Το ίντιγκο, η φυτική βαφή από τα τριμμένα φύλλα του φυτού που παράγει την ινδικοτίνη, βάφει όλα τα κομμάτια ρούχων και αξεσουάρ που φοράμε ή κρατάμε πάνω στο σώμα μας. Ενώ η documenta 14 ως η μεγάλη καλλιτεχνική διοργάνωση που συμβαίνει και σε χώρους της Αθήνας, καταγράφοντας το zeitgeist των ημερών, πρόσθεσε ένα στοιχείο ίντιγκο στα πεπραγμένα της: ο σελιδοδείκτης της έκδοσης «The documenta 14 reader» βάφτηκε με χρώματα του λουλακιού από τον αφρικανό καλλιτέχνη Αμπουμπακάρ Φοφάνα στο εργαστήριο επεξεργασίας νημάτων Μέντης – παράρτημα του Μουσείου Μπενάκη. Το ίδιο νήμα του Μέντη πρόσθεσαν στα κοσμήματά τους από ασήμι και οι έλληνες σχεδιαστές της συλλογής Odd Studio που τοποθέτησαν στο πωλητήριο του Μουσείου Μπενάκη.
Ταυτόχρονα στη γεωγραφική ζώνη της δυτικής μητροπολιτικής συνήθειας των επιδείξεων μόδας με προαναγγελία των τάσεων που αφορούν την επόμενη σεζόν, τα ίντιγκο ρούχα ήταν εκείνα που σημάδεψαν τα ίχνη της πρωτοπορίας στο ντιζάιν. Ή τις κάποιες νύξεις μοντέρνου σχεδιασμού σε ρούχα άφυλα, κατάλληλα για σώματα κάθε σχήματος που προτείνουν οι σχεδιαστές στο Παρίσι, στο Μιλάνο και στη Νέα Υόρκη.
Το χρώμα έχει πάντα μια έντονη ανθρωπολογική διάσταση, θα μας πληροφορήσει ο γάλλος ιστορικός Μισέλ Παστουρό στην «Ιστορία ενός χρώματος» (εκδ. Μελάνι). Κάτι που μάντεψε το 1774 ο Γκαίτε. Και στο επιστολικό του μυθιστόρημα «Τα παθήματα του νεαρού Βέρθερου» ο ήρωάς του αναφέρει: «Δυσκολεύτηκα πολύ να αποφασίσω να εγκαταλείψω το απλό μπλε φράκο που φορούσα όταν χόρεψα για πρώτη φορά με την Καρλότα. Στο τέλος όμως είχε φθαρεί πολύ. Εβαλα να μου φτιάξουν ένα άλλο ολόιδιο με το πρώτο». Κατά τον Γκαίτε, το μπλε ήταν χρώμα ενεργητικό, θερμό, φωτεινό. Χάρη στις δικές του αναφορές, η ρομαντική ευαισθησία συνδέει το ίντιγκο μπλε με την ιδανική ζωή. Ιδίως ο γερμανικός ρομαντισμός αφιερώνει τη λατρεία του στο μπλε χρώμα. Με το ημιτελές μυθιστόρημα του Νοβάλις «Heinrich von Offendingen» και τον μύθο ενός τροβαδούρου του Μεσαίωνα που ξεκινά την περιπλάνησή του αναζητώντας ένα μικρό μπλε λουλούδι που είδε στο όνειρό του. Λουλούδι που ενσαρκώνει την καθαρή ποίηση. Το λουλούδι είναι η ισάτις και η μεσαιωνική Δύση έντυσε με τις αποχρώσεις του τα μεταξωτά και μάλλινα υφάσματά της. Εως τον 12ο αιώνα που οι βενετσιάνοι έμποροι έφεραν από την Ινδία και τις αγορές της Μέσης Ανατολής τα πρώτα σακιά με τους μπλε κύβους του αποξηραμένου ίντιγκο. Το χρώμα του, βαθύτερο και έντονο, εξαφάνισε την ευρωπαϊκή τοπική χρωστική. Οι οικονομίες άλλαξαν χέρια, το εμπόριο του 16ου αιώνα κατηύθυνε τη βαφή των υφασμάτων και το αποτελεσματικό εξωτικό προϊόν επικράτησε στην Ευρώπη. Σήμερα η επανάχρηση της τεχνικής βαφής με ίντιγκο στα τεχνολογικά ιδιαίτερα υφάσματα του Ιάπωνα Issey Miyake, όπως και στα έθνικ υφαντά φορέματα της σουηδικής συλλογής Acne Studios, συμπίπτει με την καλλιτεχνική πρακτική του Φοφάνα. Ο οποίος στην επόμενη δράση του που θα παρουσιάσει αύριο στις 11.00 το πρωί στον χώρο της Γεωπονικής Σχολής Αθηνών με ένα κοπάδι πρόβατα βαμμένα με λουλάκι σκοπεύει να μας δείξει ότι το χρώμα του έχει στους τόνους του την ένταση ανεξάντλητης κοινωνικής και οικονομικής ερμηνείας.
