Ο πολιτικά μισαλλόδοξος τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε την ήττα του ο Ζαν – Λικ Μελανσόν θα μείνει μάλλον στην Ιστορία. Τα επινίκια του Εμανουέλ Μακρόν δεν έχουν ασφαλώς το ίδιο ιστορικό βάρος. Μπορεί, ωστόσο, να σταθεί κανείς σε δυο επεισόδια ως χαρακτηριστικά της διαχείρισης μιας νίκης. Στην όχι ακριβώς ευχάριστη έκπληξη που προκάλεσε σε μερίδα του γαλλικού Τύπου η κοινή εμφάνιση του Μακρόν με τη σύζυγό του και το θερμό φιλί που αντάλλαξαν μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων και στις επικρίσεις που δέχθηκε επειδή γιόρτασε το αποτέλεσμα σε μια ακριβή μπρασερί.
Αν στην πρώτη περίπτωση ο Μακρόν έσπασε μια παράδοση, στη δεύτερη έδειξε πώς υπερασπίζεται μια επιλογή. Σε εκείνους που τον ρώτησαν, απάντησε ότι όποιος παρεξήγησε την επιθυμία του να βρεθεί εκείνο το βράδυ στο αγαπημένο του μέρος με τους ανθρώπους που τον στήριξαν, τότε σημαίνει πως δεν έχει καταλάβει το νόημα της ζωής. Αυτή δεν είναι ενδεχομένως μια δήλωση που συμφέρει να κάνει κανείς λίγο πριν από τις κάλπες. Είναι όμως και μια δήλωση που δείχνει ότι αυτός που την κάνει δεν παίζει κρυφτό με τους ψηφοφόρους.
Οπως στη ζωή, έτσι και στην πολιτική έχει σημασία ποιον αγκαλιάζεις, ποιον φιλάς, με ποιον γιορτάζεις. Εχει σημασία εάν το βράδυ των εκλογών πανηγυρίζεις πέφτοντας στην αγκαλιά του ηγέτη της λάιτ Ακρας Δεξιάς και εάν μετά πηγαίνεις μαζί του στον Πλούταρχο για να γιορτάσεις στα κρυφά κι αφού ο άνθρωπος της αγκαλιάς σου έχει δώσει εντολή να ανοίξει το μαγαζί μόνο για πάρτη σας. Γιατί δείχνει πως ακόμη κι αν δεν έχεις καταλάβει το νόημα της ζωής, έχεις πιάσει απολύτως το νόημα της εξουσίας.
