Είναι στη φύση κάθε εξουσίας να ενοχλείται από την κριτική, ενίοτε δε και από την πραγματικότητα, την οποία όταν δεν μπορεί να παραμορφώσει, στην καλύτερη περίπτωση την αγνοεί. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε φυσικά η τελευταία φορά που μια κυβέρνηση επιχειρεί να ωραιοποιήσει όσα συμβαίνουν, αλλά αυτό που γίνεται με την τρέχουσα εξουσία δεν έχει προηγούμενο. Δεν έχουν τον Θεό τους.
Αδιαφορούν για την αλήθεια αν δεν είναι η δική τους πεποίθηση ή ακόμη χειρότερα η δική τους βολική εκδοχή των πραγμάτων. Οταν πρόκειται όμως για γεγονότα, όσο και να προσπαθούν να τα αλλάξουν, αυτά έχουν το… ελάττωμα να εκδικούνται.
Ζήσαμε όσα ζήσαμε με τα Μνημόνια που θα τα έσκιζαν και θα ήταν μέρα μεσημέρι, το χρέος που θα το διέγραφαν εν μια νυκτί, το Οχι που έγινε Ναι, τις συντάξεις που δεν θα κόβονταν ποτέ αλλά έχουν γίνει θυσία στον βωμό της διατήρησης της εξουσίας και το αφορολόγητο που θα μεγάλωνε αλλά έχει κοπεί στη μέση. Εντάξει, όλα αυτά τα περιμέναμε, τα εμπεδώσαμε και ξέρουμε τι μας περιμένει κάθε φορά που λένε ότι όλα πάνε καλά. Να φθάσουν όμως στο σημείο να εγκαινιάζουν αυτοκινητοδρόμους πριν από την ώρα τους και μετά να ενοχλούνται από τις διαμαρτυρίες των πολιτών που κατέγραψαν τα Μέσα, ξεπερνά κάθε φαντασία. Τι ακριβώς ήθελαν, κανείς δεν ξέρει. Οι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που ταξίδεψαν σε αυτούς τους ημιτελείς δρόμους δεν είδαν με τα μάτια τους την πραγματικότητα; Προφανώς είδαν και κατάλαβαν, γι’ αυτό και ενοχλήθηκαν από το ψέμα που προσέλαβε διαστάσεις παραληρήματος μετά την απλή καταγραφή της πραγματικότητας από τα μέσα ενημέρωσης.
Δεν ήταν η πρώτη φορά ασφαλώς που εγκαινιάστηκαν ημιτελή έργα, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ κανείς στο παρελθόν όταν τα Μέσα τούς έπαιρναν στο ψιλό και φυσικά δεν τόλμησε ποτέ κανείς να χλευάσει τους πολίτες που ταλαιπωρήθηκαν. Εδώ όμως έχουμε την αποθέωση του παραλογισμού και τη μετάθεση ευθυνών σε ένα κουβάρι φαντασιώσεων και ύβρεων κατά πάντων σε σκοτεινό τούνελ.
Ευτυχώς η εξουσία είναι σε κάθε περίπτωση προσωρινή και όταν τελειώνει, η αλήθεια προκύπτει.
