Ο Πλάτων το επισημαίνει εξαιρετικά στην «Πολιτεία». Η τυραννία ξεκινά από τη στιγμή που ο γονιός φοβάται το παιδί του και ο δάσκαλος τον μαθητή του. Προσθέτουμε: και ο αθλητής τον πρόεδρό του.
Ο φόβος αποτελεί το θεμέλιο της εξουσίας του αυταρχισμού, του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας.
Στο όνομα του έθνους και της συλλογικής βλακείας τα γκρουπούσκουλα σπέρνουν τον φόβο ελπίζοντας πως θα θερίσουν προσωπική δόξα. Κι όταν η σοδειά δεν είναι η αναμενόμενη εκδηλώνεται η νοοτροπία μεσαιωνικού φεουδάρχη, τιμωρώντας παραδειγματικά τους υπαιτίους.
Κάποτε κλήθηκε να σχολιάσει τα τέσσερα γκολ που δέχτηκε ο ούγγρος τερματοφύλακας Αντάλ Σάμπο στον τελικό του Μουντιάλ του 1938 με την Ιταλία. Κι εκείνος, σχεδόν χαρούμενος, είπε: «Δέχτηκα τέσσερα γκολ αλλά έσωσα 11 ζωές». Την παραμονή του τελικού οι παίκτες της Σκουάντρα Ατζούρα δέχτηκαν από ένα τηλεγράφημα. Αποστολέας ο Μπενίτο Μουσολίνι: «Vincere o morire», δηλαδή «Νίκη ή θάνατος», το μήνυμα.
Οι υπηρέτες καθεστωτικής νοοτροπίας αντλούν δύναμη και νιώθουν στα αχαμνά τους ρίγη εξουσίας όταν επιβάλλουν τιμωρίες.
Η Ιστορία θυμάται τον Τζέσε Οουενς, αλλά ο πραγματικός ήρωας ήταν ο Γερμανός Λουτζ Λονγκ. Φαβορί στο μήκος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936, στο ναζιστικό Βερολίνο ηττήθηκε από τον Αμερικανό. Το δεύτερο μεγάλο του λάθος: τον συνεχάρη ενώπιον του Χίτλερ. Κατέληξε να πολεμά στο Ανατολικό Μέτωπο από το οποίο δεν επέστρεψε ποτέ.
Ο ΑΡΧΩΝ ΣΑΝΤΑΜ. Το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν δεν είχε και πολλές ευαισθησίες. Βασάνιζε τους παίκτες και δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν.
Πριν από αρκετά χρόνια, το Ιράκ ήρθε ισόπαλο 3-3 με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, σε αναμέτρηση που διεξήχθη στην Ιορδανία. Οταν ήρθε η στιγμή της εκτέλεσης των πέναλτι μόνο τρεις Ιρακινοί δέχτηκαν να σουτάρουν από τα 11 μέτρα. Ο λόγος, ο εξευτελισμός, η φυλάκιση και τα βασανιστήρια που έπρεπε να υποστούν στην περίπτωση αποτυχίας. Τελικά η διαδικασία προχώρησε, αλλά οι Ιρακινοί έπαθαν αυτό που φοβόντουσαν. Ενας από τους παίκτες που αστόχησε από τη βούλα ήταν ο Ζαΐρ.
Δύο ημέρες αφότου η ομάδα επέστρεψε στη Βαγδάτη ο Ζαΐρ κλήθηκε στην έδρα της Ολυμπιακής Επιτροπής όπου τον περίμενε ο Ουντάι Χουσεΐν, ο μεγάλος γιος του Σαντάμ, ο οποίος ήταν ταυτόχρονα και πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας.
Με συνοπτικές διαδικασίες οδηγήθηκε σε κέντρο κράτησης όπου παρέμεινε για τρεις εβδομάδες. Ηταν όμως από τους τυχερούς και σίγουρα πιο τυχερός από τον Γιασέρ Αμπντούλ Λατίφ ο οποίος έκανε το λάθος να χτυπήσει έναν διαιτητή σε αγώνα πρωταθλήματος. Οδηγήθηκε στη φυλακή της Ραντανίγια, στις παρυφές της ιρακινής πρωτεύουσας. Τον περιόρισαν σε ένα κελί δύο τετραγωνικών μέτρων με ένα πολύ μικρό παράθυρο. Του ξύρισαν το κεφάλι και τα φρύδια και τον έγδυσαν μέχρι τη μέση. Στη συνέχεια του έδωσαν εντολή να κάνει κάμψεις για δύο ώρες.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΩΝ. Τρεις άνδρες των μαστίγωναν με τις άκρες καλωδίου ηλεκτρικού ρεύματος κάθε φορά που σταματούσε από την κούραση. Τα βασανιστήρια συνεχίστηκαν με ένα διάλειμμα μιας ώρας. Ο Λατίφ παρέμεινε στη Ραντανίγια για δύο εβδομάδες. Για έναν μήνα δεν μπορούσε να κοιμηθεί ανάσκελα.
Διαστροφή
Σύμφωνα με όσα μετέδιδε η ανταποκρίτρια της «Γκάρντιαν» στη Βαγδάτη Σούζαν Γκόλντενμπεργκ, εκτός από τις φυλακίσεις και τα μαστιγώματα, τα βασανιστήρια του γιου του Σαντάμ, Ουντάι, περιελάμβαναν «μπάνιο» σε βοθρολύματα, ζεμάτισμα ποδιών, αφαίρεση νυχιών και χτυπήματα πάνω σε τσιμεντένιους τοίχους.
