«Μην τρέχεις παιδί μου, ό,τι κι αν σ’ είπαν είν’ ψέματα!». Ακόμα θυμάμαι το χαμόγελο του παππού που ξάφνιασα όταν ξεπετάχτηκα μπροστά του αναψοκοκκινισμένος, μέσα από κάτι καλαμιές ένα καλοκαιρινό απόγευμα στη Νάξο.

«Κοίτα να δεις που έχουν οδηγήσει τη διαδρομή μέσα από τα πάρκα για να μη βλέπουμε τους κανονικούς ανθρώπους που απολαμβάνουν το καφεδάκι τους και ζηλεύουμε», θυμάμαι τον Λευτέρη να αστειεύεται τρέχοντας δίπλα μου στον Μαραθώνιο της Φλωρεντίας.

«Stand back!». Ακόμα βουίζουν τα αφτιά μου από τη βροντερή φωνή του Γιάννη στον Μαραθώνιο της Κωνσταντινούπολης, ο οποίος αστειευόμενος κατάφερε να τρομάξει τον κόσμο που επιχειρούσε να διασχίσει τον δρόμο ανάμεσα στους δρομείς.

Στα τρεξίματά μου με έχουν κυνηγήσει σκυλιά που γάβγιζαν σε διαφορές γλώσσες, κάποια τραμ όταν βρέθηκα στην πορεία τους, μια κυρία με τη σφουγγαρίστρα της σε μια μαρίνα της παραλίας επειδή πάτησα στα σφουγγαρισμένα. Εχω κάνει χάι φάιβ με πιτσιρίκια σε αγώνες και προπονήσεις σε αμέτρητα μέρη. Μα πάνω απ’ όλα έχω κάνει πολλούς νέους φίλους που μοιράζονται την ίδια αγάπη με έμενα για το τρέξιμο.

Θα μπορούσες να με πεις και συλλέκτη εμπειριών. Λόγω δουλειάς, αλλά όχι μόνο, ταξιδεύω συνέχεια. Το πρώτο πράγμα που βάζω μέσα στη βαλίτσα μου είναι ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. Πόλεις, χωριά, νησιά, βουνά, γέφυρες, τούνελ, όλα είναι ένας στίβος που με καλεί να τον τρέξω. Πολλές φορές λόγω έλλειψης χρόνου με την ανατολή του ηλίου ή αργά το βράδυ χωρίς φως. Σχεδόν κάθε φορά θα ακούσω ένα χαμογελαστό «καλημέρα» ή ένα «γεια» από ανθρώπους κάθε ηλικίας, φύλου και φυλής που διασταυρώνομαι.

Για μένα όλα άλλαξαν όταν κατάλαβα ότι μπορώ και μου αρέσει να τρέχω. Ξεκίνησα δειλά μέσα από τον διάδρομο του γυμναστηρίου με πολλά κιλά παραπάνω, καπνιστής και τρομερά αγχώδης λόγω δουλειάς. Η ικανοποίηση που ένιωσα όταν πέτυχα τον πρώτο μου στόχο ήταν το κίνητρο για τον επόμενο κ.ο.κ. Μου πήρε οκτώ χρόνια για να βγω έξω στους δρόμους να δηλώσω το 2008 την πρώτη μου συμμετοχή στον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Αυτό που ένιωσα στον τερματισμό στο Καλλιμάρμαρο ήταν αρκετό για να αλλάξει τη ζωή μου.

Για όλα αυτά τρέχω, αλλά και για τη γεμάτη κούραση μα και γλυκιά ικανοποίηση που νιώθω έπειτα από κάθε προπόνηση, αυτή που ως διά μαγείας έχει βγάλει από πάνω μου όλα τα αρνητικά κάθε ημέρας. Για την αίσθηση αυτοπειθαρχίας όταν έχω ακολουθήσει με τα δικά μου ερασιτεχνικά μέτρα ένα πολύμηνο πρόγραμμα προετοιμασίας που θα με οδηγήσει στην αφετηρία του επόμενου Μαραθωνίου έτοιμο να φωνάξω «Πάμε!».

Για αυτό το «δεν τα παρατάμε ποτέ», για την υποστήριξη γνωστών και αγνώστων σε κάθε αγώνα, για την αγκαλιά της Ελίζας στον τερματισμό και εκείνο το «Μπράβο, αλλά τώρα μου υπόσχεσαι ότι θα ξεκουραστείς επιτέλους λίγο, εεε;».

Ο Στέφανος Τσαλαπάτης είναι 52 ετών, χημικός μηχανικός. Εχει τρέξει 21 Μαραθωνίους και ελπίζει να τρέξει άλλους 21 για να εκπληρώσει τον στόχο του

Τελευταία Νέα