Τα χειρότερα αποφεύχθηκαν. Το εφιαλτικό σενάριο ενός διδύμου Λεπέν – Μελανσόν, ευτυχώς για τη Γαλλία και την Ευρώπη, δεν προέκυψε ποτέ. Στις δηλώσεις των ευρωπαίων αξιωματούχων όσο και στις αγορές είναι διάχυτο το αίσθημα της ανακούφισης. Ο Μακρόν, ένας κανονικός υποψήφιος, όχι μόνο πέρασε στον β’ γύρο, αλλά πέρασε και με το ψυχολογικό προβάδισμα που του δίνει η πρώτη θέση. Οι ταραγμένες συνθήκες που ζούμε ήταν πρόσφορες για το μισαλλόδοξο, ενθολαϊκιστικό και ξενοφοβικό κήρυγμα της Λεπέν. Με ένα τρομοκρατικό χτύπημα τις παραμονές των εκλογών να φαίνεται δημοσκοπικά ότι ενισχύει την υποψηφιότητά της. Παρ’ όλα αυτά και παρά το lifting κανονικότητας που έκανε στην υποψηφιότητά της, η Λεπέν δεν κατόρθωσε να ξεπεράσει κατά πολύ το 18% του 2012. Ο Μακρόν, με τη συσπείρωση όλων των δημοκρατικών δυνάμεων του ευρωπαϊκού τόξου, ακόμα και χωρίς τη στήριξη του Μελανσόν, θα είναι, εκτός απροόπτου, ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας.
Εδώ τελειώνουν τα καλά νέα και αρχίζει η πλοήγηση στα αχαρτογράφητα νερά της πολιτικής. Για πρώτη φορά τα τελευταία 60 χρόνια, οι δύο μονομάχοι του β’ γύρου δεν προέρχονται από τα παραδοσιακά κόμματα της Αριστεράς και της Δεξιάς. Ενα πραγματικό big bang για το γαλλικό πολιτικό σύστημα. Τα αίτια, λίγο έως πολύ, κοινά με άλλα ανορθόδοξα πολιτικά φαινόμενα. Οπως η εκλογή Τραμπ, το Brexit και η άνοδος του λαϊκισμού και του ευρωσκεπτικισμού. Εχουν να κάνουν με μια συνολική κρίση των δυτικών δημοκρατιών. Η αλλοτρίωση στρωμάτων της κοινωνίας που μένουν πίσω από την παγκοσμιοποίηση, η ανασφάλεια από τα προσφυγικά – μεταναστευτικά ρεύματα και την τρομοκρατία δημιουργούν γενικευμένη δυσπιστία απέναντι στο πολιτικό σύστημα και τις συστημικές ελίτ.
Ο Μακρόν, με έναν τριγωνοποιημένο πολιτικό λόγο, μπήκε σφήνα ανάμεσα στις παραδοσιακές γαλλικές πολιτικές δυνάμεις που εμφανίζουν σημάδια κόπωσης και κατακερματισμού. Παρότι γνήσιος εκπρόσωπος του συστήματος, κατόρθωσε να προβάλει την υποψηφιότητά του ως αντισυστημική. Ο Μακρόν θα κερδίσει τις προεδρικές εκλογές, αλλά κινδυνεύει να είναι στρατηγός χωρίς στρατό. Για να μπορέσει να κυβερνήσει, θα πρέπει να ανεύρει κοινοβουλευτική πλειοψηφία στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου. Να δημιουργήσει μέχρι τον Ιούνιο συνθήκες πολιτικού κινήματος που να έχει την πατρότητά του είναι μάλλον αδύνατο. Αυτό που του απομένει είναι να δημιουργήσει συνθήκες πλειοψηφίας σε ένα «Βυζάντιο» κατακερματισμένων πολιτικών δυνάμεων με μεγάλες ιδεολογικές διαφορές. Με τα άκρα να αθροίζουν ήδη ένα 40%. Αυτό σημαίνει ότι εάν ο 39χρονος ρούκι της πολιτικής, που παντρεύτηκε την κατά 24 χρόνια μεγαλύτερη δασκάλα του, δεν κρύβει μέσα του έναν Ταλλεϋράνδο, η Γαλλία μπορεί να σώθηκε από τα χειρότερα, αλλά δεν θα αποφύγει την αστάθεια.
Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος είναι καθηγητής πανεπιστημίου και πρώην υπουργός
