«Η βία είναι αυτή που συνιστά την κόκκινη γραμμή, όχι σε απώτερο χρόνο, αλλά σε χρόνο άμεσο». H αποστροφή από τη σημαντική –ίσως και ιστορική –κατάθεση του καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου Νίκου Αλιβιζάτου στη δίκη της Χρυσής Αυγής θα μπορούσε να συνοψίζει όλο τον πυρήνα της υπόθεσης και του τρόπου που εκτυλίσσεται όλο αυτό το διάστημα.
Το θηρίο είναι εδώ γύρω μας. Κατά καιρούς κάνει την εμφάνισή του με τον πιο άγριο, βίαιο και απροσχημάτιστο τρόπο. Υπονομεύει τη Δημοκρατία και διαμορφώνει όρους αυτοδικίας, μισαλλοδοξίας και τρόμου. Κι όμως, το θυμόμαστε όταν ξεπερνάει την κόκκινη γραμμή. Oταν βάφει τα χέρια του με αίμα, όπως αυτό του Παύλου Φύσσα.
Η βία είναι δομικό στοιχείο της οργάνωσης. Δεν είναι απλώς και μόνον έκφραση σποραδικής παραβατικότητας. Κι αυτό ακριβώς σήμερα τεκμηριώνει το έγκλημα και τις ευθύνες της οργάνωσης, που είναι πολιτικές και ποινικές. Κι όμως το ξεχνάμε. Και μοιραία το θυμόμαστε μόνον όταν ο ριζοσπαστισμός της μας χτυπάει την πόρτα.
Ας μην ξεχνάμε πως και η ταλαιπωρία και η οδύνη της οικογένειας του δολοφονηθέντος Παύλου Φύσσα ενισχύονται από τις καθυστερήσεις της δίκης και από ένα πέπλο ατιμωρησίας που μοιάζει να οριστικοποιείται στο σημερινό πολιτικό σκηνικό. Η κατάθεση Αλιβιζάτου μας θυμίζει πως η Δημοκρατία είναι ανθεκτική, αλλά και εύθραυστη. Και η υπεράσπισή της είναι συλλογική υπόθεση. Για να μην επιτρέψουμε στο θηρίο να ηγεμονεύσει.
