Εβλεπα στην τηλεόραση τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Βέτα, πολύ ευχαριστημένο από το καινούργιο Μνημόνιο που υπέγραψαν οι αγαπημένοι του υπουργοί (ο λατρεμένος του είναι ο Τσακαλώτος αφού δήλωσε ότι αν παραιτηθεί ο υπουργός Οικονομικών, εκείνος θα σταθεί μπροστά στην πόρτα να τον εμποδίσει –δεν διευκρίνισε αν θα φωνάζει «Μη φεύγεις, Ευκλείδη, θα φαρμακωθώ»). Ο κύριος Βέτας λοιπόν περιέγραφε πώς θα ελαφρύνει η κυβέρνηση αυτούς που θα επιβαρύνει. Οχι, δεν είναι το «Να σε κάψω, Γιάννη μου, να σ’ αλείψω λάδι». Αυτό το άλμα πολιτικής συνέπειας που αποτυπώνει την ιδεοληψία των κυβερνητικών βουλευτών εξηγεί γιατί θα ψηφίσουν χωρίς ενοχές τα μέτρα. Το πρόταγμά τους είναι να μείνει όσο το δυνατόν περισσότερο στην εξουσία η Πρώτη Φορά Αριστερά. Τώρα αν θα πρέπει, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος, να ζεματιστούν αυτοί που υποτίθεται ότι προστατεύει μια αριστερή κυβέρνηση, δεν έχει καμία σημασία. Δηλαδή, μια ιδεολογία που έχει επίκεντρο τον άνθρωπο δεν τραβάει ζόρι να τον παραμερίσει προκειμένου να εδραιωθεί. Εξουσία – Ουσία, σημειώσατε ένα.
Αυτή η νοοτροπία μού θυμίζει, από τα βάθη της δεκαετίας του 1980, έναν συμπατριώτη μου. Στα χρόνια της πρώτης κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ είχε πρωτοστατήσει στην υποδοχή της Μαργαρίτας Παπανδρέου όταν επισκέφθηκε τη Σύρο ως πρόεδρος της Ενωσης Γυναικών Ελλάδας. Και είχε κάνει αγώνα για να ενταχθούν «στις φεμινίστριες» όσο το δυνατόν περισσότερες Συριανές. Μόνο με τη γυναίκα του τα είχε βρει σκούρα που δεν τα καταλάβαινε «αυτά τα μοντέρνα». Τον καβγά τους τον άκουσε όλη η γειτονιά. Ιδίως το επικό «Μωρή, ή θα γίνεις φεμινίστρια ή θα σε πλακώσω στα μπουνίδια».
