Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, / τούτο προσπάθησε τουλάχιστον / όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις / μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, / μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
κ’ εκθέτοντάς την / στων σχέσεων και των συναναστροφών / την καθημερινήν ανοησία, / ώς που
να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Στους καιρούς που ζούμε, το ποίημα «Οσο μπορείς» του Κ.Π. Καβάφη (από τα Ποιήματα 1897-1933, Ικαρος 1984), θα μπορούσε να πάρει τη θέση μαθήματος, καθημερινής ανάγνωσης, συνεχούς σκέψης, ακόμα και «προσευχής». Για τον καθένα ξεχωριστά και για όλους μαζί, άνδρες και γυναίκες, νέους και πρεσβύτερους, πλούσιους και φτωχούς, εργαζόμενους και ανέργους. Για τους πολιτικούς.
Με τον λιτό και περιεκτικό του τρόπο, ο αλεξανδρινός, διεθνής, διαχρονικός και πάντα σύγχρονος, εξακολουθεί να λειτουργεί ως σημείο αναφοράς.
Κι αν η επέτειος δεν είναι στρογγυλή και αν η ακριβής ημερομηνία είναι αύριο, το γεγονός παραμένει τόσο ξεχωριστό όσο και συμπτωματικό: 29 Απριλίου γεννήθηκε και πέθανε στην Αλεξάνδρεια ο Κωνσταντίνος Καβάφης (1863-1933), ένας από τους σημαντικότερους έλληνες ποιητές –ο σημαντικότερος ίσως, αν και στην ποίηση οι συγκρίσεις είναι περιττές.
«Είμαι Κωνσταντινουπολίτης την καταγωγήν, αλλά εγεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια –σ’ ένα σπίτι της οδού Σερίφ· μικρός πολύ έφυγα, και αρκετό μέρος της παιδικής μου ηλικίας το πέρασα στην Αγγλία. Κατόπιν επισκέφθην την χώραν αυτήν μεγάλος, αλλά για μικρόν χρονικόν διάστημα. Διέμεινα και στη Γαλλία. Στην εφηβικήν μου ηλικίαν κατοίκησα υπέρ τα δύο έτη στην Κωνσταντινούπολη. Στην Ελλάδα είναι πολλά χρόνια που δεν επήγα. Η τελευταία μου εργασία ήταν υπαλλήλου εις ένα κυβερνητικόν γραφείον εξαρτώμενον από το υπουργείον των Δημοσίων Εργων της Αιγύπτου. Ξέρω Αγγλικά, Γαλλικά και ολίγα Ιταλικά».
Αυτό είναι το αυτοβιογραφικό του σημείωμα. Αλλωστε, μόνο στο τελευταίο του διαβατήριο σημείωσε ως επάγγελμα τη λέξη «ποιητής»…
