Το παρελθόν δεν είναι ποτέ οριστικό. Το ΚΚΕ το γνωρίζει καλά και το αποδεικνύει άλλη μία φορά με αφορμή τη χθεσινή επέτειο από τα 50 χρόνια της έναρξης της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Και το λέμε αυτό αφού ο προσεκτικός αναγνώστης της επετειακής ανακοίνωσης του κόμματος παρατηρεί πως ο Περισσός με αφορμή τη νέα φρέσκια και μάλλον τολμηρή ιστορική επεξεργασία για τα γεγονότα εκείνης της εποχής, επαναχαράσσει και τη σημερινή του στρατηγική ή, καλύτερα, δείχνει πώς βλέπει και διαβάζει την συγκυρία.
«Το ΚΚΕ σωστά διαμόρφωνε κατεύθυνση και πλαίσιο συσπείρωσης για την ανάπτυξη της εργατικής – λαϊκής πάλης με στόχο την ανατροπή της δικτατορίας, την κατάργηση των νόμων της μετεμφυλιακής περιόδου, τη νομιμοποίησή του, τις συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες. Το βασικό πρόβλημα ήταν ότι, παρεμβάλλοντας ένα ενδιάμεσο στάδιο, που θεωρούσε ότι άνοιγε τον δρόμο προς τον σοσιαλισμό, αποσπούσε την πάλη κατά της δικτατορίας από την πάλη για τον σοσιαλισμό. Οδηγούσε στην επιδίωξη πολιτικής συνεργασίας με κοινό πρόγραμμα ή γύρω από μερικότερους στόχους με αστικές πολιτικές δυνάμεις ή με δυνάμεις του ρεφορμισμού και οπορτουνισμού, με βάση την αντίληψη για τη λεγόμενη μεταβατική πολιτική εξουσία ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, στη συνείδηση αγωνιζόμενων εργατικών και λαϊκών δυνάμεων, ακόμα και προσκείμενων στο ΚΚΕ, να βαραίνει η πάλη για την “πιο καθαρή” αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, να μη συνειδητοποιείται η ριζική διαφορά ανάμεσα στην αστική δημοκρατία και τη σοσιαλιστική δημοκρατία».
Αυτό αναφέρει ανάμεσα σε άλλα η ανακοίνωση του ΚΚΕ και είναι προφανή δύο πράγματα:
Πρώτον, δεν υπάρχει πιθανότητα για πολιτικές συμμαχίες ή για τη λογική των σταδίων προς τον στόχο που θέτει σήμερα ο Περισσός. Το ΚΚΕ του 2017 είναι πολύ μακριά από τα συνέδρια 8ο, 9ο αλλά και 12ο ή 15ο. Κοινώς, δεν διαβάζει σήμερα καμία δυνητική συμμαχία με το υπάρχον πολιτικό προσωπικό. Ακόμη και η πρόσφατη αντιπαράθεσή του με άλλους σχηματισμούς της μη κυβερνώσας Αριστεράς με αφορμή την άτακτη έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη, ξεκαθάρισε και τα τελευταία νεφελώματα γύρω από τις συμμαχίες και τα μέτωπα. Το ΚΚΕ προχωρά μόνο και με «καθαρή» τακτική και στρατηγική.
Δεύτερον, ακριβώς αυτή η κριτική στον εαυτό του για την προδικτατορική ή και τη δικτατορική περίοδο διαμορφώνει τους όρους ενός πεδίου, όπου ο Περισσός σήμερα πια στέκεται μόνος εναντίον όλων. Σήμερα δεν συνομιλεί με κανέναν.
Με σκληρό ροκ, ανάπτυξη αγώνων και απεργιών –όπου ο συσχετισμός το επιτρέπει –το ΚΚΕ, σύμφωνα με πληροφορίες, θα εξαπολύσει επίθεση στην κυβέρνηση και τη στρατηγική της. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα βρει συναίνεση από τον Περισσό. Ακόμη και όσον αφορά τα αντίμετρα τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει ως θετικά και θα τα φέρει στη Βουλή προς ψήφιση μαζί με τα επώδυνα μέτρα της συμφωνίας, υψηλή πηγή του Περισσού μάς αναφέρει: «Θα δούμε πώς θα έρθουν και τι θα αφορούν. Κάποια είναι υπέρ του κεφαλαίου. Αυτά σίγουρα δεν θα τα ψηφίσουμε».
Κοινώς, ακόμη και αν το ΚΚΕ ταχθεί υπέρ κάποιας ελάφρυνσης για τα πληβειακά στρώματα, κανείς δεν μπορεί να το κατηγορήσει για «συμπράξεις» με την κυβέρνηση. Το ΚΚΕ δεν συμφωνεί καν με τη λογική των επιτευχθέντων πρωτογενών πλεονασμάτων –τα χαρακτηρίζει «ματωμένα». Ούτε με τη λογική του success story και της ελάφρυνσης του χρέους που είναι το αφήγημα της κυβέρνησης. «Οι όποιοι συμβιβασμοί υπάρξουν, στο πλαίσιο και ενός νέου παράλληλου Μνημονίου με το ΔΝΤ, δεν θα αφορούν σε καμία περίπτωση την ελάφρυνση του λαού, που θα συνεχίσει να πληρώνει στο όνομα της επίτευξης των στόχων, της ποσοτικής χαλάρωσης και όλων αυτών που έχει ανάγκη το κεφάλαιο για την κερδοφορία του» λέει ο Περισσός.
Σταθμός η Πρωτομαγιά. Ως βασικός σταθμός στην κομματική δράση τίθεται, μάλιστα, η Πρωτομαγιά. Το κόμμα και το ΠΑΜΕ θα συγκεντρωθούν στο Σύνταγμα και σε εκατοντάδες άλλες πόλεις, βάζοντας στο φουλ τις κινηματικές και εργατικές μηχανές τους. Μακριά από τη συγκέντρωση των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ αλλά και του συντονισμού ορισμένων πρωτοβάθμιων σωματείων που ελέγχουν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή της ΛΑΕ, το ΚΚΕ θα επιχειρήσει να στείλει δυναμικό μήνυμα ανυποταξίας με τη δική του οριοθετημένη λογική. Συνοψίζοντας, ο Περισσός βήμα βήμα θα εμφανίζει και θα εκλαϊκεύει τις νέες του επεξεργασίες πάνω σε ζητήματα Ιστορίας. Θα τις συνδέει με τη συγκυρία επικαιροποιώντας την καθαρή γραμμή, για τους επικριτές του «αυτοαναφορική». Θα δρομολογεί μια ισχυρή κομματική οικοδόμηση κόβοντας τις γέφυρες στην όποια τακτική συμπόρευση με άλλες πολιτικές δυνάμεις. Οχι τυχαία, στελέχη του κόμματος μιλούν όλο και συχνότερα μετά το 20ο Συνέδριο για μια «κοινωνική συμμαχία» που απαιτείται σήμερα. Πρελούδιό της θα δούμε στους δρόμους άμεσα.