Στην εκκλησία του Βινιόλε, ενός μικρού νησιού στη Βενετία, ο τοπικός ιερέας θυροκόλλησε πριν από μερικές ημέρες μια ανακοίνωση που έλεγε τα εξής: «Η θεία λειτουργία δεν πραγματοποιείται λόγω έλλειψης πιστών. Λειτουργώ μόνο κατόπιν παραγγελίας». Ο ενετός επίσκοπος δεν το πήρε και τόσο άσχημα. Στην πόλη του έχουν κλείσει αρκετές εκκλησίες για τον ίδιο λόγο. Και η λύση που σκέφτεται ο ίδιος είναι να βρει χρηματοδότες για να αναδείξει την ιστορία των έρημων ναών ως μνημείων πολιτισμού και τέχνης.
Μπορεί να υποθέσει κανείς βάσιμα ότι οι ευαισθησίες της ορθόδοξης Ελλάδας είναι διαφορετικές από εκείνες της καθολικής Ιταλίας –ο Τσαρούχης το είχε πει: η Εκκλησία κόβει εισιτήρια παρά το γεγονός ότι ανεβάζει κάθε Κυριακή την ίδια παράσταση. Ακόμη κι αν τα εισιτήρια δεν είναι τα ίδια σε σχέση με άλλοτε, η ισχύς παραμένει. Και παραμένει επειδή τα κόμματα που διεκδικούν την πολιτική εξουσία δεν συμμάχησαν ποτέ απέναντι στη θρησκευτική: όταν, για παράδειγμα, ο Κώστας Σημίτης αφαιρούσε το θρήσκευμα από τις ταυτότητες, ο νεότερος Καραμανλής υπέγραφε υπέρ του δημοψηφίσματος του Χριστόδουλου.
Από τότε έχουν βρεθεί πρόθυμα πολλά πολιτικά χείλη να φιλήσουν το χέρι ενός ιεράρχη, πολλά κεφάλια να σκύψουν για να δεχθούν την ευλογία της αγιαστούρας στο μέτωπο, πολλές ψυχές να κλειστούν μόνες σε ένα κελί με μια ιερή εικόνα σε αναζήτηση της εσωτερικής γαλήνης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο τελευταίος που στάθηκε στη σειρά για να κόψει το δικό του εισιτήριο. Τον καταλαβαίνει κανείς: οποιαδήποτε άλλη στάση θα ήταν πολιτική αυτοχειρία. Και η αυτοχειρία για την Εκκλησία είναι θανάσιμη αμαρτία.
