Ακόμη και αν δεν υπήρχε η εικόνα, ο Λάκης Λαζόπουλος μπορούσε να την εφεύρει. Η έξοδος του καταβεβλημένου Ακη Τσοχατζόπουλου τού πρόσφερε την πολυπόθητη ευκαιρία να επιστρέψει στην «πηγή όλων των δεινών»: το παλιό σύστημα. «Το κελί του Ακη τώρα, ίσως να δεχτεί τον Παπαντωνίου. Θα έχει λοιπόν η μεταπολίτευση ένα μόνιμο κελί στον Κορυδαλλό, όπου θα βάζει για λίγο διάστημα έναν κάποιον υπουργό που κατάκλεψε το δημόσιο χρήμα. Ετσι για τα μάτια του κόσμου, ρε παιδί μου. Να πείθεται ο λαός ότι τιμωρούνται κι αυτοί».
Η αποφυλάκιση του πρώην υπουργού με περιοριστικούς όρους παρέχει στον «εθνικό καλλιτέχνη» τα εχέγγυα λαϊκότητας που αναζητά σε διαφορετικές περιόδους. Του επιτρέπει να συνεχίσει την κατά καιρούς διακοπτόμενη κάθοδο προς τον λαό, για να εμβαπτιστεί στις αυταπόδεικτες αλήθειες. Από τα τηλεοπτικά «Τσαντίρια», όπου οι πολιτικοί αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ μεταμορφώνονταν σε καρικατούρες άνευ άλλων επιχειρημάτων, ώς τις περιοδείες στην Ευρώπη με την «ελληνοπρεπή» παράσταση «Sorry, I’m Greek». Για τον Λαζόπουλο ο Ακης είναι πρωτίστως ένα σύμβολο και μια συμπύκνωση που βασίζεται στην απλοϊκή λογική: «Ο Τσοχατζόπουλος δεν είναι ο μόνος, το ΠΑΣΟΚ κατάκλεψε σύσσωμο», όπως έγραψε στο προσωπικό του μπλογκ.
Από τους μύδρους δεν ξέφυγε και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μόνο ως άλλοθι: «Προτίμησε αντί να γράψει τις σελίδες της νεοπολίτευσης, να γίνει συμπλήρωμα στις τελευταίες σελίδες της μεταπολίτευσης. Η χώρα δεν έφυγε τελικά προς τα μπρος. Υπέκυψε στα τραύματά της». Οι πολιτικές ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης στη διαχείριση της κρίσης υποβιβάζονται σε μια «μετατραυματική» Ελλάδα. Οπως πιθανότατα θα έλεγε ένας απογοητευμένος ψηφοφόρος του κυβερνώντος κόμματος, «όλοι φταίνε, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ λιγότερο απ’ όλους».
Ο Λαζόπουλος μοιάζει εδώ και καιρό να τηρεί αποστάσεις από τη συριζαϊκή διακυβέρνηση για να προστατεύσει το προσωπικό του «συμβόλαιο με τον λαό». Οι κεραυνοί εναντίον των «φθαρμένων υλικών» ταιριάζουν γάντι στην επιχείρηση αυτή. Στο τέλος το μόνο που έχει σημασία είναι να φαίνεσαι λαϊκός.
