Υπάρχουν ειδήσεις, ο αντίκτυπος των οποίων υποχωρεί, αλλά δεν σβήνει ποτέ. Η «Ιντιπέντεντ» δημοσίευσε μία τέτοια είδηση κάτω από τον τίτλο «Τετράχρονο κορίτσι βιάστηκε σε καταυλισμό προσφύγων στην Ελλάδα, καθώς χιλιάδες παγιδεύονται αναζητώντας άσυλο». Αλήθεια, πώς πείθει κανείς την εσωτερική του συνείδηση ότι η είδηση αυτή δεν αφορά τον ίδιο, αλλά τη σιωπηλή πλειονότητα των αναγνωστών; Πώς πείθει τον εαυτό του ότι δεν αφορά την καθημερινότητά του, αλλά κυρίως την πολυδιαφημισμένη «εικόνα της χώρας» στο εξωτερικό; Υπάρχει κάτι πιο βαθύ –σχεδόν ντοστογεφσκικό –που μας λερώνει στην αθέατη πλευρά του Προσφυγικού.
Κι αυτό δεν είναι ο οίκτος προς τους «αόρατους καταραμένους» της υφηλίου που περνούν τα ελληνοτουρκικά σύνορα για να καταλήξουν μία ακόμη μονάδα στατιστικής ανάλυσης. Ούτε οι πηχυαίοι τίτλοι, προορισμένοι να ταρακουνήσουν συνειδήσεις. Αυτό που μας καταδυναστεύει είναι η σχέση ενός οργανωμένου κράτους με τους ανθρώπους που βρίσκονται στο έλεός του: τους μετανάστες. Μαζί με αυτήν και οι προβολές των πολιτών για το φαινόμενο της μετανάστευσης. Τι έχουμε ζητήσει άραγε σε επίπεδο προτεραιοτήτων από το επίσημο κράτος; Να μας αφήσει στην ησυχία μας δίνοντας ψωμί και νερό στους πρόσφυγες; Να μεταφέρει στις ΜΚΟ το φορτίο ευθύνης; Ή να κάνει τα στραβά μάτια στην ανέχεια των προσφύγων, επειδή την ίδια στιγμή δοκιμάζεται «η αντοχή της μεσαίας τάξης»; Αν ισχύει οποιαδήποτε από τις απαντήσεις, τότε, ναι, η είδηση της «Ιντιπέντεντ» προφανώς και αφορά μία ισχνή μειονότητα αναγνωστών.
Αν, όμως, επιδιώκουμε μία ολιστική προσέγγιση του προσφυγικού ζητήματος, επειδή αυτό απαιτεί η ουμανιστική κουλτούρα, η είδηση γράφτηκε για τον καθένα από εμάς. Ειδικά στους «ρευστούς καιρούς» του Ζίγκμουντ Μπάουμαν, όταν μία βάρκα σε διεθνή ύδατα είναι μία βάρκα σε μία μετέωρη no man’s land. Η παιδική πορνεία εντός των προσφυγικών καταυλισμών πρέπει να μπει στην ατζέντα του Γιάννη Μουζάλα. Οτιδήποτε άλλο είναι σιωπή. Και είναι επικίνδυνη.
