Αναζήτηση
Τετάρτη βράδυ και θυσίασα το Μονακό – Γιούβε για να δω Μακρόν – Λεπέν. Νομίζω ότι έκανα καλά.
Στο πρώτο ματς, η Γιούβε πήρε τους άλλους παραμάζωμα. Το δεύτερο ήταν ντέρμπι.
Ή μάλλον έγινε.
Ολοι περίμεναν ότι ο «μικρός», «άψητος», «καλομαθημένος» και «κυριλέ» υποψήφιος του «συστήματος», το «βρέφος» όπως τον αποκαλεί υποτιμητικά η αντίπαλός του, θα σαρωθεί από τον «τυφώνα Μαρίν».
Διότι δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η Λεπέν είναι πολιτικός και επικοινωνιακός οδοστρωτήρας.
Αλλά το ματσάκι στράβωσε και μάλιστα άσχημα. Διότι κουβέντα στην κουβέντα απεδείχθη ότι το «βρέφος» δεν ήταν ο φλούφλης που φανταζόμαστε, αλλά ένας τύπος που μιλώντας ήρεμα, βαράει στο ψαχνό.
Πάνω από δέκα φορές είπε κατάμουτρα στη συνομιλήτριά του «λέτε βλακείες», «λέτε ψέματα», «δεν ξέρετε για τι μιλάτε», «δεν ξέρετε ούτε να διαβάζετε αυτά που σας γράφουν», «αφήστε το καλύτερα γιατί δεν καταλαβαίνετε τι λέτε».
Κι αυτή φαίνεται να αιφνιδιάστηκε τόσο που ούτε τον αντέκρουσε ούτε του αντέτεινε κάτι. Μόνο μια φορά ψέλλισε «δεν είστε καθηγητής κι εγώ η μαθήτριά σας».
Νομίζω λοιπόν ότι τη συζήτηση έκρινε η απρόσμενη επιθετικότητα του Μακρόν, σε σημείο που η συνηθισμένη επιθετικότητα της Λεπέν ακούστηκε κούφια.
Αναμετρήθηκαν δύο κόσμοι.
Από τη μια πλευρά, είχαμε μια ρητορική τύπου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ όπου όλα είναι ύποπτα, διαβλητά και προϊόντα συναλλαγής ενός «συστήματος».
Μια φοβική λογική γεμάτη εχθρούς αλλά και μια μνημειώδης άγνοια των πραγμάτων. Ολα τα προβλήματα είναι τρομακτικά, αλλά ταυτοχρόνως μπορούν να λυθούν και πανεύκολα «αρκεί να…».
Από την άλλη, είχαμε την πιο σύνθετη, επεξεργασμένη και αναγκαστικά λιγότερο εύπεπτη ρητορική ενός εκπροσώπου του «δημοκρατικού τόξου», η οποία δεν εμπεριέχει βλακώδεις απλουστεύσεις, αλλά προσπαθεί να δείξει τα πράγματα όπως είναι και να εξηγήσει τι μπορεί να γίνει.
Η επιτυχία του Μακρόν είναι ότι δεν περιορίστηκε σε αυτό το ρεπερτόριο. Αντιπαρατέθηκε στην αντίπαλό του όπως κανείς δεν το είχε κάνει έως τώρα: την αποδόμησε κανονικά ως ανίδεη, ψεύτρα και ανόητη.
Εχω την αίσθηση ότι αυτή η επιθετική μέθοδος αντιμετώπισης της εθνικολαϊκίστικης ρητορικής θα κάνει σχολή. Αν μάλιστα επιβραβευτεί και από το κυριακάτικο αποτέλεσμα, ξέρουμε τι έργο θα δούμε και στην Ελλάδα, στην Ισπανία ή όπου αλλού ανθεί ο λαϊκισμός.
Βεβαίως θυμάμαι πάντα τη συμβουλή ενός καθηγητή μου στη Γαλλία, ο οποίος έλεγε:
Παιδί μου, μην ξεχνάς πως όταν η αντιπαράθεση μεταφέρεται στο πεδίο της βλακείας, οι βλάκες συνήθως κερδίζουν διότι είναι πάντα περισσότεροι.
Θα δούμε λοιπόν πώς θα μετρηθούν την Κυριακή.
Ασε δε που Ρεάλ – Γιούβε είναι ο τελικός των ονείρων μας.
