[Ενοχοποιητικά στοιχεία] Αριστερά παλαιάς ή νέας κοπής;

Θα ξυπνήσουμε ένα πρωί,

είναι βέβαιο,

το ερώτημα που γεννάται όμως είναι

πόσοι θα είμαστε εκείνο το πρωί

και όχι ποιοι

Ελ. Λιντζαροπούλου, Revolution

Πρέπει ν’ αλλάξουμε γωνία λήψης της πολιτικής πραγματικότητας και να θέσουμε νέες βασικές αρχές.

Η εντιμότητα και η ηθική ενός κόμματος, μιας κυβέρνησης ή ενός αρχηγού κρίνεται και αξιολογείται από τη στάση τους απέναντι στα λάθη που διαπράττουν οι ίδιοι και οι φίλοι τους. Είναι π.χ. αδιανόητο να χαριεντίζεται ο οποιοσδήποτε πολιτικός παράγοντας επειδή κάποιος βουλευτής πήρε παραπάνω αποζημίωση ή επίδομα θεωρώντας ότι αυτό το ολίσθημα συμψηφίζεται με τις λαμογιές του παρελθόντος των άλλων. Αυτό είναι τελικά το περιβόητο ηθικό πλεονέκτημα; Nα κλέβεις ή να κρύβεις λιγότερα από τους προηγούμενους;

Οι «παγίδες της αντίδρασης» δεν ευθύνονται για τις παλινωδίες και υποχωρήσεις της κυβερνώσας, η οποία δεν γνωρίζει να κάνει αστικοδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις ούτε τολμάει να προχωρήσει σε ριζοσπαστικές ανατροπές, αρκούμενη στο να καταγγέλλει ό,τι αποφασίζει και να ξανα-αποφασίζει ό,τι είχε καταγγείλει.

Υποταγή σε ξένα συμφέροντα [με φαιά προπαγάνδα κατά των διαφωνούντων] ή επιπολαιοανικανότητα [με «αλάθητα» ιδεολογικά κριτήρια] δεν διαφέρουν ως προς το αρνητικό αποτέλεσμα. Αντιστρέφουν και αλλοιώνουν το νόημα της μαρξικής αρχής «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης» προχωρώντας σε αφηρημένες αναλύσεις για κρυμμένες [από τον λαό] καταστάσεις. Συγχέοντας εχθρούς και φίλους, συμμάχους και αντιπάλους βαδίζουν με γνώμονα κάποιο «ανύπαρκτο αντι-μοντέλο κάποιου αποτυχημένου μοντέλου». Υψώνουν τείχη σε όμορες πολιτικές δυνάμεις και αφήνουν ανοικτή την πόρτα σε σκοτεινά πρόσωπα που σήμερα τους [εξ]υπηρετούν. Ο,τι κερδίζουν σε χρόνο το χάνουν σε ήθος. Από τον νεποτισμό των μεν στο ναι-ναι-ισμό των δε: δύο Μνημόνια δρόμος. Οι προβληματισμοί για/από κεντροαριστερούς δια-λόγ[ι]ους δεν φαίνεται να τους αγγίζουν.

Το ‘χα ξαναγράψει πριν από πέντε χρόνια.

Με ύβρεις, διαρροές και υπονοούμενα ή με πόλεμο προθέσεων δεν σφυρηλατείται η σοσιαλιστική δημοκρατική Αριστερά. Με αυταρέσκεια, αυτάρκεια και απόλυτες αλήθειες δεν αποδίδει ο διακομματικός διάλογος. Με ηγεμονικές αντιλήψεις και ιδεολογήματα δεν «νικιέται» η πραγματικότητα. Με παπαγαλάκια, μίσθαρνους κονδυλοφόρους ή και υποστήριξη από κίτρινα ή μαύρα ΜΜΕ δεν αναδεικνύεται το ήθος της Αριστεράς. Με απειλές και μηνύσεις εναντίον όποιου διαφοροποιείται στην τακτική δεν διαμορφώνεται κλίμα εμπιστοσύνης μεταξύ οιονεί συντρόφων. Με την ψευδοϊστορική αγιοποίηση «αδελφών κομμάτων – ήττας» και την πολιτική νομιμοποίηση «ανάδελφων κομμάτων – ζόμπι» δεν ανοίγει ο δρόμος για την Ευρώπη των λαών και της ειρήνης.

Ολα τα παραπάνω περισσότερο θυμίζουν πρακτικές μιας στρατιάς αυτόνομων φανατικών μαχητών παρά μια πολιτική Αριστερά που κυβερνά με πρόγραμμα, θέσεις, αρχές και στρατηγική αλλαγών. Και με την έννοια αυτή κατατάσσεται στην κατηγορία των ιδιόρρυθμων φιλελεύθερων αριστερών [που είναι προφανώς προτιμότερη από τους ανελεύθερους αριστεριστές].

ΥΓ: Δικαιοσύνη που «απορροφάται» από την εκτελεστική εξουσία συναντάμε μόνο σε περιόδους απολυταρχίας, ολοκληρωτισμού ή επανάστασης. Βρισκόμαστε σε τέτοια φάση;

Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός