Στην Ιατρική ως τετραπληγία ορίζεται η παράλυση των τεσσάρων άκρων, η οποία συνήθως προκαλείται από βλάβες του νωτιαίου μυελού. Στη Γαλλία του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών το μείζον ερώτημα είναι ποια από τα σημερινά τέσσερα πολιτικά «άκρα» της χώρας, δηλαδή από τους Φιγιόν, Μακρόν, Λεπέν και Μελανσόν, θα προκριθούν στον δεύτερο γύρο και ποιες θα είναι οι επιπτώσεις αυτής της διαδικασίας στον πολιτικό νωτιαίο μυελό του Παρισιού αλλά και της Ευρώπης συνολικά. Και αυτό διότι το ενδεχόμενο να καταλήξει η ΕΕ, λόγω της Γαλλίας, σε κατάσταση παραλυσίας όχι μόνο απίθανο δεν είναι, άλλά ίσως είναι και πιθανότερο παρά ποτέ.
Οι παλαιότεροι θυμούνται βεβαίως πως δεν είναι η πρώτη φορά που η ενωμένη Ευρώπη αντιμετωπίζει τον κίνδυνο παραλυσίας λόγω της Γαλλίας. Τη δεκαετία του ’60 ο Ντε Γκολ, για να επιβάλει τις απόψεις του στα θέματα της κοινής αγροτικής πολιτικής και για να αποτρέψει την ένταξη της Βρετανίας στην τότε ΕΟΚ, είχε καταφύγει στην τακτική της λεγόμενης «κενής έδρας». Είχε ανακαλέσει δηλαδή στο Παρίσι τον γάλλο επίτροπο και τον μόνιμο αντιπρόσωπο της Γαλλίας στο Συμβούλιο, ενώ ταυτοχρόνως είχε απαγορέψει στους υπουργούς του να μετέχουν στις ευρωπαϊκές Συνόδους. Σε μια Ευρώπη όπως αυτή της δεκαετίας του ’60, στην οποία όλες οι αποφάσεις λαμβάνονταν ομοφώνως, οι επιπτώσεις ήταν καταλυτικές.
Η άρση του αδιεξόδου έγινε σταδιακώς, με τον λεγόμενο Συμβιβασμό του Λουξεμβούργου ο οποίος οδήγησε στην Ευρώπη των βέτο, αλλά και με την αποχώρηση του Ντε Γκολ από το προσκήνιο που άνοιξε τον δρόμο για την πρόσκαιρη, όπως πλέον φαίνεται, ένταξη του Ηνωμένου Βασίλειου στην Ευρώπη. Το γεγονός ωστόσο ότι η τότε Ευρώπη άντεξε έναν γαλλοβρετανικό «πόλεμο» δεν πρέπει να δημιουργεί την εντύπωση ότι και η σημερινή εκ του ασφαλούς θα αντέξει κάτι παρόμοιο. Κυρίως, δε, διότι δεν πρόκειται για κάτι παρόμοιο.
Ο κίνδυνος που αντιμετωπίζει σήμερα η ΕΕ, ενόψει των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, είναι εκ παραλλήλου προς το Brexit να τεθεί και θέμα Frexit, δηλαδή αποχώρησης και της Γαλλίας από την ενωμένη Ευρώπη. Εν προκειμένω, όπως πολλοί εκτιμούν, η Ευρωπαϊκή Ενωση θα έχει την τύχη της άλλης μεγάλης Ενωσης του 20ού αιώνα, δηλαδή της Σοβιετικής Ενωσης, καταλαμβάνοντας περίοπτη θέση στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Ως εκ τούτου δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός πως στα ηγετικά κλιμάκια των Βρυξελλών είναι εδραιωμένη πλέον η πεποίθηση ότι από τις αυριανές προεδρικές εκλογές στη Γαλλία μπορεί να προκύψουν δίδυμα ικανά να οδηγήσουν την ΕΕ είτε στον Παράδεισο είτε στην Κόλαση.
