Τι ήταν τελικά; Αργία ή απεργία; Καθένας από όσους συμμετείχαν στη χθεσινή εορτή, Πρωτομαγιά, είχε και έχει και μια άλλη άποψη. Σίγουρα κοινή έχουν όσοι αποφάσισαν να κατέβουν πρωί στα διάφορα σημεία του κέντρου των Αθηνών και των άλλων πόλεων ή νησιών. Για εκείνους, και σωστά, η μέρα είχε απεργιακά χαρακτηριστικά. Παρά το γεγονός πως οι συγκεντρώσεις τους ξεκίνησαν και κατέληξαν σε διαφορετικά σημεία (Βουλή, Χίλτον, αμερικανική και ισραηλινή πρεσβεία). Το ηγεμονικό ΠΑΜΕ απλώς επιβεβαίωσε την πρωτοκαθεδρία του στον δρόμο αλλά και την ξεχωριστή διαδρομή του από τις απαξιωμένες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Τα λιγοστά πρωτοβάθμια σωματεία και ο τρόπος που συντονίζονται μακριά από τις κλασικές δομές εργατικής έκφρασης, επίσης. Οι επετειακές παρελάσεις ακολούθησαν την πεπατημένη. Και;
Τα ερωτήματα, όσο κι αν τα κρύβουμε κάτω από το χαλάκι της συγκυρίας, είναι πολλά και αναπάντητα. Για παράδειγμα, ο κόσμος της εργασίας που σήμερα συμπιέζεται σε όλα τα επίπεδα εκπροσωπήθηκε χθες στις ξεχωριστές πορείες; Οι νέοι επισφαλείς ή και απλήρωτοι εργαζόμενοι έχουν σήμερα επανοικειοποιηθεί τα σωματεία ως τόπους συλλογικότητας ή και ζωής; Γενικώς, αυτό που ονομάζουμε εργατική διεκδίκηση συνεχίζει να αποτελεί κρίσιμο τομέα δημοκρατίας, ελευθερίας και περιφρούρησης του κόσμου ή απλώς έχουμε κανονικοποιήσει την ήττα μας και με λυρικό τρόπο επιχειρούμε να διηγούμαστε περασμένα μεγαλεία;
Δεν είναι πολύ μακριά που τα σωματεία αποτελούσαν τρόπο ζωής και κύτταρα πολιτισμού. Τα ναυτεργατικά σωματεία (π.χ. ΠΕΜΕΝ) έβαλαν τη σφραγίδα τους στη ζωή των λιμανιών. Οι οικοδόμοι συγκλόνισαν για δεκαετίες με τους άγριους αγώνες τους. Μερικά μόνο παραδείγματα μέσα σε εκατοντάδες. Από τα σωματεία ξεπήδησαν ή διαμορφώθηκαν και μεγάλες προσωπικότητες. Από τα καράβια, ένας Αντώνης Αμπατιέλος ή ένας Στρατής Τσαμπής. Από τους τριατατικούς, ένας Φλωράκης. Η Αριστερά σήμερα, στο σύνολό της, μοιάζει να μην μπορεί να ξαναμαζέψει τον κόσμο στα σωματεία. Αυτό πολλές φορές την οδηγεί στην καταστροφική λογική να φτιάξει καινούργια «καθαρά» δικά της. Λες και φταίνε οι δομές των σωματείων και όχι η συνείδηση και ο συσχετισμός. Πολύ περισσότερο που στη σημερινή συγκλονιστική εποχή μας, κατά την οποία η ανεργία και οι ευέλικτες σχέσεις εργασίας διαμορφώνουν νέες δυσκολίες, η Αριστερά πάει με την παλιά λογική. Και με μπόλικες βεβαιότητες.
Τελευταία Νέα