Προκειμένου περί Ευρώπης, «το αβγό του φιδιού» δεν αποτελεί πλέον ρητορικό στερεότυπο. Είναι αντιθέτως εκκολαπτόμενη προοπτική, που τείνει να διεμβολίσει και την πολιτική ομαλότητα και τις ελπίδες για εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκληρώσεως. Προπαντός αυτή. Καθώς ήδη αποκτά ρυθμιστικό ρόλο στο κοινοτικό γίγνεσθαι. Οχι ενδεχομένως για να το κατευθύνει. Τουλάχιστον προς το παρόν. Αλλά οπωσδήποτε: α) Για να το αποσυνδέσει από τις ρίζες και τις προικώες παραδόσεις του. β) Για να το αποσυνθέσει τελικά, με την αποσάθρωση των ζωτικών δημοκρατικών του καταβολών. Κι αυτό είναι το πρώτο και μείζον σ’ αυτή τη φάση.
Εκείνο που απέρρευσε από τις γαλλικές κάλπες είναι απλώς το επιπλέον όσων «επ’ εσχάτως» επισημαίνονται σε όμορες παραμέτρους του ευρωπαϊκού πυρήνα. Οπου και πάλι δεν αρκούν οι συνήθεις στεναγμοί ανακουφίσεως για ν’ ανατρέψουν τους αριθμούς και ν’ αναστρέψουν έτσι τις έωλες (και ανατροφοδοτούμενες) ακροδεξιές επελάσεις.
Αυτό είναι ακριβώς που μεγεθύνει τις εύλογες ανησυχίες. Σε μια πολύπαθη γεωγραφία, που μόλις πριν από μερικές δεκαετίες πέρασε διά φασιστικού πυρός και ναζιστικού σιδήρου. Κατά τρόπο που μόνο τρόμο μπορεί να προκαλεί έστω και το απομακρυσμένο ενδεχόμενο να παλινδρομήσει και να επαναβιώσει (κατ’ ελάχιστον έστω) τις ίδιες εμπειρίες. Οι οποίες και θα στρέψουν τους δείκτες της Ιστορίας προς τα πίσω. Καθώς μάλιστα η Ευρώπη αναδύθηκε από αυτές: αφενός σοφότερη ως προς την αδήριτη αναγκαιότητα δημοκρατικής ανελίξεως και δομικής συγκλίσεως. Και αφετέρου μεθοδικότερη όσον αφορά τις προθέσεις γεωπολιτικής ενοποιήσεώς της. Αυτή ανυπερθέτως είναι τελικά η κοινή της μοίρα. Που εάν τη χάσει, θα έχει χαθεί.
Η εκτίμηση λοιπόν ότι το ακροδεξιό γαλλικό μόρφωμα δεν νίκησε είναι (τύποις) ορθή μεν. Αλλ’ αυτό δεν σημαίνει ότι και ηττήθηκε! Καθώς οργανωμένη αθροίζει έως και αδόκητα κέρδη. Που την ενθαρρύνουν, αποθρασύνοντας τις στοχεύσεις της. Κι ενθυλακώνει ανάλογες δυνατότητες. Και αυτό σημαίνει πρωταρχικά ως προς τους ανατεινόμενους κινδύνους για το ίδιο το γαλλικό σύστημα που αφορά κι επηρεάζει όλους. Και κατ’ επέκταση, για την ίδια την προοπτική της ευρωπαϊκής ολοκληρώσεως. Η οποία και είναι άλλωστε το καθαυτό ζητούμενο. Και ταυτόχρονα το διακύβευμα όσων ομνύουν σ’ αυτό το καθ’ όλα ρεαλιστικό όραμα. Γι’ αυτό και οι ανησυχίες πρέπει να μην υποσταλούν.
Σε συνάρτηση λοιπόν προς το ηττημένο (με όρους εκλογικών ποσοστών) ακροδεξιό μόρφωμα και όσων εισπράττονται ως εύλογες φοβίες, συλλειτουργούν παράλληλα φαινόμενα στην Αυστρία. Και μαζί, όσα οι ουγγρικές και άλλες ομοιότυπες συμπεριφορές συνεισφέρουν στην αρνητική φορά των πραγμάτων. Δημιουργώντας δυναμικές απευκταίων υποτροπών. Οι οποίες: Εάν επιπολαίως υποτιμηθούν, μπορεί και ν’ αποβούν έως και μοιραίες. Και αν αδοκήτως επαληθευθούν, θ’ απολήξουν δυνάμει ολέθριες. Κάτι που ακριβώς οριοθετεί τις βαρύτατες ευθύνες όλων όσοι οικούν το ευρωπαϊκό σπίτι. Και όσοι προσδοκούν το επιθυμητό αύριο. Με τρόπο που οριοθετούν οι συντεταγμένοι ευρωπαϊκοί θεσμοί και υποθεμελιώνει το κοινοτικό κεκτημένο. Το οποίο συνιστά λειτουργική διαδικασία.
Τελευταία Νέα