Παράδεισος για την Ευρώπη θα ήταν επί παραδείγματι να αναμετρηθούν στον δεύτερο γύρο ο Φρανσουά Φιγιόν με τον Εμανουέλ Μακρόν. Κόλαση θα ήταν μια αναμέτρηση της Μαρίν Λεπέν με τον Ζαν-Λικ Μελανσόν. Στην πρώτη περίπτωση, θα αναμετρηθούν ένας κεντροδεξιός και ένας κεντροαριστερός πολιτικός που κατά τις Βρυξέλλες έχουν δώσει δείγματα ευρωπαϊκής γραφής. Ο Φιγιόν, παρά το γεγονός ότι κατά το παρελθόν είχε πει Οχι στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και γενικώς εντάσσεται στην γκολική παράδοση μιας τρόπον τινά αυτοκρατορικής Γαλλίας, έχει ταχθεί σαφώς υπέρ της επαναλειτουργίας του απαραίτητου για την ΕΕ γαλλογερμανικού άξονα, ο οποίος την περίοδο Ολάντ – Μέρκελ εμφάνισε προβλήματα δυσλειτουργίας. Οσον αφορά τον Μακρόν, οι περισσότεροι στις Βρυξέλλες τον βλέπουν ως έναν νέο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, η συμβολή του οποίου στην ενωμένη Ευρώπη δεν αμφισβητείται, παρά το φιάσκο του Ευρωσυντάγματος. Συν τοις άλλοις, αν αύριο επικρατήσουν οι Φιγιόν και Μακρόν, τόσο το Παρίσι όσο και οι Βρυξέλλες θα αναφωνήσουν με ικανοποίηση το déjà vu, παραπέμποντας στις αναμετρήσεις του Ντ’ Εστέν με τον Μιτεράν.
Αν όμως ο Παράδεισος είναι για πολλούς στην Ευρώπη η πιθανολογούμενη αναμέτρηση της Δεξιάς με το Κέντρο στη Γαλλία, η Κόλαση δεν είναι άλλη από την επίσης πιθανολογούμενη αναμέτρηση της Ακροδεξιάς με την Ακροαριστερά. Σε περίπτωση που από τις αυριανές κάλπες προκύψει το δίδυμο Λεπέν – Μελανσόν, το μόνο στο οποίο θα συμφωνήσουν οι πάντες σε Γαλλία και Ευρώπη είναι το rien ne va plus. Η επικράτηση των πλέον εχθρικών έναντι της σημερινής Ευρώπης πολιτικών δυνάμεων θα είναι αδιαμφισβήτητη και η Γαλλία θα εισέλθει σε κατάσταση εμφύλιου ψυχρού πολέμου, από την οποία είναι άδηλο αν, πώς και πότε θα βγει. Επί της ουσίας πολλοί πιστεύουν πως θα πρόκειται για το τέλος της εξαιρετικά συγκεντρωτικής Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας, την οποία έφτιαξε ο Ντε Γκολ στα μέτρα του με στόχο την εναλλαγή στην εξουσία είτε των ομοϊδεατών του είτε των Κεντροαριστερών. Οχι όμως και άλλων.
Τις ανησυχίες αυτές είναι βέβαιο πως θα προσπαθήσει να καθησυχάσει, αν βρεθεί στο δεύτερο γύρο, ο Ζαν-Λικ Μελανσόν. Το έδειξε άλλωστε προχθές στη γαλλική τηλεόραση όταν ρωτήθηκε από γαλλίδα δημοσιογράφο αν προτίθεται να βγάλει τη Γαλλία από την ΕΕ. «Σε ποιον νομίζετε ότι μιλάτε, κυρία μου» ήταν η απάντησή του σε επιθετικό μάλιστα τόνο. Υπενθύμισε τις σοσιαλιστικές ρίζες του, αναφέρθηκε στον Μιτεράν αλλά και στον Ντε Γκολ και σε γενικές γραμμές εμφανίστηκε ως ένας νέος Ζαν Πιερ Σεβενεμάν σε αποχρώσεις άλλοτε ακροαριστερές, άλλοτε εθνικιστικές, αλλά σίγουρα γαλλικές.
Από την άλλη, η Μαρίν Λεπέν θα επιλέξει σίγουρα τις εθνικιστικές κορόνες αλλά σε ακροδεξιές αποχρώσεις, που άλλωστε ταιριάζουν καλύτερα. Θα διεκδικήσει όλο τον χώρο της Δεξιάς που εκ παραδόσεως στη Γαλλία είναι μεγαλύτερος από τον χώρο της Αριστεράς. Σε περίπτωση μάλιστα που εκλεγεί, το μόνο βέβαιο είναι πως από την επαύριον η Ευρώπη θα βλέπει στον καθρέφτη τον ίδιο της τον εαυτό με άλλα μάτια αλλά και με θολό το βλέμμα.
