Επτά χρόνια τώρα –για να παραφράσω τον ποιητή –μια επιθυμία φλογίζει τα χείλη μας. Να τελειώσει η δοκιμασία στην οποία βρεθήκαμε άκοντες, χάλασε ζωές, σκοτείνιασε ορίζοντες και ακόμη πλανιόμαστε στην επικράτειά της.
Επτά χρόνια τώρα ρωτάμε και αναρωτιόμαστε «πότε θα βγούμε από την κρίση;» και όσες –από άγνοια ή δόλο –ελπιδοφόρες απαντήσεις ακούγονται συνθλίβονται στον τοίχο της πραγματικότητας. Διαψεύδονται κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα, κάθε μήνα. Αν χάσατε τον λογαριασμό, θα σας τον θυμίσω: έχουν περάσει σχεδόν 2.600 μέρες, 365 βδομάδες, 84 συναπτοί μήνες από τότε που η Ελλάδα αναγνώρισε ενώπιον ημών και αλλήλων ότι χρεοκόπησε. Πόση ακόμη από τη ζωή μας θα ταΐσει το ακόρεστο θηρίο;
Σαν σήμερα το 2010 η χώρα αιτήθηκε 80 δισεκατομμύρια ευρώ από την ΕΕ και 30 δισεκατομμύρια από το ΔΝΤ, εγκαινιάζοντας την εποχή των –άγνωστων τότε για μας –Μνημονίων, το δικό μας Πλειστόκαινο που μας πήρε και μας σήκωσε.
Εν τω μεταξύ μάθαμε γιατί πάθαμε όσα πάθαμε, αλλά παρόλο που πάθαμε αποδεικνύεται ότι τελικώς δεν μάθαμε.
Τι άλλο σημαίνουν οι επαναλήψεις ολέθριων λαθών που μας κατέστησαν πένητες και εξαρτημένους απο το πορτοφόλι των ξένων;
Δεν αρκούν ο de facto τερματισμός των δρεπανηφόρων Μνημονίων για να σωθούμε, τα QE και η ελάφρυνση του χρέους, αλλά δει δη συγκεκριμένου σχεδίου για το πώς η χώρα θα παραγάγει πλούτο και θα βάλει σε τάξη τα του οίκου της, δημόσιου και ιδιωτικού. Λεπτομερές σχέδιο και όχι απλώς ένα ωραίο αφήγημα, για τη χάραξη του οποίου όμως χρειάζονται γνώσεις που δεν αναφέρονται στα πολυκαιρισμένα manual της πολιτικής, αποφασιστικότητα που δεν λιώνει με την πρώτη κακή δημοσκόπηση, ικανότητες και όχι απλές –αριστερές, κεντρώες ή δεξιές –προθέσεις, εντιμότητα που δεν θα διακηρύσσεται αλλά όντως θα υπάρχει ή δεν θα υπάρχει άνευ ιδεολογικού προσήμου, αξιοκρατία που θα απαιτείται και από τα ημέτερα παιδιά, Δικαιοσύνη με το Δ κεφαλαίο, τήρηση των κανόνων πρωτίστως απο τους πατρίκιους της εξουσίας ώστε να παραδειγματιστούν και οι πληβείοι της κοινωνίας. Πάνω απ’ όλα είναι αναγκαίο να συνειδητοποιούμε εγκαίρως και όχι κατόπιν εορτής ότι τις περισσότερες φορές στη ζωή έχουμε να διαλέξουμε μεταξύ μιας αποκρουστικής και μιας κακής λύσης.
Χιλιοπειπωμένα, θα μου πείτε. Ναι, γι’ αυτό ουδείς πλέον πολιτικός δικαιούται να πει «δεν ήξερα», ουδείς πολίτης μπορεί να ισχυριστεί «Κύριε, ο όφις με απάτησε».
Στα επτά χρόνια της πορείας μας στην έρημο δοκιμάστηκε στο κυβερνάν όλο το πολιτικό φάσμα. Με τη δική μας ψήφο. Τα πέπλα έχουν πέσει.
Η σημερινή μαύρη επέτειος μας βρίσκει με τη δυσάρεστη διαπίστωση ότι η απάντηση στο ερώτημα «πότε θα βγούμε από την κρίση» μάλλον χάνεται στον άνεμο.
