Εγώ την αλήθεια μου θα την πω κι ας φάω παντόφλα, πλάστη, αμόνι, νεροχύτη ή ό,τι άλλο περισσεύει σ’ όποιον θέλει να μου πετάξει κάτι: όταν πολλοί μού έλεγαν με επιμονή να ακούσω τους Puta Volcano, κλώτσαγα, κυρίως γιατί έχω την τάση να μην πιστεύω εύκολα το hype, παρά μόνο τ’ αυτιά μου. Όταν τους είδα/άκουσα στο Rockwave του 2015, το οποίο ουσιαστικά άνοιξαν πριν από Big Nose Attack, 1000mods,Black Angels και Black Keys τους, τα πίστεψα…
Και τώρα, που έχω την τιμή να κάνω (p)review του νέου τους δίσκου «Harmony of Spheres» που κυκλοφορεί αύριο στις 28 του μηνού, όλες οι (ελάχιστες από ένα σημείο και μετά) ενστάσεις μου, δεν υφίστανται πλέον.
Κάπου εδώ, κάντε ένα διάλειμμα στην ανάγνωση, ακούστε το «Neon» που σας δίνω εδώ (γιατί όχι και το «Jovian Winds» που επίσης ήδη κάνει γύρες στο ΓιουΤιουμπ) και ξαναπιάστε το κείμενο αμέσως μετά.
Καλώς ξανάρθατε. Ας αρχίσουμε να καταρρίπτουμε κάποιους «μύθους» (ή ακόμη καλύτερα, ανοησίες) που ακούγονται.
Στάδιο 1ο: οι ελληνικές μπάντες είναι μονότονες –έξω από το παράθυρο αυτό.
Στάδιο 2ο: οι ελληνικές μπάντες δεν έχουν ωραίο ξενόγλωσσο στίχο –κακόμοιρο παράθυρο, έχεις να φας ακόμη…
Στάδιο 3ο: οι ελληνικές μπάντες δεν έχουν σωστή παραγωγή –πάλιωσε, ξεχάστε το.
Στάδιο 4ο: τα γυναικεία φωνητικά υστερούν στο heavy rock –πάει κι αυτό.
Στάδιο 5ο: νταξ, για Έλληνες καλοί είναι –στο καλό και να πετάξετε και το παράθυρο μαζί.
Αφού ολοκληρώθηκαν οι εκπαραθυρώσεις με επιτυχία, συνεχίζουμε.
Οι Puta Volcano είναι μια τετραμελής heavy rock μπάντα από την Αθήνα. Βέβαια, το heavy rock περιλαμβάνει πολλά ωραία στοιχεία, οπότε μου φαίνεται κάπως περιοριστικό. Δεν έχει σημασία αυτό τώρα. Σημασία έχει ότι το «Harmony of Spheres» είναι η δεύτερη ολοκληρωμένη προσπάθειά τους και φαίνεται το πόσο έχουν ωριμάσει μέσα σε δυο χρόνια από τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο «The Sun» του 2015 –ο οποίος δεν είχε να ζηλέψει κάτι από οπουδήποτε.
Ακούγοντας λοιπόν τον καινούργιο δίσκο κομμάτι κομμάτι, με το που μπαίνει το «Dune» σχεδόν βλέπεις πόσο πλήρεις είναι οι συνθέσεις και πόσο πανταχού παρούσα είναι η (τραχιά, καθαρή) φωνή της Luna. Αυτό το τελευταίο το επιβεβαιώνεις ακούγοντας το αμέσως επόμενο «Bird» και είσαι πλέον εντελώς σίγουρος στο «Neon» (δίκαια το ξεχώρισαν μαζί με το φορτσάτο «Jovian Winds» και μας το έδωσαν πριν την κυκλοφορία). Ακόμη και στα σημεία που δεν ακούγεται, εσύ θα περιμένεις. Μετά από πολλά ακούσματα βέβαια, ξέρεις –εγώ σταμάτησα στα 14 λόγω έλλειψης χρόνου. Αλλά και πάλι…
Πάντως, αν και κανείς δεν μπορεί πει ότι δεν υπάρχει ποικιλομορφία στον δίσκο, όποιος δυσπιστεί παρακαλείται να απευθυνθεί στο «Afterglow», που μυρίζει κάτι σε alt-rock. Φυσικά διαφωνίες δεκτές, μόνο μη μου πετάξετε κάτι από αυτά που ανέφερα στην αρχή!
Κάτι ακόμη που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι ότι όταν είχα αφήσει τον δίσκο στο repeat, το πρώτο τραγούδι, το «Dune» έμοιαζε να κολλάει τόσο καλά ως συνέχεια του τελευταίου «Infinity». Σε κάθε περίπτωση, βρείτε μια έρημο και ξαμοληθείτε. Αν όχι, μπορείτε κάλλιστα να χαζέψετε το υπέροχο artwork του δίσκου όσο τον ακούτε –μια χαρά δουλειά κάνει…
