Αναζήτηση
«Η διάκριση ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά υπάρχει πάντα και δεν πρόκειται να εξαφανιστεί ποτέ. Είναι στην ανθρώπινη φύση». Τη διαβεβαίωση αυτή δίνει με μια συνέντευξη – ποταμό στη «Μοντ» ο Ρεζί Ντεμπρέ, συμπολεμιστής του Τσε Γκεβάρα στις ζούγκλες της Βολιβίας, φίλος του Σαλβαδόρ Αλιέντε, σύμβουλος του Φρανσουά Μιτεράν, αλλά και ένας πολυγραφότατος διανοούμενος (πολλά βιβλία του έχουν κυκλοφορήσει και στα ελληνικά, το τελευταίο από τις εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας).
Με μια γλώσσα γλαφυρή, ο Ντεμπρέ εξηγεί ότι τα όρια ανάμεσα σε όλες τις άλλες διακρίσεις είναι θολά. «Εξωστρέφεια εναντίον της εσωστρέφειας; Προτιμάτε αγαπητέ ψηφοφόρε, το υπόγειο ή την ταράτσα, τον βρώμικο ή τον καθαρό αέρα; Μπράβο. Αλλά η εξωστρέφεια αφορά τους ευνοημένους του κόσμου ή τους καταραμένους; Ας πούμε τώρα ότι ο Εμανουέλ Μακρόν εκπροσωπεί τους πατριώτες. Αλλά πού πέτυχε τις καλύτερες επιδόσεις του στον α’ γύρο, κατακτώντας μάλιστα την απόλυτη πλειοψηφία; Στους Γάλλους της Νέας Υόρκης και του Σίτι, δηλαδή στους κάπως ξένους πατριώτες. Η Μαρίν Λεπέν, από την άλλη πλευρά, ας πούμε ότι θέτει το εθνικό απέναντι στο παγκόσμιο. Αλλά το εθνικό οικοδόμημα βασίστηκε πάνω στο δίκαιο του εδάφους αφομιώνοντας τους μετανάστες που ήρθαν απ’ όλο τον κόσμο και κάτω από τη σημαία του οικουμενικού. Ο εθνικισμός από αυτή την άποψη είναι ακριβώς το αντίθετο. Οσο για τη διάκριση ανάμεσα στους προοδευτικούς και τους συντηρητικούς, αυτή θα διασκέδαζε τον Αλμπέρ Καμί, για τον οποίο πρόοδος δεν σήμαινε να κάνουμε έναν κόσμο καλύτερο, αλλά να εμποδίσουμε τον δικό μας να διαλυθεί. Να διατηρήσουμε δηλαδή το κοινωνικό κράτος, καθώς κι εκείνη την παλιά δυσπιστία προς τις τράπεζες».
Ο Ντεμπρέ είχε εκφραστεί ανοικτά υπέρ του Ζαν-Λικ Μελανσόν στον α’ γύρο των προεδρικών εκλογών. Παραμένει άραγε «ανυπότακτος» σε τέτοιο βαθμό ώστε να αντισταθεί στο ηθικό πρόσταγμα να ψηφίσει τον Εμανουέλ Μακρόν προκειμένου να εμποδιστεί η εκλογή της Μαρίν Λεπέν; «Η ενοχοποίηση των διστακτικών και οι εκκλήσεις του τύπου “συμπεριφερθείτε σωστά” που ακούγονται τρεις φορές την ημέρα απ’ όλα τα μέσα ενημέρωσης και όλους εκείνους που μετρούν στη Γαλλία είναι τόσο αντιπαραγωγικές όσο η χορωδία υπέρ του Ναι στο δημοψήφισμα για το ευρωπαϊκό Σύνταγμα [σ.σ.: είχε κερδίσει το Οχι]. Στο τέλος θα πάθουμε αλλεργία. Ανάμεσα σε έναν χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό όπου όλα επιτρέπονται και έναν σοσιαλισμό που έχει ξεχάσει τις αρχές του, υπάρχει ένα τεράστιο άνοιγμα. Και το ρεύμα του αέρα που δημιουργείται, κάνει να γυρνούν τα φτερά του μύλου της Λεπέν εδώ και μια εικοσαετία. Σε αυτούς που διακατέχονται από αυτό το συναίσθημα πρέπει να αναγνωριστεί το δικαίωμα να πάρουν λίγο χρόνο για να σκεφτούν».
«Δεν συμφωνώ σε όλα με τον Ζαν-Λικ Μελανσόν» συνεχίζει ο Ρεζί Ντεμπρέ. «Αλλά το να δείχνεις με το δάχτυλο εκείνον που πήγε να αντιμετωπίσει τη Μαρίν Λεπέν μέσα στο εκλογικό της φέουδο, που απέσπασε από το Εθνικό Μέτωπο το μονοπώλιο στη λαϊκή ψήφο και που μπόρεσε, με μια σύγχρονη προεκλογική εκστρατεία να κάνει να συνταχθούν στα παλιά ιδεώδη της ισότητας και της αδελφοσύνης τους νέους μεταξύ 18 και 35 χρονών, μου φαίνεται αστείο αν όχι χυδαίο. Και καθώς δεν είμαι ούτε αρχηγός κόμματος ούτε διαμορφώνω την κοινή γνώμη, δεν σκοπεύω να γίνω άλλος ένας που δίνει συμβουλές. Πρέπει να πω όμως ότι διαχωρίζω έναν κίνδυνο άμεσο από έναν κίνδυνο μεσοπρόθεσμο. Και από αυτήν την άποψη χαίρομαι που ζω σε μια δημοκρατία όπου η ψήφος είναι μυστική και η ζωή ιδιωτική».
