Μέρες Γαλλικής Επανάστασης ζει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Γεμίσαμε Ροβεσπιέρους, Δαντών, Ιακωβίνους, Γιρονδίνους και επαναστατικά δικαστήρια.
Οι ήχοι που ακούγονται είναι από τις γκιλοτίνες που στήνουν οι πιστοί του αρχηγού των Ιακωβίνων πριν από την τελική μάχη για την επιβολή της τρομοκρατίας.
Η επαναστατική κυβέρνηση δείχνει αμείλικτη. Οποιος δεν συμφωνεί μαζί της θεωρείται εχθρός της και η λαιμητόμος είναι το επόμενο στάδιο.
Σαν να μας κάνει πλάκα το Σύμπαν. Ο Ροβεσπιέρος ήταν ο αρχηγός της Επιτροπής Κοινής Σωτηρίας. Γι’ αυτόν δεν υπήρχαν φίλοι, σύντροφοι, συνοδοιπόροι. Αριστοκράτες και επαναστάτες είχαν κοινό τέλος, αρκεί να οδηγούσε στη Δημοκρατία της Αρετής.
Οι ημέτεροι επαναστάτες που κόπτονται για την κάθαρση έχουν παραχαράξει προ πολλού το σύνθημα Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη. Ο νόμος της τρομοκρατίας που θέλουν να επιβάλουν έχει έναν και μοναδικό στόχο: τη δική τους κυριαρχία.
Δεν νοιάζονται για την ισονομία και την ισότητα. Η εκδίκηση και η διεκδίκηση αποτελούν την ιδεολογική τους πλατφόρμα, πάνω στην οποία θέλουν να στήσουν τη δική τους Βαστίλλη.
Αυτό που εντυπωσιάζει είναι ο μεγάλος αριθμός προθύμων να τους βοηθήσουν. Εμφανίζονται περισσότερο Ροβεσπιέροι από τον Ροβεσπιέρο. Φαίνεται πως ζούμε την εποχή της πτώσης των μασκών. Ισως γιατί κάποιοι διαισθάνονται ότι τελειώνει ο χρόνος τους και τρέχουν να προλάβουν, χωρίς καμία προφύλαξη, το μέλλον. Να τους θυμίσουμε πως ο Ροβεσπιέρος είχε κακό τέλος.
