπο που κανένας δεν είχε διανοηθεί. Οπου τελικά μια υποδύναμη, θ’ απειλούσε την υπερδύναμη με όρους ολικής καταστροφής!

Αυτά μπορεί να μη μετρούν σε ό,τι αφορά τον «ελληνικό μικρόκοσμο». Που εξ ανάγκης έστω, παλινδρομεί μεταξύ νεο-μνημονιακών καταβυθίσεων και ατελεύτητων κομματικών ανταγωνισμών. Και που εάν δεν μπορέσει να υπερβεί τις μυωπικές του αδυναμίες, δεν θα έχει δυνατότητες ν’ αντιμετωπίσει τις νέες προκλήσεις που εγκυμονούν τα προαγγελλόμενα γεγονότα. Τα οποία και θα δημιουργήσουν νέες ισορροπίες. Αλλα στρατηγικά ισοζύγια. Και άλλους εκ των πραγμάτων ρόλους. Με αναδιανομή επιρροών. Και διαφοροποίηση ζεύξεων.

Αυτά λοιπόν, μπορεί να φαίνονται καθ’ υπερβολήν εκτιμήσεις. Σ’ έναν κόσμο που συνήθισε τη δεδομένη αδράνεια. Και που αφυπνίζεται όχι από τις όμορες ηφαιστειακές ανατροπές, αλλά κυρίως από τα ίδια του τα φορτιζόμενα πάθη. Που οδηγούν σε οιονεί επιταχυνόμενες καταρρεύσεις. Την ώρα που όσο ποτέ πριν, ο καλπασμός της Ιστορίας προδιαθέτει για μείζονες τομές.

Οι κανόνες του παιχνιδιού, είναι πάντοτε οι αυτοί: σε μεγάλες αναταράξεις, όταν δεν υπάρχει προβλεπτική δεινότητα και μαζί διαχειριστική δυνατότητα, έκαστος εισπράττει τα επίχειρα των αδυναμιών και τα δεινά παράγωγα των αστοχιών του. Απλό και σαφές. Με το διαχρονικό μέτρο του θουκυδίδειου πραγματισμού: όσο πιο ανίσχυρος, τόσο πιο συνετός πρέπει να είσαι. Και όσο πιο τρωτός, τόσο πιο προνοητικός κι έτοιμος.

Το θέμα δεν είναι λοιπόν μόνο οι προφανείς κυβερνητικές αδυναμίες και οι αστοχίες των θεσμικών διαχειριστών τη δεδομένη στιγμή. Το θέμα είναι περισσότερο: αφενός η απουσία επαρκούς πολιτικού λόγου. Και αφετέρου το καταθλιπτικό έλλειμμα διαπαραταξιακού διαλόγου. Σε μια φάση της εθνικής οδοιπορίας, όπου ενεδρεύουν κίνδυνοι μοιραίων διαβρώσεων και ολέθριων ακρωτηριασμών! Και όπου αν μη τι άλλο, οι νέες συνθήκες που εγκυμονούνται με όρους περιφερειακών ισορροπιών, απαιτούν ανάλογη δυναμική. Και στρατηγική αρτιότητα.

Εάν λοιπόν σταθούμε μπροστά σε νοητό αυτοσκοπικό καθρέφτη, θα δούμε ότι βρισκόμαστε σε φάση έως και ακατάσχετης περίπου αποδομήσεως δυνατοτήτων. Και μαζοχιστικής ανατάξεως αδυναμιών! Με τις προοπτικές να κρημνοβατούν επί εθνικού κενού. Την ώρα που τα ίδια τα γεγονότα συναποβαίνουν σήματα ευκρινών κινδύνων. Ωστε κανένας και σε κανένα παραταξιακό χαράκωμα να μπορεί να επικαλείται άγνοια. Οπόταν και κανένας δεν θα είναι άμοιρος ευθυνών αν επισυμβούν απευκταία ή και αν χαθούν τα ευκταία. Κι αυτό είναι η τομή που μόνο με γενναιόφρονα εθνική αυτογνωσία μπορεί να συνεφέρει. Και να οδηγήσει στην αναγκαία εθνική συναντίληψη.

Τελευταία Νέα