Μακάρι η αισιοδοξία να έδινε τη λύση που όλοι επιζητούμε και ξαφνικά η χώρα μας, από μια επιδερμική οικονομία στο χείλος του γκρεμού, να καταστεί πρωταγωνιστής των οικονομικών εξελίξεων εγχώρια και στην ευρύτερη περιοχή. Ποιος δεν θα στήριζε μια τέτοια προσπάθεια από όποια πολιτική παράταξη κι αν προερχόταν.
Δυστυχώς, μια πρόσφατη έρευνα της κοινής γνώμης μάς προσγείωσε ανώμαλα. Τα ευρήματα της έρευνας αποτυπώνουν με τον πλέον εμφαντικό τρόπο τα συναισθήματα των Ελλήνων, η απαισιοδοξία λοιπόν φθάνει αισίως στην πρώτη θέση με ποσοστό 97%. Αν κάποιος δημιουργούσε κόμμα με βάση και γνώμονα την αισιοδοξία, δεν θα περνούσε το κατώφλι της Βουλής. Και φυσικά, η συσσωρευμένη απαισιοδοξία έχει συγκεκριμένη βάση, τα Μνημόνια που έφεραν τη σκληρή λιτότητα και τις οικονομικές κακουχίες σε ολόκληρο τον πληθυσμό.
Μπορεί να αλλάξει, μπορεί να αφήσουμε πίσω μας αυτή την οικονομική τραγωδία που ζουν οι Ελληνες; Δυστυχώς, αυτό δεν μπορεί να γίνει με μαγικές ράβδους και ευχολόγια. Η χώρα βρίσκεται καθημερινά σε επικίνδυνη τροχιά και το πολιτικό σύστημα ούτε αυτή τη φορά βρίσκεται σε θέση να συνεννοηθεί και να υλοποιήσει ένα εθνικό σχέδιο απεγκλωβισμού της από τη μέγγενη των Μνημονίων, που οδηγεί σε μια άλλη φάση οικονομική και κοινωνική. Ολες οι κυβερνήσεις από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα δηλώνουν αλάνθαστες ή, στην καλύτερη περίπτωση, ότι «έκαναν και κάποια μικρά λάθη» που δεν επηρέασαν τη γενικότερη κατάσταση. Μόνο που το «αλάθητο του Πάπα» δεν είναι για τους πολλούς και ειδικότερα για τους πολιτικούς, που και λάθη κάνουν και συνταγές και πρακτικές εφαρμόζουν, οι οποίες βυθίζουν την κοινωνία και τη χώρα στα χρέη, στην αναξιοπιστία και στην αδιαφάνεια.
Εδώ όμως που έχουν φθάσει τα πράγματα, άλλη αναβλητικότητα, ευνοιοκρατία, δανεικά και παραμύθια δεν χωρούν. Ο ελληνικός λαός χρειάζεται όσο ποτέ να ακούσει όλη την αλήθεια για όλα, δεν επιθυμεί να του χαϊδεύουν τα αφτιά και να παίζουν στις πλάτες του ζαριές βάζοντας υποθήκη το μέλλον των παιδιών του.
Το πολιτικό σύστημα έχει ευθύνες για το πώς έφθασε η χώρα με την πλάτη στον τοίχο και τούτη τη στιγμή δεν μπορεί και δεν πρέπει να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του. Εφθασε η στιγμή που οι παθογένειες πρέπει να αφαιρεθούν από το κοινωνικό σώμα, να γίνουν μεταρρυθμίσεις, να ανασχεδιαστεί το κράτος και οι δημόσιες υπηρεσίες. Οσο υπάρχουν διπλές και τριπλές συντάξεις, όσο οι 80.000 πλούσιοι λαμβάνουν σύνταξη έχοντας άλλα εισοδήματα που ξεπερνούν τα 3.000 ευρώ μηνιαίως, όσο δεν μειώνονται οι βουλευτές από 300 σε 200, όσο δεν μειώνονται οι μισθοί των βουλευτών, όσο δεν γίνεται αξιολόγηση στο Δημόσιο, τόσο το οικονομικό χάσμα θα μεγαλώνει και θα φτωχοποιείται η ελληνική κοινωνία.
Ο Τάκης Διαμαντόπουλος είναι τομεάρχης Επιχειρηματικότητας της Ενωσης Κεντρώων
