Πολλοί οι ηττημένοι των γαλλικών προεδρικών εκλογών. Κόμματα, παρατάξεις, πολιτικοί, απόψεις, ιδέες. Διόλου πρωτότυπο. Ετσι συμβαίνει συνήθως στις εκλογές. Ευτυχώς, βασικός κερδισμένος, εκτός από τον Εμανουέλ Μακρόν, βγήκε η ίδια η δημοκρατία, όχι μόνον της Γαλλίας ή της Ευρώπης αλλά και ολόκληρου του κόσμου.

Ο Φρανσουά Φιγιόν και ο Ζαν-Λικ Μελανσόν, ο καθένας από τη δική του πλευρά, βίωσαν την ήττα.

Για τον υποψήφιο της Δεξιάς ήταν αναμενόμενη –μόνον ένα θαύμα θα μπορούσε να τον οδηγήσει στον δεύτερο γύρο. Για τον αριστερό υποψήφιο, που είδε την πολιτική του πρωτοβουλία να αυξάνει τα ποσοστά της όσο πλησίαζε η ημερομηνία των εκλογών, η ήττα έπεσε βαριά. Κι έτσι, όταν χρειάστηκε να την διαχειριστεί,

δεν μπόρεσε να την αντιμετωπίσει.

Οι δύο ηττημένοι, που τους χωρίζουν μεγάλες διαφορές, προσέθεσαν άλλη μία, καθοριστική όχι μόνο για τη νοοτροπία και

το προφίλ τους αλλά κυρίως για

την ουσία της δημοκρατίας.

Με μια γενναία κίνηση, ο Φρανσουά Φιγιόν, ένας συντηρητικός πολιτικός με ορισμένες αναχρονιστικές απόψεις (περί αμβλώσεων, ομοφυλοφίλων) και μια παλαιοκομματική νοοτροπία («να βολέψουμε τους δικούς μας»), ανέλαβε προσωπικά την ήττα και κάλεσε τους γάλλους ψηφοφόρους του να στηρίξουν τον Μακρόν. Τι κι αν οι φήμες ήθελαν τον Μακρόν να βρίσκεται πίσω από το ξεσκέπασμα των «σκανδάλων» του Φιγιόν.

Το δίλημμα δεν ήταν εγώ ή αυτός, αλλά Δημοκρατία ή Ακροδεξιά.

Ο αριστερός ιδεολόγος Μελανσόν, αφού αμφισβήτησε τα πρώτα αποτελέσματα επειδή «βασίζονται σε exit poll», αναγκάστηκε στο τέλος να αποδεχτεί το αποτέλεσμα. Ωστόσο, ως γνήσιος λαϊκιστής, στο δίλημμα Μακρόν ή Λεπέν δεν πήρε θέση. Ούτε δίνει γραμμή στους ψηφοφόρους του. Κι όταν σε ένα τέτοιο δίλημμα κρατάς αποστάσεις, τότε, τόσο απλά, κλείνεις το μάτι στην Ακροδεξιά, σε μια φασίζουσα ή και φασιστική νοοτροπία.

Η διαχείριση της ήττας είναι δύσκολο πράγμα. Μήπως

ο Μελανσόν θα έπρεπε να διαβάσει τους «Πέρσες» του Αισχύλου;