Αν υπάρχει ένα επεισόδιο «μπούλινγκ κορυφής» στη σύγχρονη πολιτική Ιστορία αυτό ήταν στο Σότσι πριν από δέκα χρόνια. Εκεί λέγεται ότι ο Βλαντίμιρ Πούτιν, στην πρώτη του συνάντηση με την Ανγκελα Μέρκελ, έφερε τον σκύλο του μπροστά στην καγκελάριο γνωρίζοντας ότι εκείνη είχε αναπτύξει μια μικρή φοβία απέναντι στα σκυλιά έπειτα από επίθεση που είχε δεχθεί το 1995.
Η φωτογραφία με τον Πούτιν, τη Μέρκελ και το μαύρο λαμπαντόρ είχε κάνει τότε τον γύρο του κόσμου και, μολονότι ο ρώσος πρόεδρος διέψευσε πέρυσι ότι είχε πρόθεση να την τρομάξει, δεν μπορεί να μη διακρίνει κανείς το σφιγμένο ύφος εκείνης και το σαρδόνιο χαμόγελο εκείνου. Οπως στις φωτογραφίες από τη προχθεσινή τους συνάντηση στο Σότσι, ήταν αδύνατον να μη διακρίνεις αυτό που στη δημοσιογραφική γλώσσα περιγράφεται ως παγωμένο κλίμα. Και ο φόβος; Τι πολιτικό αποτέλεσμα είχε εκείνο το μπούλινγκ κορυφής;
Αν το μπούλινγκ με το λαμπραντόρ συμβόλισε την επιθυμία του Πούτιν να ποντάρει σε μια νέα ισορροπία τρόμου και λιγότερο στη διεθνή συνεργασία, τότε αποδείχθηκε κάτι παραπάνω από αναποτελεσματικό. Η Μέρκελ πρωτοστάτησε στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας για τη βίαιη προσάρτηση της Κριμαίας ενώ προχθές στο Σότσι έθεσε το θέμα του σεβασμού από τη ρωσική κυβέρνηση των δικαιωμάτων των γκέι, των Μαρτύρων του Ιεχωβά και των διαδηλωτών. Για να αποδειχθεί ακόμη μία φορά ότι η βασική διχοτομία σε αυτή τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα δεν είναι ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά, αλλά στη δημοκρατία και σε έναν εθνικολαϊκιστικό αυταρχισμό που δεν περιφέρεται πια σαν λαμπραντόρ αλλά δείχνει τα δόντια του σαν πίτμπουλ.
