Κατά τη γνώμη μου, δεν πρέπει να υπάρξει κανένα ερωτηματικό για όλους τους δημοκρατικούς και δημοκράτες της Γαλλίας. Χρειάζεται ένα πανδημοκρατικό μέτωπο απέναντι στις ιδέες που εκπροσωπεί η γαλλική Ακροδεξιά, δηλαδή του ρατσισμού, του μίσους, του αντιευρωπαϊσμού, γιατί όχι μόνο δεν πολεμάει, όπως υποστηρίζει το σύστημα, αλλά είναι αυτή το πιο ακραίο και αναχρονιστικό πρόσωπό του. Το διακύβευμα είναι μεγάλο, αφορά την ήττα της Ακροδεξιάς όχι μόνο για τη Γαλλία, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Φυσικά θα είχα την ίδια τοποθέτηση αν στον δεύτερο γύρο περνούσε ο Φιγιόν, με τη Λεπέν υπέρ του Φιγιόν. Αναρωτιέμαι τι θα έλεγε το κατεστημένο αν στον δεύτερο γύρο είχαμε μια μονομαχία Αριστεράς – Ακροδεξιάς… Το ποσοστό του Εθνικού Μετώπου είναι ιστορικά υψηλό, δείχνει ότι η γαλλική Ακροδεξιά μεγεθύνεται σταθερά και είναι εν πολλοίς αυτή που διαμορφώνει πολιτικές και ιεραρχήσεις θεμάτων στη γαλλική πολιτική σκηνή.
Οι υποψήφιοι των παραδοσιακών γαλλικών κομμάτων, του Σοσιαλιστικού και της Δεξιάς, είναι εκτός δευτέρου γύρου. Τα παραδοσιακά «μεγάλα» κόμματα είναι οι μεγάλοι χαμένοι, ενώ ειδικά οι Σοσιαλιστές υπέστησαν εκλογική συντριβή. Οι ψηφοφόροι του Σοσιαλιστικού Κόμματος μοιράστηκαν σε Μακρόν, Μελανσόν, Αμόν (ο επίσημος υποψήφιος). Δεν ξέρω αν και κατά πόσο προβληματίζονται οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές, αλλά μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα υπάρχει μια δυναμική εξαέρωσής τους. Σε Ελλάδα, Ολλανδία, εν μέρει Ισπανία και τώρα στη Γαλλία η κρίση στρατηγικής στο παραδοσιακό σοσιαλδημοκρατικό στρατόπεδο της Ευρώπης είναι πρωτοφανής στα μεταπολεμικά χρονικά.
Η γαλλική Αριστερά, αυτή που εκπροσωπεί ο Ζαν-Λικ Μελανσόν με τη στήριξη του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας (αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ), τα πήγε εξαιρετικά σε ποσοστό, πρωτοφανές για τα δεδομένα της χώρας, ιδίως με βάση τις επιδόσεις των τελευταίων χρόνων. Από τα χρόνια του Μαρσέ είχε η γαλλική Αριστερά να δει τέτοια ποσοστά. Η μη συνεργασία Μελανσόν – Αμόν στοίχισε εκλογικά και στους δύο, κυρίως όμως στοίχισε στον προοδευτικό – αριστερό κόσμο της χώρας. Ο προοδευτικός αριστερός πολίτης της Γαλλίας δεν είχε σε αυτές τις εκλογές τις επιλογές που θα ήθελε. Η ευκαιρία των βουλευτικών εκλογών είναι μπροστά. Δεν θα δούμε δυστυχώς αν ο Μελανσόν θα είναι καλύτερος ή χειρότερος ηγέτης από τον Αλέξη Τσίπρα. Θα έπρεπε να σκεφτεί όμως ότι για να γίνει Τσίπρας χρειάζεται τουλάχιστον να κερδίσει δύο εκλογικές μάχες και ένα δημοψήφισμα σε έναν χρόνο.
Οπως αποδείχθηκε και στην Ελλάδα, τα τελευταία επτά χρόνια, για να κερδίσεις, αλλά κυρίως για να κυβερνήσεις μέσα σε αυτή την ευρωπαϊκή κινούμενη άμμο αλλαγών, μεταβολών και αναπροσαρμογών, η πυγμή ή η ρητορική της πυγμής δεν φτάνει. Χρειάζεται πολιτικό σχέδιο, ευελιξία και προσαρμογή των πολιτικών στη σημερινή ευρωπαϊκή πολιτική πραγματικότητα. Ο διάλογος που γίνεται σε όλη την Ευρώπη μεταξύ αριστερών σοσιαλιστικών και οικολογικών κομμάτων μόλις έχει αρχίσει.
Οσο για την ελληνική Δεξιά, μου προκαλούν μεγάλη έκπληξη τα σχόλια του κ. Μητσοτάκη στο twitter. Από το «Συγχαρητήρια στον Φιγιόν για τη μεγάλη του νίκη σήμερα! Μας ενώνει ο αγώνας κατά του λαϊκισμού (και ότι έχουμε την ίδια μέρα γενέθλια)» στο «Η νίκη Μακρόν είναι η απάντηση των φιλελεύθερων δυνάμεων της λογικής στην επίθεση αριστεροδεξιού λαϊκισμού». Τι άγχος είναι αυτό; Νιώθει προφανώς ότι η στρατηγική του εξαντλείται στο εσωτερικό και έχει την ανάγκη να δείξει ότι κερδίζει έστω κάπου, τρολάροντας τελικώς τον ίδιο του τον εαυτό.

Ο Κώστας Ζαχαριάδης είναι διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ
Τελευταία Νέα