Τον περασμένο Μάιο ο Γιώργος Δούλος και η Νίνα Σκριβάνου αποφάσισαν ως ομάδα Λευκή Σκηνή ότι θέλουν να ανεβάζουν μόνο έργα του Δημήτρη Δημητριάδη. Ετσι, επικοινώνησαν με τον συγγραφέα και εκείνος δέχθηκε να τους στείλει αδημοσίευτα και άπαιχτα έργα του. Ανάμεσα στα πρώτα τρία ήταν και «Ο γύρος του κόμπου: σικελική τραγωδία».

Η διαδικασία. «Διαβάσαμε αυτό το έργο καθώς και άλλα 22, αλλά αυτό ήταν ιδανικό για τις συνθήκες της πρώτης μας παράστασης, καθώς είχε εννέα ηθοποιούς και διαδραματίζεται σε ένα χώρο, οπότε ήταν αρκετά προσβάσιμο» λέει ο σκηνοθέτης Γιώργος Δούλος, ο οποίος ήταν βοηθός του Λευτέρη Βογιατζή και της Ρούλας Πατεράκη. «Η διαδικασία για να γίνει το έργο παράσταση ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο με τη δραματολόγο Νίνα Σκριβάνου και τον ίδιο τον συγγραφέα που ήταν παρών με έναν περίεργο τρόπο: ήταν στη Θεσσαλονίκη και εμείς Αθήνα. Κάναμε ανάλυση λέξη προς λέξη – κάτι που το συνηθίζουμε με τη Νίνα -, την οποία ηχογραφούσαμε και του στέλναμε τις ηχογραφήσεις. Οπότε εκείνος παραλάμβανε κάθε εβδομάδα το υλικό που είναι γύρω στις σαράντα ώρες ανάλυσης. Και για εκείνον ήταν ένας πρωτότυπος τρόπος και πολύ ωραίος γιατί άκουγε τη γέννηση της ιδέας και την ατόφια διαδικασία. Μας έπαιρνε τηλέφωνο, μας τόνιζε σημεία, συμφωνούσε κατά κύριο λόγο, εκπλησσόταν από κάποια πράγματα που δεν περίμενε ο ίδιος. Και έτσι λειτούργησε. Οταν πλέον ξεκινήσαμε αναγνώσεις, μας επισκέφθηκε από κοντά».

Η υπόθεση. «Ο Δημητριάδης παίρνει αφορμή τα τρία ταξίδια του Πλάτωνα στη Σικελία για να εφαρμόσει την ιδέα του περί πολιτείας και νόμων, όπου απέτυχε παντελώς» συνεχίζει ο σκηνοθέτης. «Ο συγγραφέας στήνει ένα έργο με βάση τον μύθο της επίσκεψης του Πλάτωνα, που τον ονομάζει φιλόσοφο Αρίσταρχο Ερμίδη. Στην παράσταση βρισκόμαστε στο σπίτι του τυράννου Λορέντζο Λαλίνι στη Σικελία, ο οποίος είναι ετοιμοθάνατος και αφήνει την περιουσία του στον νόθο γιο του. Ομως οι νόμιμοι γιοι του θέλουν να τον σκοτώσουν. Ο Λαλίνι καλεί λοιπόν τον Πλάτωνα, τον Ερμίδη, να λύσει αυτό τον κόμπο, αλλά ο κόμπος δεν λύνεται. Εχει δεθεί από τον ίδιο τον Λαλίνι και μόνο αυτός μπορεί να τον λύσει. Ο φιλόσοφος ανακρίνει όλη την οικογένεια, ώσπου γνωρίζει τον νόθο γιο και τον ερωτεύεται. Από εκεί και μετά όλο το έργο γκρεμίζεται».

Το έργο. «Για τον Δημητριάδη, Πλάτωνας και χριστιανισμός είναι ένα. Οπότε στόχος του Λαλίνι και του Δημητριάδη πια είναι να γκρεμίσει τον φιλόσοφο. Το έργο γράφτηκε τη δεκαετία του 1990 και το 2013 ήταν η τελευταία γραφή. Εχει δύο επίπεδα. Από τη μια είναι το αστυνομικό, που παρακολουθείς με κομμένη την ανάσα τι γίνεται και πώς ανατρέπεται όλο αυτό, και από την άλλη το πλατωνικό, που είναι πανίσχυρο. Ο Δημητριάδης έχει κάνει μεγάλη μελέτη και έρευνα στο πλατωνικό έργο, οπότε έχει πάρει ατάκες σχεδόν ατόφιες, που δε φαίνονται βέβαια, μιλάει ο Πλάτωνας ή μιλάνε για τον Πλάτωνα. Σκοτάδι – φως, καλό – κακό, θύμα – θύτης, φύση – ηθική, όλα αυτά τα δίπολα που αναφέρουμε, ο μύθος του σπηλαίου, είναι μεγάλος άξονας του έργου και της παράστασης, η Εβδομη επιστολή, ο Δημητριάδης γκρεμίζει μεθοδικά τον πνευματικό του εχθρό, γιατί “πίστεψε ότι νίκησε τον Ανθρωπο μέσα του”. Δεν είναι φιλολογικό, αλλιώς θα έγραφε δοκίμιο, έχει κάνει θέατρο με την κανονική έννοια των σχέσεων, των ανατροπών, της δομής, της κορύφωσης».

Η παράσταση. «Ως Λευκή Σκηνή, καλέσαμε τους ηθοποιούς τον καθένα ξεχωριστά για τον ρόλο του και έτσι φτιάχτηκε ο θίασος. Δουλεύουμε από τον Ιανουάριο με αναγνώσεις και πολλή μελέτη στους τονισμούς. Εικαστικά είναι μη ρεαλιστικός ο τρόπος αντιμετώπισης του έργου, που έχει βέβαια ρεαλιστική απόχρωση, ωστόσο εγώ το έχω απομακρύνει από αυτό γιατί ήθελα να είναι πιο άδειο και πιο λευκό, σαν την ομάδα μας, τη Λευκή Σκηνή, και να είναι πιο ουδέτερο. Ούτε τώρα ούτε παλιά ούτε σπίτι ούτε κάτι άλλο. Οπότε έχει μια εικαστικότητα, μια ποιητικότητα και μια αφαιρετική διάθεση, με μουσική πιάνου κ.ά.».

Τελευταία Νέα