Οταν οι ιστορικοί του μέλλοντος αναλύσουν τα αίτια της ανόδου και της πτώσης της Χρυσής Αυγής, θα σταθούν οπωσδήποτε σε εκείνα τα πρόσωπα, τους επώνυμους και ανώνυμους, που δεν δίστασαν να ορθώσουν το ανάστημά τους, συχνά μόνοι, για να υπερασπίσουν τη δημοκρατία. Θα θυμηθούν τον Γιώργο Καμίνη που ακύρωσε με τη φυσική του παρουσία τα συσσίτια μόνο για Ελληνες. Τον Πύρρο Δήμα που εμπόδισε τους τραμπουκισμούς των χρυσαυγιτών στη Βουλή. Τη Λιάνα Κανέλλη που κακοποιήθηκε μπροστά σε εκατομμύρια μάτια. Τον Παύλο Φύσσα, φυσικά, που πλήρωσε τη σθεναρή αντιφασιστική του στάση με τη ζωή του.
Περίοπτη θέση ανάμεσα σε αυτούς τους μοναχικούς αγωνιστές θα έχει χωρίς αμφιβολία ο Νίκος Αλιβιζάτος. Ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου έχει ταχθεί εδώ και χρόνια υπέρ της αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης. Σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβριο του 2012, τόνιζε ότι το στοιχείο της βίας ήταν παρόν στην καθημερινή δράση του συγκεκριμένου πολιτικού οργανισμού και κατά συνέπεια ο τελευταίος θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί αμείλικτα με βάση τον νόμο Σταθόπουλου. «Χωρίς τη βία και τα απαίσια σύμβολά της η ΧΑ θα γινόταν ΛΑΟΣ ή ΑΝΕΛ» έγραφε έναν χρόνο αργότερα στην «Καθημερινή».
Το σκεπτικό αυτό ανέπτυξε επί μακρόν ο Αλιβιζάτος και στη χθεσινή 5ωρη γενναία κατάθεσή του στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, όπου εξετάστηκε ως μάρτυρας κατηγορίας. Οι δολοφονικές επιθέσεις και πράξεις βίας είναι σύμφυτες με την ιδεολογία της Χρυσής Αυγής, είπε, χαρακτηρίζοντας τα μέλη της «απροσχημάτιστα ναζιστές». Στη δίκη της οργάνωσης δεν διώκονται οι ιδέες της, πρόσθεσε, αλλά οι πράξεις της, τα περιστατικά βίας στα οποία πρωταγωνιστεί, που έχουν αυξηθεί μετά το 2012 λόγω του θάρρους που της έδωσαν τα εκλογικά της ποσοστά. Ο άμεσος στόχος της είναι αυτός, ο εθισμός μας στη βία. Και ο απώτερος στόχος της, η επιβολή ναζιστικού καθεστώτος.
Ο Αλιβιζάτος δεν έμεινε όμως στη θεωρία. Κατονόμασε τα πέντε πρόσωπα που έχουν καθοριστικό ρόλο στη λήψη αποφάσεων (Μιχαλολιάκος, Κασιδιάρης, Παππάς, Παναγιώταρος, Λαγός). Ξεκαθάρισε ότι η δολοφονία του Φύσσα ήταν χτύπημα της οργάνωσης, όχι του αυτουργού, καθώς έπρεπε να επιδειχθεί η ισχύς του κόμματος, της οργάνωσης. Και απέρριψε τη σχέση της Χρυσής Αυγής με τον χριστιανισμό, που είναι θρησκεία αγάπης και δεν ταιριάζει με πράξεις βίας.
Δεν είναι απλή αυτή η στάση ούτε στερείται κινδύνων. Ο Αλιβιζάτος δεν αγορεύει ενώπιον φοιτητών, δεν μιλά σε μια παρουσίαση βιβλίου, επιχειρηματολογεί με πάθος εναντίον του τρίτου κόμματος στις εκλογές. Δεν ζητά όμως από τη δημοκρατία να εκδικηθεί. Ζητά από τους δικαστές να κάνουν το καθήκον τους. Να μιμηθούν το παράδειγμα του Γεώργιου Τερτσέτη και του Αναστάσιου Πολυζωίδη, του Παύλου Δελαπόρτα, του Χρήστου Σαρτζετάκη, του Γιάννη Ντεγιάννη και του Στέφανου Ματθία. Για να εκλείψει για πάντα το καρκίνωμα της Χρυσής Αυγής.