Αναζήτηση
Η πρώτη παράσταση που είδα δεν θυμάμαι πότε ήταν. Οι γονείς μου δεν με πήγαν ποτέ. Ανακάλυψα το θέατρο σχετικά αργά, στην εφηβεία μου στο Ρίο ντε Τζανέιρο με το καρναβάλι του δρόμου που έχει βακχικές ρίζες.
Ξεκίνησα να κάνω θέατρο γιατί κατάλαβα ότι είναι ένα σχολείο ζωής που σου μαθαίνει τα πάντα. Θεωρούσα ότι τα εξειδικευμένα επαγγέλματα δεν μου πήγαιναν… ούτως ή άλλως δεν βλέπω το θέατρο ως επάγγελμα, είναι τρόπος ζωής. Είναι ένα μέσο να γίνεις καλύτερος άνθρωπος.
Ο πρώτος μου ρόλος ήταν σε μια παιδική παράσταση ως κομπάρσος στην δραματική σχολή «O Tablado» στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Όσο για τη σκηνοθεσία, πάντα είχα στο νου μου ότι κάποτε θα στραφώ προς τα εκεί, αλλά δεν βιάστηκα. Τελικά προέκυψε κατά κάποιον τρόπο αναγκαστικά, υπό πολύ δύσκολες προσωπικές συνθήκες, στην Ελλάδα το 2001. Μετά από αυτήν τη δοκιμασία, κατάλαβα πως ήμουν σε θέση να σκηνοθετήσω.
Αν δεν έκανα θέατρο, μάλλον θα έκανα θέατρο.
Μια συμβουλή από τον δάσκαλό μου είναι ότι όταν είσαι η πέτρα που σπάει το τζάμι, καλό είναι να καταλάβεις και το τζάμι.
Πάνω στη σκηνή νοιώθω ως ηθοποιός φοβερή αδρεναλίνη, ένα είδος έκστασης. Φοβερό ναρκωτικό. Ως σκηνοθέτης, νιώθω τη χαρά να μοιράζομαι με τους συναδέλφους μου ένα δημιουργικό ταξίδι. Το λέω, γιατί οι σκηνοθέτες τείνουμε να ξεχνάμε πως το θέατρο είναι συν-δημιουργία.
Το πιο περίεργο πράγμα που μου έχει συμβεί στο θέατρο ήταν σε μια πρεμιέρα στην δραματική σχολή στο Ρίο όπου μου ήρθε η φαεινή ιδέα να βάλω στο στόμα μου μια αναβράζουσα ταμπλέτα προκειμένου να βγάλω αφρούς από το στόμα μου, όπως απαιτούσε ο ρόλος. Με αποτέλεσμα να μην μπορώ να αρθρώσω λέξη στην πρεμιέρα, γιατί το στόμα μου είχε κολλήσει. Πήρα το μάθημά μου και κατάλαβα πόσο σημαντικές είναι οι πρόβες.
Η παράσταση που πάντα θα θυμάμαι είναι «Ο θεός είναι DJ» του Φαλκ Ρίχτερ, σε σκηνοθεσία Ελευθερίας Σαπουντζή στο θέατρο Αμόρε.
Το θέατρο για μένα είναι, θα έπρεπε να γράψω ένα δεκασέλιδο. Η ζωή όλη.
Ονειρεύομαι να αλλάξει πορεία ο πολιτισμός μας για τις νέες γενιές, περισσότερο προς το είναι και λιγότερο προς το φαίνεσθαι.
Info
• Ο Φίλιππος Μέντες Λάζαρης γεννήθηκε στο Ρίο ντε Τζανέιρο το 1970 και σπούδασε θέατρο στη δραματική σχολή ”O Tablado” εκεί.
• Εργάστηκε στη Βραζιλία ως ηθοποιός στο θέατρο και την τηλεόραση.
• Το 1997 κατά την πρώτη του επίσκεψη στην Ελλάδα, την πατρίδα του πατέρα του, απέκτησε την ελληνική υπηκοότητα και αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Αθήνα.
• Έκτοτε έχει συνεργαστεί ως ηθοποιός, performer, κινησιολόγος και σκηνοθέτης σε πολλές θεατρικές και χοροθεατρικές παραστάσεις σε διάφορα θέατρα ( Αμόρε, Οδού Κεφαλληνίας, Εξαρχείων, κ.ά).
• Συνεργάστηκε κατ’ επανάληψη με τους Ελευθερία Σαπουντζή, Μαίρη Τσούτη και Δημήτρη Παπαϊωάννου.
• Στο πλαίσιο της προσπάθειάς του να συμβάλει στη διάδοση της νοτιοαμερικανικής κουλτούρας στην Ελλάδα ανέβασε επίσης με επιτυχία τα έργα δύο, άγνωστων στην Ελλάδα, μεγάλων βραζιλιάνων δραματουργών: το Φιλί στην άσφαλτο του Nelson Rodrigues (2010) και το δημοφιλές έργο για παιδιά Το μπλε αλογάκι της Maria Clara Machado (2012-13) στο οποίο για πρώτη φορά ενσωμάτωσε επιτυχώς στην παράσταση αληθινά άλογα σε συνεργασία με τον Σύνδεσμο Θεραπευτικής Ιππασίας Αθηνών.
• Αυτή την περίοδο σκηνοθετεί την παράσταση του έργου «Οι Επιβάτες» του Φλάβιο Γκόλντμαν, που ανεβαίνει στο Studio Μαυρομιχάλη (Μαυρομιχάλη 134, τηλ. 210-6453.330) κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00. Παίζουν: Αλέξανδρος Σωτηρίου, Στέλιος Ξανθουδάκης, Άρτεμις Δούρου. Εως 30/5.
