Στο τελευταίο ντιμπέιτ ανάμεσα στον Μακρόν και τη Λεπέν, ο κάθε υποψήφιος ανέπτυσσε και ένα θέμα – μπόνους δικής του επιλογής. Ο πρώτος επέλεξε να μιλήσει για τα άτομα με ειδικές ανάγκες και η δεύτερη για το έθνος. Και έτσι –όπως οι συνειρμοί γίνονται εφαλτήρια για να κάνουν οι σκέψεις άλματα συνδέοντας τα, φαινομενικά, μεταξύ τους άσχετα –με την πεποίθηση ότι ο πατριωτισμός εκφράζει την αγάπη για τους δικούς μας ανθρώπους ενώ ο εθνικισμός το μίσος για τους άλλους, την επομένη παρακολούθησα την αποφυλάκιση του Ακη Τσοχατζόπουλου. Αυτό το μίσος για ό,τι δεν τον αποθεώνει, το θράσος, ο αυταρχικός τόνος, οι χαιρετούρες από το μπαλκόνι, ακόμη και ο «κότσος –στέμμα» στο κεφάλι της συζύγου του εικονοποιούσε με τον πιο παραστατικό τρόπο την ύβριν, σύμφωνα με την κοσμοθεωρία των αρχαίων Ελλήνων. Και για όποιον δεν την εμπέδωσε, υπάρχει ο υποτιμητικός τόνος του Βαρουφάκη όταν λέει στη δημοσιογράφο της ΕΡΤ3 ότι στη δική του κινητοποίηση χρωστάει τη δουλειά της. Από όλους που διαμαρτυρήθηκαν για το κλείσιμο της ΕΡΤ δηλαδή, αυτός είναι ο καταλύτης της Ιστορίας.
Η ύβρις αλλοιώνει με τον ίδιο τρόπο τα ψυχικά, ακόμη και τα μορφολογικά, χαρακτηριστικά των ανθρώπων, είτε για μιζοφάγο είτε για αποπεμφθέντα υπουργό πρόκειται, είτε για επιχειρηματία που (νομίζει ότι) κρατάει τα κλειδιά του ασανσέρ που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις είτε για οποιονδήποτε. Αυτό που ξεχνούν οι καβαλημένοι στο άτι της, είναι πως η ύβρις ακολουθείται πάντα από την άτη που θολώνει τον νου, τη νέμεσιν που τιμωρεί και την τίσιν που καταστρέφει.
