Στην Ελλάδα υπάρχει ένα αμετακίνητο εθνικό δόγμα: η υφήλιος χωρίζεται σε δυο παρατάξεις, τους «φιλέλληνες» και τους «ανθέλληνες».
Σε κάθε εκλογή λοιπόν που γίνεται ανά την υφήλιο ρωτάμε να δούμε ποιος κέρδισε. Οι δικοί μας ή οι άλλοι;
Ακόμη και με την εκλογή Τραμπ ψάχναμε μήπως ο μπάτλερ του νέου προέδρου είχε μητέρα που ο παππούς της ξεκίνησε κάποτε από τα Φιλιατρά. Πατριωτάκι, ρε!
Φυσικά τίποτα τέτοιο δεν ισχύει.
Οι Αμερικανοί ψηφίζουν για την Αμερική κι οι Γάλλοι για τη Γαλλία. Τρεις σκασίλες έχουν τι λέμε εμείς εδώ κι από πού κατάγεται ο μπαμπάς της προγιαγιάς τους.
Πάμε παρακάτω.
Εχει ελληνική διάσταση η γαλλική προεδρική εκλογή; Εμμέσως και λίγο.
Εμμέσως επειδή γενικά την Ελλάδα συμφέρει η σταθερότητα στην Ευρώπη κι αν γίνει καμιά στραβή και βγει η Λεπέν, θα επικρατήσει χάος. Αλλά το χάος το πληρώνουν πάντα οι μικροί και οι αδύναμοι.
[Το ίδιο βεβαίως θα συνέβαινε αν έβγαινε κι ο Μελανσόν και γι’ αυτό μόνο στόκοι στην Ελλάδα μπορεί να επιθυμούσαν την εκλογή του]
Και λίγο επειδή η πολιτική των μεγάλων χωρών και της Ευρωπαϊκής Ενωσης γενικότερα δεν επηρεάζεται θεμελιωδώς από τον εκάστοτε πρόεδρο. Εχει δομικά, διακρατικά και διαχρονικά χαρακτηριστικά.
Αλλά λίγο δεν σημαίνει καθόλου.
Αφενός φεύγει ο Ολάντ που (για ακατανόητους λόγους) είχε πιστέψει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι κάτι καλό και χρήσιμο. Δεν ήταν η άποψη του Μακρόν και γι’ αυτό (μεταξύ άλλων) βρέθηκε στα μαχαίρια με τον Σαπέν και τον Μοσκοβισί.
Αφετέρου δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πολιτικό, ιδεολογικό και πολιτισμικό στίγμα του Μακρόν απέχει παρασάγγας από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και κινείται πολύ πιο κοντά στον Μητσοτάκη και το ελληνικό Κέντρο.
Φυσικά για την Ελλάδα δεν ψηφίζουν οι Γάλλοι. Οι οποίοι πάντως έχουν την κακή συνήθεια να ψηφίζουν για τη Γαλλία.
Το πιθανότερο είναι ότι μετά τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου ο Μακρόν θα κυβερνήσει με μια κεντρώα ή κεντροδεξιά πλειοψηφία –κι ούτε αυτούς τους κόβω για μεγάλους θαυμαστές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Με άλλα λόγια κι εφόσον δεν εκλεγεί η Λεπέν να βάλει μπουρλότο, η ελληνική κυβέρνηση θα ξυπνήσει το φθινόπωρο σε ένα πολύ λιγότερο φιλικό περιβάλλον.
Πλην Κύπρου, Πορτογαλίας, άντε και Κομισιόν, δεν βλέπω ποιος άλλος στην Ευρώπη θα την αντιμετωπίζει συμπαθητικά, ούτε γιατί. Κι ακόμη και γι’ αυτούς μη βάζετε το χέρι στη φωτιά.
Τουλάχιστον επιβεβαιώνεται ένα προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ: «Η Ευρώπη αλλάζει!».
Αλλάζει, ναι. Αλλά όχι όπως το εννοούσαν!
