Αναζήτηση
H στρατηγική της κυβέρνησης είναι προφανής. Ενδίδει σε όλες τις απαιτήσεις των δανειστών για να κερδίσει πολιτικό χρόνο.
Είναι μια στρατηγική καταστροφική και για τη χώρα και για την ίδια.
Για τη χώρα, επειδή οι δανειστές δεν είναι ηλίθιοι. Γνωρίζοντας την αδυναμία της κυβέρνησης φορτώνουν το κάρο με όσα καμία κυβέρνηση έως τώρα δεν είχε διανοηθεί να αποδεχτεί.
Για την ίδια, επειδή δεν μπορεί να την υπηρετήσει. Χρονοτριβώντας στη διαπραγμάτευση ξόδεψε προκαταβολικά όλο τον πολιτικό χρόνο που (θεωρητικά) θα κέρδιζε από τη διαπραγμάτευση.
Διότι τι θέλει τελικά η κυβέρνηση;
Να μεταθέσει υποχρεώσεις στο μέλλον ώστε να τις φορτωθούν οι επόμενοι. Να ολοκληρώσει με κάποιο τρόπο το Μνημόνιο το επόμενο καλοκαίρι. Να κάνει εκλογές τον Σεπτέμβριο 2018 λέγοντας «σας βγάλαμε από το Μνημόνιο» –κι ό,τι μαζέψει.
Στο πρώτο συμφώνησαν οι δανειστές και οι «επόμενοι» έχουν κάθε λόγο να αμφισβητήσουν τη συμφωνία.
Το δεύτερο είναι δύσκολο διότι προϋποθέτει γενναία ρύθμιση του χρέους και έξοδο στις αγορές με ικανοποιητικούς όρους, κάτι πολύ αισιόδοξο για το επόμενο δωδεκάμηνο –τόσος χρόνος έμεινε…
Το τρίτο ναρκοθετείται από το δεύτερο αλλά κι από την διάρκεια. Δεκαέξι μήνες αδιατάρακτης διακυβέρνησης είναι μάλλον απλησίαστο όνειρο για μια κυβέρνηση που καταρρέει δημοσκοπικά σε μια χώρα που βαλτώνει οικονομικά και φθίνει κοινωνικά.
Πώς θα φτάσουν έως εκεί όταν είναι ήδη ξέπνοοι σήμερα; Μόνο με διάφορα κόλπα.
Γι’ αυτό άρχισαν τις κουτοπονηριές. Τα ανύπαρκτα «θετικά αντίμετρα» θα έλθουν, λέει, χωριστά στη Βουλή και «να δούμε τι θα κάνει η ΝΔ». Ο πνιγμένος πιάνεται από όπου μπορεί.
Ειλικρινά δεν ξέρω ποιος βουλευτής της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ ή των υπολοίπων θα χάψει το παραμύθι με τα αντίμετρα –αν και πάντα υπάρχουν ανόητοι.
Αντιλαμβάνομαι όμως πως η κυβέρνηση προσπαθεί να κερδίσει τον χρόνο που ψάχνει εις βάρος της αντιπολίτευσης.
Είτε ισχυριζόμενη πως το αίτημα για εκλογές κατέρρευσε και η ΝΔ βρίσκεται σε «στρατηγικό αδιέξοδο» –λες και δεν θα κερδίσει τις εκλογές όποτε κι αν γίνουν.
Είτε επιχειρώντας να αναστήσει την εσωκομματική «παράγκα» με το επιχείρημα ότι η ΝΔ χρειάζεται άλλο αρχηγό διότι «ο Μητσοτάκης δεν θα γίνει πρωθυπουργός» –υποθέτω κατά την προφητεία του Νοστράδαμου.
Ως προς το αν θα γίνει ο Μητσοτάκης πρωθυπουργός, μπορεί ασφαλώς να κάνει ο καθένας τα προγνωστικά του. Οπως και για το αν ο ΠΑΟΚ θα πάρει το Κύπελλο.
Αλλά η θεωρία ότι μια ολόκληρη παράταξη θα αυτοκτονήσει παίζοντας την παρτιτούρα του αντιπάλου της ξεπερνάει τα όρια της πολιτικής βλακείας.
Και εισβάλλει στον χώρο της κωμωδίας.
