Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των γαλλικών εκλογών και, κυρίως, τα παρελκόμενά τους ανέδειξαν, μεταξύ άλλων, με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο τη ματαιότητα του διπόλου Αριστερά – Δεξιά. Βέβαια, όσοι ακόμη το χρησιμοποιούν ως άλλοθι είτε πολιτικής ηθικής είτε πατριωτικού φρονήματος θα εξακολουθήσουν να το καλλιεργούν και να το αναπαράγουν. Και δεν μιλάω για τα παραδοσιακά κομμουνιστικά κόμματα –όπου έχουν απομείνει –τα οποία, έστω και μέσα από το γραφικό αδιέξοδο μιας ιδεολογίας που έχει σπάσει προ πολλού τα μούτρα της σε μετωπική σύγκρουση με την Ιστορία, διακρίνουν ξεκάθαρα τον εχθρό από τον φίλο. Αναφέρομαι στον «αριστερό» Μελανσόν που, σε πλήρη παραφωνία με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας, κλείνει το μάτι για τον δεύτερο γύρο στην ακροδεξιά Λεπέν. Αλλωστε τους ενώνουν περισσότερα απ’ όσα τους χωρίζουν. Ο υποτιθέμενος αντισυστημισμός, το new brand όπιο των απανταχού αγανακτισμένων, ένας δούρειος ίππος από την ξύλινη κοιλιά του οποίου (η γλώσσα του βέβαια είναι ακόμη πιο ξύλινη) βγήκαν ο Τραμπ, ο Φάρατζ, ο Μπέπε Γκρίλο, ο Τζόνσον. Μια ντεμέκ νεοαριστερά λοιπόν που ο αντίπαλός της δεν είναι ο φασισμός αλλά η ευρωπαϊκή προοπτική, η ατομική πρωτοβουλία, τα μέσα ενημέρωσης. Που κρατά ίσες αποστάσεις απέναντι σε μία ξενοφοβική εθνικίστρια και έναν… πρώην υπάλληλο τράπεζας.

Βέβαια, εμείς οι Ελληνες, είμαστε και σε αυτό πρωτοπόροι. Οχι για το «Τι Πλαστήρας τι Παπάγος… άσπρος σκύλος, μαύρος σκύλος, ούλοι οι σκύλοι μια γενιά!» του Νίκου Ζαχαριάδη, αλλάδιότι όταν η πρώτη φορά Αριστερά άρχισε να συγκυβερνά με την Ακροδεξιά, ο Μελανσόν τάιζε βελανίδια τη Λεπέν.

Τελευταία Νέα