Για την εκλογή του δεν είχε αμφιβολία, εύκολα ή δύσκολα θα ξανάπαιρνε τα ηνία του κόμματος, οι αντίπαλοί του ήταν πολύ μικροί μπροστά του. Αλλα τον απασχολούν. Θα του στείλει συγχαρητήρια ο ΣΥΡΙΖΑ ή έχουν πάρει το πάνω χέρι εκείνοι που τον θεωρούν νεοφιλελεύθερο; Και ποια είναι η άποψη του Θεοχαρόπουλου; Βρίσκει τις προτάσεις του αρκετά προοδευτικές ή τον θεωρεί κάτι σαν τον Μακρόν, συμπαθή αλλά όχι αληθινό αριστερό;
Οταν πάρει απαντήσεις σε αυτά τα καυτά ερωτήματα, ο Ματέο Ρέντσι θα είναι πια ελεύθερος να χρησιμοποιήσει το επιβλητικό 71% που του χάρισαν οι οπαδοί του Δημοκρατικού Κόμματος για να κάνει το επόμενο βήμα: όχι να πάρει την εκδίκησή του, το διέψευσε, αλλά να ανοίξει μια νέα σελίδα στην ιταλική πολιτική. Και να δείξει ότι μετά τις διαδοχικές της ήττες στη Γαλλία, στη Βρετανία, στην Ισπανία και στην Ελλάδα, η Κεντροαριστερά μπορεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες της στη Ρώμη.
Για να το πετύχει θα πρέπει να αφήσει πίσω του την αλαζονεία που τον οδήγησε στην εξευτελιστική ήττα στο δημοψήφισμα του περασμένου Δεκεμβρίου και να αναζητήσει συμμαχίες. Ο,τι πρέπει να κάνει δηλαδή και ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας, ο Εμανουέλ Μακρόν, για να μπορέσει να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις που υπόσχεται. Οι χαρισματικοί ηγέτες με τις μαγικές λύσεις ανήκουν στο παρελθόν. Ή μάλλον έχουν περάσει στο αντίπαλο στρατόπεδο. Ο Τραμπ υπόσχεται να λύσει τη μετανάστευση κτίζοντας ένα τείχος, η Λεπέν δεσμεύεται ότι θα εμποδίσει το κλείσιμο εργοστασίων εθνικοποιώντας τα. Ανοησίες, αλλά κάποιοι τσιμπάνε.
Μέχρι πρόσφατα ο Ρέντσι πίστευε ότι η χώρα χρειάζεται επειγόντως εκλογές και μάλιστα με ένα εκλογικό σύστημα που ευνοεί σκανδαλωδώς το πρώτο κόμμα. Θεωρούσε ότι έτσι θα γινόταν ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης που θα σημάδευε την πολιτική ζωή για την επόμενη δεκαετία. Κατάλαβε το λάθος του όταν είδε να τον εγκαταλείπουν μαζικά οι νέοι και οι κάτοικοι του Νότου. Τώρα θέλει να καθυστερήσουν όσο γίνεται οι εκλογές ώστε να τους πάρει πίσω. Εκεί κρίνεται η επιτυχία ενός πολιτικού, όχι στον πρόσκαιρο εναγκαλισμό με την εξουσία. Το καταλαβαίνει κι ένας άλλος ευρωπαίος μεταρρυθμιστής που όπως φαίνεται δεν θα δοκιμαστεί σύντομα στις κάλπες, ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Η λέξη «προοδευτικός» έγινε ένα κλισέ που προδίδει αμηχανία. Η λέξη «νεοφιλελεύθερος» έγινε ένα εργαλείο στα χέρια των φανατικών και των αδαών. Ακόμη κι οι λέξεις «δεξιός» και «αριστερός» έχασαν το νόημά τους, το 15% των ψηφοφόρων του Μελανσόν θα ψηφίσει τη Λεπέν. Τα στρατόπεδα άλλαξαν, αποϊδεολογικοποιήθηκαν, ίσως να έγιναν πιο καθαρά, αν και κρύβουν παγίδες: διεθνιστές εναντίον εθνικιστών, εξωστρεφείς εναντίον εσωστρεφών. Είναι αυτό που δεν κατάλαβε η Φώφη Γεννηματά. Και ο λόγος που δεν θα γίνει ποτέ Ρέντσι.