Κυκλοφόρησε λίγες μέρες μετά το Πάσχα και είχε μεγάλο σουξέ. Σέλφι του Τομ Χανκς με T-shirt στο μπλε σαξ τής πάλαι ποτέ σχολικής ποδιάς επάνω στο οποίο έγραφε «Τake me to». Από κάτω, γάιδαρος βαμμένος ως ελληνική σημαία. Και κάτω από την κοιλιά του γαϊδάρου, γαλανόλευκη, ο προορισμός του ταξιδιού. Ελλάς. Με μεγαλοπρεπείς, αρχαιολογικούς χαρακτήρες. Να το δούμε ολοκληρωμένο: Τake me to –γάιδαρος –Ελλάς. Αριστούργημα! Ο εξαιρετικός ηθοποιός εξάλλου είναι, λόγω συζύγου, δηλωμένος λάτρης της Ελλάδας και δεν χάνει την ευκαιρία να εκφράσει την υποστήριξή του στη χώρα μας μέσω της αγάπης του για τη σπανακόπιτα, την εξωτική Αντίπαρο και το τσάμικο – χαμπανέρα. Επίσης κάθε χρόνο, μεγαλοπαρασκευάτικα, θα σηκώσει τον Επιτάφιο σε ορθόδοξη εκκλησία του Λος Αντζελες. Δεν το λες και λίγο. Φέτος δε που στο καπάκι του Επιταφίου μάς επεφύλαξε και τον γάιδαρο, το καταχαρήκαμε. Και τον ευχαριστήσαμε δεόντως διά της αναρτήσεως της φωτογραφίας με το γαϊδαρομπλουζάκι.
Πριν από λίγο καιρό, η επίσης λάτρις της Ελλάδας Βικτόρια Χίσλοπ εξέφρασε τον θαυμασμό της στη χώρα μας, επισημαίνοντας ότι «στην Ελλάδα σκοτώνονται για το ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό στην ταβέρνα, ενώ στο Λονδίνο…». Και επίσης την αποθεώσαμε. Αυτό που δεν ξέρει ίσως η εξαιρετική συγγραφέας του μυθιστορήματος «Το νησί» είναι ότι, ενίοτε, σκοτώνονται κυριολεκτικά. Διότι και γρονθοκοπήματα έχουν πέσει και μαχαίρια έχουν βγει πάνω από τα τζατζίκια και τις σπαλομπριζόλες για την πληρωμή του λογαριασμού. Πιθανότατα δε η αγαπητή μας Βικτόρια να έχει μάθει και τις μη μεταφραζόμενες λέξεις «κιμπάρης» και «κιμπαριλίκι» και σε αυτήν την ιδιότητα να αποδίδει το «Δικά μου!» που τσακιζόμαστε ποιος θα το πρωτοπεί. Πού να ξέρει τώρα, ξένη γυναίκα κι αυτή, ότι ο κιμπάρης που θεωρεί προσβολή να πληρώσει κάποιος άλλος τον λογαριασμό (και ξενέρωμα να πληρώσει ο καθένας το μερίδιό του, όπως κάνουν οι κρυόκωλοι Ευρωπαίοι) θεωρεί επίσης μαγκιά να κλέβει την Εφορία και να μην πληρώνει τις υποχρεώσεις του στο κράτος. Πού να της εξηγούμε τώρα ότι αυτός ο υπερβάλλων ζήλος οφείλεται εν μέρει στο, γενικώς και αορίστως, ελληνικό φιλότιμο, αλλά και σε ένα διαστρεβλωμένο «ζορμπαδισμό» που, χωρίς τη λογοτεχνική φόδρα του Καζαντζάκη, εκπίπτει στη γραφικότητα του «Are you talking to me?».
Για να σοβαρευτούμε (παρόλο που δεν είμαι πλέον σίγουρη για το αν χρειάζεται σε αυτή τη χώρα). Ευπρόσδεκτα ο θαυμασμός και η καλοσύνη των ξένων. Οι ξένοι όμως είναι ξένοι και έχουν μια τουριστική άποψη για τη χώρα μας. Που, ακριβώς λόγω της καλής τους πρόθεσης, τους κάνει να βλέπουν μόνο τα ωραία και να ιδεολογικοποιούν τα γραφικά. Αυτό που μου προκαλεί εντύπωση είναι ότι ενώ ο καθένας απο εμάς αντιμάχεται το κουλέρ λοκάλ –ή τουλάχιστον έτσι νομίζει -, όλοι μαζί συνεχίζουμε να κολακευόμαστε από τη θωπεία στερεοτύπων που αναδεικνύουν την πιο φολκλόρ εκδοχή μας.
