Ούτε οι γονείς του Εμανουέλ Μακρόν –το μακρινό 1993, όταν έμαθαν τον έρωτα του γιου τους με την καθηγήτριά του –ούτε ο πρώην άντρας της Μπριζίτ Τρονιέ ούτε τα παιδιά της ούτε οι κουμπάροι τους νομίζω ότι ανέλυσαν τόσο πολύ και με τέτοιες αναγωγές τη διαφορά ηλικίας του υποψήφιου προεδρικού ζεύγους της Γαλλίας όσο ο μέσος χρήστης του ελληνικού Διαδικτύου. Το οποίο χωρίστηκε, κατά τα ειωθότα, σε Φουρτουνάκηδες και Βροντάκηδες με τους απαραίτητους βρυχηθμούς (α λα Σπύρος Καλογήρου). Ο Νίκος Δήμου, για ένα αστείο του, κρεμάστηκε από τον γεροπλάτανο της πολιτικής ορθότητας, τα κορίτσια βρήκαν ένα καινούργιο είδωλο που αδιαφορεί για τη μείωση παραγωγής κολλαγόνου, τα αγόρια τελούντα εν αμηχανία άρχισαν τα γυμνασιακά αστεία, μία εξαδέλφη μου που την απατά ο άντρας της με πιτσιρίκες ψήλωσε σε μια νύχτα είκοσι πόντους και η υπερασπιστική γραμμή κινήθηκε ανάμεσα στο ότι ο καθένας μπορεί να κάνει ο,τι θέλει στο κρεβάτι του και στο γιατί δεν βγάλαμε στον τάκο τον Τραμπ και τη Μελάνια.
Ψυχραιμία παιδιά! Η υπερβολική ζέση για υπεράσπιση καταδεικνύει συχνά μια ανομολόγητη παραδοχή ότι αυτό το οποίο υπερασπιζόμαστε είναι σε τροχιά εκτροπής. Με δεδομένο ότι σε μία σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνία οι ηλικίες ενδιαφέρουν μόνο τα ληξιαρχεία, ο Μακρόν και η Τρονιέ δεν έχουν ανάγκη υπεράσπισης. Κυρίως γιατί η σχέση τους σπάει πανηγυρικά εκείνο το κλισέ που ανιχνεύει συμφέρον στις σχέσεις με διαφορά ηλικίας. Η «μεγάλη» είναι απλώς μια πρώην καθηγήτρια. Και ο «μικρός» ο πιθανότατα επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας. Και μόνο γι’ αυτό, chapeau, monsieur Macron.
Τελευταία Νέα