Θύελλα και ορμή

«Εχω συγκεντρώσει εδώ κάθε λογής ενδιαφέρουσες σημειώσεις γύρω από κάποιον φίλο του Γκαίτε, έναν κακότυχο ποιητή, ονόματι Λεντς, που έζησε την ίδια εποχή με εκείνον και που κατέληξε μισότρελος». Ετσι παρουσιάζει τον ήρωα – τίτλο του έργου του ο Γκέοργκ Μπίχνερ (Karl Georg Buchner, 1813-1837). Ο Jacob Michael Reinhold Lenz (1751-1792), όπως είναι το πλήρες όνομά του, ήταν κι εκείνος, όπως και ο Γκαίτε, εκ των βασικών δημιουργών του κινήματος Θύελλα και Ορμή στις αρχές του 1770.

Εξέχουσα μορφή της γερμανικής λογοτεχνίας και πρόδρομος του γερμανικού θεατρικού εξπρεσιονισμού, ο γιατρός και ποιητής Μπίχνερ άφησε πίσω του μια σημαντική παρακαταθήκη με τα έργα «Bόιτσεκ», «Λεόντιος και Λένα», «Ο θάνατος του Δαντόν». Παρά το σύντομο πέρασμά του από τη ζωή, πέθανε μόλις είκοσι τεσσάρων χρόνων, το αποτύπωμά του τον κατατάσσει στους κορυφαίους, που ξεπέρασαν τα όρια του καιρού τους και άνοιξαν δρόμους.

Η ιστορία του έργου βασίζεται στη συνάντηση του Λεντς με τον πάστορα Ομπερλιν, μια συνάντηση κατά την οποία ο ήρωας του έργου αναζητά τα όριά του, τα όρια ανάμεσα στην ψυχή, το μυαλό, την τρέλα και το φυσιολογικό.

Η ομάδα Kursk (=Μάχη του Κουρσκ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ρωσικό υποβρύχιο και τίτλος από τραγούδι του Ματ Ελιοτ) ιδρύθηκε το 2012 και τώρα με την τέταρτη παράσταση, αυτή τη φορά στο Bios, ανανεώνει το θεατρικό της στίγμα. Εχουν προηγηθεί τα έργα «Βόιτσεκ», «Η προσευχή της κοπέλας που έπεσε μέσα στο πηγάδι, αλλά δεν θέλει να πεθάνει» και «Ο Αρντεν πρέπει να πεθάνει». Με τον πυρήνα να παραμένει σταθερός, είναι πράγματι ενδιαφέρον να βλέπει κανείς ότι αυτή η ομάδα δεν συνεργάζεται ούτε συστηματικά ούτε αποκλειστικά, αλλά μόνον όταν οι συνθήκες, και κυρίως όταν η δική τους ανάγκη, το γεννά. Διαθέτουν και οι ίδιοι «δύναμη και ορμή» μαζί με έναν σεβασμό απέναντι σε αυτό που κάνουν, απέναντι στο θέατρο. Και εξελίσσονται.

Ο Χάρης Φραγκούλης, ένας από τους πλέον ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του, και ο βασικός σκηνοθέτης, ώς τώρα, της ομάδας, υπογράφει κι αυτή την παραγωγή. Μέσα στον άδειο χώρο του Bios, οι πέντε ηθοποιοί, τρεις άνδρες και δύο γυναίκες, αποδεικνύουν τη δύναμη και τη δυναμική του έργου, στήνοντας κόσμους ολόκληρους με λίγα σκηνικά στοιχεία και μπόλικο ταλέντο.

Η ενδιαφέρουσα επιλογή του σκηνοθέτη, να μην ερμηνεύσει ένας ηθοποιός τον Λεντς αλλά περισσότεροι, αποτυπώνει στην παράσταση την πολυπλοκότητα του ήρωα αλλά και του καθενός μας. Είναι σαφές ότι στο έργο ο Λεντς μιλάει εκ μέρους του συγγραφέα και οι ηθοποιοί, με τη σειρά τους, εκ μέρους του εαυτού τους. Μια αλυσίδα ανθρώπων και ιστοριών που αναζητούν τις λέξεις και τα όριά τους, ψάχνουν να καταλάβουν την ψυχή τους, κάπου ανάμεσα στην ποίηση και την τρέλα. Με αυτοσχεδιασμούς και γόνιμους πειραματισμούς, οι Kursk παραδίδουν τη δουλειά τους στο κοινό, φανερώνοντας τη βαθιά σχέση που έχουν με το θέατρο και μεταξύ τους, κάτι που επιβεβαιώνεται στη σκηνή.